Επειδή, όπως δίδασκε ο Κυνικός Αντισθένης, «αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις», ας επισκεφθούμε να δούμε καταρχήν πόθεν η λέξη «στοίχημα».

Δεν είναι αρχαία. Παρήχθη στους μεσαιωνικούς χρόνους εκ του στοιχέω-ώ (διευθετώ, συμφωνώ) και σημαίνει: «τη συμφωνία μεταξύ προσώπων που υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα με την οποία προβλέπεται και αποδίδεται υλικό κέρδος για όποιον δικαιωθεί».

Σήμερα ο ελληνικός λαός επιδίδεται σε πολλούς και αχρείαστους στοιχηματισμούς, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, τη στιγμή που ένα είναι το μεγάλο στοίχημα που θα πρέπει επί ποινή επιβίωσης να κερδηθεί: η ανάκαμψη.

Η κυβέρνηση, παγιδευμένη και ανακόλουθη, εξακολουθεί να βρίσκεται επώδυνα ανάμεσα στον άκμονα του λαού και στη σφύρα της γερμανικής Ευρώπης.

Το κακό είναι ότι συνεχίζει να παίρνει «μέτρα» αντί να πάρει «προϋποθέσεις». Έφτασε στο σημείο να νομοθετήσει τη μεγαλύτερη φορολογική αδικοπραγία όλων των εποχών: να φορολογήσει αυτόν που παίρνει 450 Ευρώ το μήνα και που αποδεδειγμένα τού χρειάζονται τουλάχιστο 1.000 καθαρά για να ζήσει στοιχειωδώς και να μη διακυβεύεται η αξιοπρέπειά του. Νομοτελειακά τον οδηγεί να γίνει ή κλέφτης του κράτους ή ληστής των συνανθρώπων του. Ξεχειλίζουν οι ειδήσεις κάθε μέρα από τέτοια περιστατικά. Ληστείες μετά φόνου για 30 Ευρώ!

Ο σύγχρονος Έλληνας, από υπερήφανο άτομο μιας συγκροτημένης και έννομης κοινωνίας, κοντεύει να καταντήσει ον της άγριας φύσης.

Είναι καιρός να αναδείξουμε τη δημοκρατία, που την ωραιοποιήσαμε και την περιορίσαμε σε μια, ανά τετραετία, μυστική και «ένοχη» ψήφο. Να την αναδείξουμε χρησιμοποιώντας τα διδάγματα και τις αρχές της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας.

Αυτό που λείπει δραματικά σήμερα είναι οι διαρκείς μηχανισμοί ελέγχου των κρατικών οργάνων και η συνεχής λογοδοσία τους. Όχι μόνο για τα αυτονόητα θέματα διαφθοράς, αλλά για το μείζον θέμα της ευθύνης και της αποτελεσματικότητας της δημόσιας Διοίκησης.

Η πολιτική δεν είναι «παιδιά». Είναι η σοβαρότερη και κρισιμότερη ασχολία και θα έπρεπε να αναλαμβάνεται με εγγύηση προσωπικά περιουσιακά στοιχεία.

Ο John Milton με το έργο του «Υποταγή βασιλέων και αρχόντων», περιέγραψε ήδη από το 1649 το αναφαίρετο δικαίωμα του λαού να τιμωρεί τους κακούς βασιλείς και άρχοντες! Προφανώς, και επειδή είχε τύχει μεγάλης κλασικής παιδείας, θα τον συγκίνησε η περίπτωση του Αθηναίου στρατηγού Μιλτιάδη, του αρχιτέκτονα της μάχης του Μαραθώνα, της πιο σημαντικής μάχης στην ιστορία της Ευρώπης.

Το 488 π.Χ., δύο χρόνια μόλις μετά τον Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης (να σημειωθεί ότι συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους στρατηγούς της αρχαιότητας μαζί με Αλέξανδρο, Επαμεινώνδα, Αγησίλαο και Ιφικράτη) υποσχέθηκε να τιμωρήσει την Πάρο, και επειδή δεν κατάφερε να την κυριεύσει, καταδικάστηκε σε θάνατο (!).

Επειδή όμως είχε ήδη τραυματιστεί, η ποινή μειώθηκε σε ισόβια και σε πρόστιμο (στο αστρονομικό ποσόν των 50 ταλάντων), με αποτέλεσμα ο ήρωας, από άγαλμα της Ποικίλης στοάς, να πεθάνει στη φυλακή, και το πρόστιμο να το πληρώσει αργότερα ο γιος του, Κίμων.

Τι έχει να αντιπαραθέσει η σημερινή εποχή; Αντί για άγρια δικαιοσύνη, βελούδινη διαφθορά και το λογαριασμό στο ...λαό.

Η ΔΕΗ αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα επιβίωσης. Αυτή η ίδια η ΔΕΗ έχει ολοκληρώσει ένα υδροηλεκτρικό έργο-φράγμα στην Ήπειρο που εδώ και μια δεκαετία είναι ανενεργό και έχει στοιχίσει με ζημία κόστους συν διαφυγόντα κέρδη περίπου 1 δις, για να μη πούμε για το ...παραμύθι των υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας.

Ελέγχθηκε ποτέ κανένας διοικητής δημόσιας επιχείρησης του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα;

Ζήτησε ποτέ κανένας υπουργός, απολογισμό πεπραγμένων και απόδοση έργου από όλα αυτά τα παιδιά ενός ανώτερου θεού;…