Αν το καλοκαίρι ήταν εικόνα, θα ήταν ποτήρια με παγωμένο νερό: γυάλινα, διάφανα, με καμπύλες επιφάνειες, μεγάλα ποτήρια, καλοκαμωμένα, με βάθος. Τα αποτυπώματα της παλάμης διαλύουν προσωρινά τον πάγο στην εξωτερική επιφάνεια. Στα χείλη υπάρχει σημάδι από κόκκινο κραγιόν και ιδρώτα. Αν το καλοκαίρι ήταν εικόνα, θα ήταν αυτή του διψασμένου που κατεβάζει λαίμαργα το ένα ποτήρι πίσω από το άλλο, για να κορέσει την κάψα του. Λένε ότι το παγωμένο νερό δε βοηθά να ξεδιψάσεις. Πολλά λένε.

Το καλοκαίρι με τον ήλιο και τις υψηλές θερμοκρασίες του είναι συνδεδεμένο στο μυαλό με νερό που κελαρύζει, νερό που χύνεται με δύναμη, νερό που δροσίζει. Πάνω από όλα συνδυάζεται άρρηκτα με τη θάλασσα: Αλμύρα και βοριαδάκι, αλάτι στα χείλη και μεγάλα κύματα, άνεμος που σηκώνει την άμμο στην παραλία. Γαληνεμένη ακτή, μπουνάτσα, μετράς τα βότσαλα κάτω από τα πόδια σου και πιάνεις κουβεντούλα με τα ψαράκια που σε δαγκώνουν, πριν βουτήξεις.

Υγρές διακοπές, απέραντη θάλασσα, ατέλειωτα ποτήρια παγωμένο νερό. Αυτό είναι το καλοκαίρι στην ιδανική του εκδοχή. Αναπόφευκτα και η επικαιρότητα έχει το υγρό στοιχείο πρωταγωνιστή στις ευτυχισμένες στιγμές και φόντο στις τραγωδίες της. Πριν μία εβδομάδα μείναμε άφωνοι στην είδηση του πνιγμού εκατοντάδων ανθρώπων, μανάδων και παιδιών. Εδώ και λίγες ώρες μαθαίνουμε ότι πέντε άνθρωποι ευνοημένοι της ζωής εξαϋλώθηκαν στα βάθη των ωκεανών. Η ανθρώπινη δυστυχία και η ανθρώπινη ματαιοδοξία οδηγούν στον θάνατο. Αναπόφευκτα; Προφανώς όχι. Εκατοντάδες άνθρωποι πλήρωσαν ένα πανάκριβο εισιτήριο που τους εξασφάλισε τελικά μετάβαση στον άλλο κόσμο. Οι λίγοι και εκλεκτοί αυτής της ζωής κατέβαλαν ένα τεράστιο αντίτιμο, για να περάσουν σε δευτερόλεπτα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία. «Κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον αόρατον»! Εύηχο απόφθεγμα, απίστευτα σκληρή η πραγματικότητα που το δικαιώνει.

Είναι τόσο όμορφο το καλοκαίρι και είναι τόσο δύσκολο να φανταστείς πώς μπορεί ένα τέτοιο τοπίο να γίνει το φόντο της αγριότητας! Πριν μερικές μέρες είδαμε στα κοινωνικά δίκτυα έναν καρχαρία να περικυκλώνει τον κολυμβητή που έχει βουτήξει αμέριμνος από το σκάφος του, πριν τον κατασπαράξει! Ήταν νέος άνθρωπος μόλις είκοσι τριών χρονών. Ο πατέρας του παρακολουθούσε το μαρτυρικό τέλος, ανύμπορος να το αποτρέψει. Λίγες ώρες μετά οι ψαράδες του νησιού πιάνουν το κήτος στα δίχτυα τους και το σκοτώνουν, χτυπώντας το με ρόπαλα! Δεν ξέρω ποιος είναι το τέρας: Ο άνθρωπος ή ο καρχαρίας!

Αμέριμνο το καλοκαίρι μέρα με τη μέρα μας κατακτά. Διανθίζοντας τις ζεστές μέρες του με ξαφνικές νεροπομπές. Έτσι για αλλαγή! Υγρή είναι εξάλλου και η βροχή. Υγρό και το καλοκαίρι. Διεκδικεί από όπου μπορεί το νερό. Πλημμυρίζει τη ζωή μας: μεταφορικά και κυριολεκτικά. Το τελευταίο μάλλον στενάχωρο. Είπαμε: Καλοκαίρι σημαίνει ξενοιασιά! Γαλήνη! Ξεκούραση! Ευθυμία! Ομορφιά!

Σημαίνει διακοπές διαρκείας. Μεγάλες μέρες και ακόμη μεγαλύτερες νύχτες. Πώς μπορείς να αισθανθείς γαλήνη και ηρεμία, πώς να μετρήσεις με την παλάμη και τις αισθήσεις σου το μεγαλείο της ξάστερης νύχτας, όταν γύρω σου καθημερινά συμβαίνουν τόσα τραγικά πράγματα;

Το καλοκαίρι κινδυνεύει να εξελιχτεί σε ρουτίνα ή για τους επιπόλαιους λίγους σε λιποταξία από την καθημερινή δυστοκία. Για να αισθανθείς ευτυχισμένος, έστω για λίγο, συστήνεται να εθελοτυφλείς. Να μην ενημερώνεσαι. Να μη σκέφτεσαι. Να καταναλώνεις το νερό αβίαστα, να χάνεσαι στο άγγιγμά του, να το απολαμβάνεις, χωρίς να το φιλοσοφείς! Χωρίς να θυμάσαι την άλλη όψη. Την άγρια! Όσο περισσότερο προσπαθείς να ξεχάσεις, τόσο η δυστυχία σού υπενθυμίζει με κάθε τρόπο ότι είναι εδώ, εδώ βρίσκεται και αλίμονο αν την αγνοήσεις. Αυτά ισχύουν για τους τυχερούς που ακόμη δεν πρωταγωνιστήσαμε σε στιγμές εφήμερης καλοκαιρινής τραγωδίας! Που δεν πνιγήκαμε, δεν εξαϋλωθήκαμε δεν δολοφονηθήκαμε, δεν πλημμυρίσαμε. Που δεν προσφέραμε αφορμή, για να μας κλάψουν- υγρό είναι και το δάκρυ! Το μαθαίνουμε καλοκαιριάτικα, αν έχουμε λίγο έστω ανθρωπισμό μέσα μας! Υγρό καλοκαίρι!