Το άρθρο αυτό θα προσπαθήσει να καταδείξει τη συνάφεια και τις κοινές γενεσιουργές αιτίες των διαφόρων βιασμών.

Τον τελευταίο καιρό όλη η ειδησεογραφία είναι επικεντρωμένη σε τριών ειδών βιασμούς: τους σεξουαλικούς (που «πουλάνε» και περισσότερο και που σχετίζονται και με την εργασιακή βία), τη βία του κοινού εγκλήματος και τους εθνικούς βιασμούς.

Τα αίτια είναι κοινά και στα τρία είδη της βίαιης και ανάρμοστης συμπεριφοράς, και αυτά είναι η χαλάρωση των ηθών, η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και η εκβαράθρωση της διεθνούς έννομης τάξης προς όφελος υψηλών συμφερόντων και αιωνίων προκαταλήψεων.

Οι σεξουαλικοί βιασμοί που αποκαλύπτονται και κατακλύζουν ήδη ως καταιγίδα τα δελτία ειδήσεων έχουν τη ρίζα τους στον αρρωστημένο ερωτισμό αλλά κυρίως στη βαρβαρική αντίληψη της διαφυλικής επικυριαρχίας.

Ο έρωτας, η κινητήρια δύναμη της κοσμογονίας, το ευγενέστερο και δημιουργικότερο των αισθημάτων κατάντησε δυστυχώς ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκονται εξευτελιστικά δράματα.

Είναι κρίμα. Όλες οι «προοδευτικές» κυβερνήσεις του κόσμου έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης με το να προωθούν και να νομιμοποιούν εξαναγκαστικά «κάθε παράβαση και παρακοή» της φύσης και μάλιστα «χωρίς ένδικον μισθαποδοσίαν»...(Προς Εβραίους α 10).

Τα ίδια και χειρότερα γίνονται και στο πεδίο της βίας και του κοινού εγκλήματος.

Ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι κακοποιοί παντός είδους και πάσης ειδικότητας λυμαίνονται την χώρα.

Το λυπηρό είναι ότι καλλιεργείται και κορυφώνεται η βία μέσα στον μαθητόκοσμο, ενδεχομένως και μπροστά στα ασυγκίνητα μάτια των λεγομένων δασκάλων και παιδαγωγών τους.

Τι μέλλον μπορεί να έχει μια κοινωνία που οι «άλκιμοι πλην αμούστακοι νεανίες» της αντί να παίζουν και να διαγωνίζονται με το στυλό, προτιμούν τη βαριοπούλα;

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι σημερινές κοινωνίες δεν κατάφεραν επί αιώνες να αποθησαυρίσουν καμιά πολύτιμη διδαχή τής ιστορίας και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένες να αρχίσουν από την αρχή!

Κι ερχόμαστε στους διεθνείς βιασμούς.

Η Ελλάδα έζησε τα τελευταία χρόνια ένα οικονομικό βιασμό από τη Γερμανία (με το πρόσχημα της κοινής οικονομικής πολιτικής) και συνεχίζει επί δεκαετίες να υπομένει έναν στρατηγικό βιασμό από την Τουρκία, δύο κράτη -ο θεός να τα κάνει!- που ξεκίνησαν τους βιασμούς με την από κοινού σύμπραξη στις φοβερές γενοκτονίες των αρχών του εικοστού αιώνα.

Αργά και μεθοδικά (με το Κυπριακό, με τα Σεπτεμβριανά, με τα Ίμια και με τα πρόσφατα τσαμπουκαλίκια) προσπαθεί αυτό το υπο-έθνος να μας δημιουργήσει ψοφοδεή αισθήματα και εθνικές συστολές.

Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι ίδιοι τους παραχωρήσαμε τέτοια δικαιώματα και δεν τους κόψαμε τον αέρα (τουρκιστί χαβά) στην αρχή κάθε έκνομης ενέργειας.

 Άκουγα χθες έναν δήμαρχο να εξανίσταται γιατί η κυβέρνηση το 2003 σταμάτησε να στηρίζει οικονομικά τον μοναδικό βοσκό των Ιμίων κι αυτός τα εγκατέλειψε, με προφανείς στρατηγικές συνέπειες.

Αυτή τη στιγμή το κοινό αίσθημα της χώρας (όπως περιγράφεται και από τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις των υπέροχων διεθνολόγων μας) συμβαδίζει με τις επιταγές του Όρκου του Αθηναίου εφήβου «ουκ ελάσσω παραδώσω την πατρίδα αλλά πλείω και αρείω» (μεγαλύτερη και δυνατότερη).

Αυτό σημαίνει ότι μέσα σ’ αυτό το χάος της διεθνούς παραφωνίας και του εξευτελισμού του δύσμοιρου Διεθνούς Δικαίου η πατρίδα μας έπρεπε αντί να προσέρχεται σε διερευνητικές των γνωστών και εκπεφρασμένων βαρβαρικών προθέσεων, να διεκδικεί εδάφη προς ανατολάς.

Δεν το έπραξε μέχρι σήμερα, και μάλλον θα το πληρώσει ....