Πριν από λίγες μέρες δημοσιεύτηκαν τα πορίσματα μιας έρευνας που διεξήγαγε το Πάντειο Πανεπιστήμιο για το οξύ δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Αυτά δείχνουν πως ο πληθυσμός στη χώρα μας γηράσκει και πως μέχρι το 2050 αυτός θα μειωθεί κατά ένα εκατομμύριο! Ούτε λίγο ούτε πολύ η έρευνα δείχνει πως, αν δεν ληφθούν έγκαιρα μέτρα, τίθεται θέμα επιβίωσης του Έθνους μας.

Βέβαια, δεν χρειαζόταν να γίνει καμιά έρευνα, για να αντληθούν αυτά τα στοιχεία. Η ελληνική κοινωνία είχε αρχίσει να αιμορραγεί πολύ πιο πριν. Η πολιτεία ήξερε το πρόβλημα, αλλά κανένας δεν νοιάστηκε γι’ αυτό, αν και η κοινή λογική αλλά και η παιδαγωγική λέει πως κάθε πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται όταν εμφανίζεται, γιατί, όταν γιγαντωθεί, γίνεται ανεξέλεγκτο. Όταν εγώ φοιτούσα στο Δημοτικό σχολείο στο Σκουτάρο (1954-1960), οι μαθητές ανέρχονταν στους 350 και ο αριθμός αυτός διατηρήθηκε για πολλά χρόνια μέχρι να φτάσει σήμερα στους 45- 50 μαθητές! Και αυτό δεν ήταν πρόβλημα μόνο του χωριού μου ή του νησιού μας. Η συρρίκνωση του μαθητικού δυναμικού είχε αρχίσει να εμφανίζεται και στα άλλα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Έτσι, για παράδειγμα, στη βόρεια Χίο το 1984-85 δώδεκα κοινότητες κατόρθωσαν να σχηματίσουν ένα μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με έδρα τη Βολισσό με 20-25 μαθητές!

Στο σχολικό βιβλίο Ιστορία των Κοινωνικών Επιστημών, 2000 (σ. 174). Αθήνα: Ο.Ε.Δ.Β διαβάζουμε:

«Όλες αυτές οι συνθήκες οδηγούν στην ελάττωση του μεγέθους της οικογενειακής μονάδας και στον περιορισμό των γεννήσεων. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης…... Στην Ελλάδα οι εξελίξεις αυτές ακολούθησαν ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς. Ενώ το 1981 η γονιμότητα στην Ελλάδα ήταν 2,21, δηλαδή πάνω από το όριο αναπαραγωγής, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πέφτει κάτω από το 1, 50, δηλαδή κάτω από το μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών. Ταυτόχρονα η διαφορά ανάμεσα στις γεννήσεις και στους θανάτους μειώθηκε δραστικά, με συνέπεια τη στασιμότητα του συνολικού πληθυσμού της χώρας, αλλά και την πληθυσμιακή γήρανση. Σήμερα η εξέλιξη αυτή που αφορά το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας αποτελεί ένα κρίσιμο εθνικό πρόβλημα που απαιτεί πολύπλευρη αντιμετώπιση».

Αυτά γράφονταν και διδάσκονταν το 2000! Ήξερε, λοιπόν, η Πολιτεία το πρόβλημα, αλλά τι έκανε, για να το αντιμετωπίσει; Σχεδόν τίποτε. Ή, για να μην την αδικούμε, πήρε κάποια μέτρα, αλλά αυτά αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά. Όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος αποφάσισε να δώσει κάποιο επίδομα στις ελληνίδες μητέρες της Δυτικής Θράκης που θα τεκνοποιούσαν, όλοι έπεσαν επάνω του «να τον φάνε», κατά το λεγόμενο, γιατί, είπαν, έκανε διάκριση και δεν έδινε το βοήθημα και στις μουσουλμάνες μητέρες, λες και αυτές είχαν το πρόβλημα!

Ο Πρωθυπουργός στην παρουσίαση αυτής της έρευνας εξήγγειλε ένα μέτρο: την επιμήκυνση της λειτουργίας των παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων και την παραμονή των παιδιών σε αυτά μέχρι τις 6 μ.μ., ούτως, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στους γονείς που εργάζονται να νιώθουν κάποια ασφάλεια και να τεκνοποιήσουν! Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα στη ώρα μας οι επαγγελματίες «αντιδραστικοί» ξεσήκωσαν στο διαδίκτυο θύελλα αντιδράσεων. Μίλησαν για «ιδρυματοποίηση» των παιδιών και άλλα παρόμοια. Βέβαια, σύμφωνα νε το «ουδέν καλόν αμιγές κακού», έχει και αυτό το μέτρο τα αρνητικά του στοιχεία. Προκειμένου, όμως, τα παιδιά να «ρίχνονται» μπροστά σε μια τηλεόραση και έτσι να περνούν τον χρόνο τους ή να δέχονται την αγωγή που τους προσφέρει η κάθε αλλοδαπή στην οποία τα παραδίδουμε, είναι προτιμότερο να περνούν τον χρόνο τους μελετώντας ή παίζοντας με τους συμμαθητές τους και τους δασκάλους τους.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Αυτό το μέτρο θυμίζει την καθιέρωση του λεγόμενου «ολοήμερου σχολείου» του οποίου αποτελεί επιμήκυνση. Όταν αυτός ο θεσμός δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμη, όταν κάθε χρόνο περνούν μήνες μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί και να απασχολεί τα παιδιά, όταν δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι, τότε δικαιούται κανείς να δει με επιφύλαξη και τη θέσπιση του νέου μέτρου. Αλήθεια, πότε υπολογίζεται να αρχίσει να λειτουργεί αυτός ο θεσμός και από πότε οι εργαζόμενοι γονείς θα μπορούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο; Κανείς δεν ξέρει. Συνήθως στη χώρα μας εξαγγέλλονται μέτρα, αλλά βραδύνουν να εφαρμοστούν ή δεν εφαρμόζονται καθόλου. Και , όπως λέει ο Δημοσθένης, «τα λόγια, όταν δεν ακολουθούνται από τα έργα, είναι κάτι περιττό και άσκοπο». Αυτό δεν είχε γίνει πριν πολλά χρόνια και με τον διορισμό ψυχολόγων στα σχολεία; Είδατε εσείς κανένα ψυχολόγο; Μακάρι, όμως, να εφαρμοστεί αμέσως ο θεσμός και να αποδώσει τους αναμενόμενους καρπούς, γιατί «οι καιροί ου μενετοί».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που σχετίζεται με την ανατροφή των παιδιών. Είναι τοις πάσι γνωστό και παραδεκτό, πως τα παιδιά, για να αναπτυχθούν ομαλά και να αποκτήσουν ισορροπημένη ψυχοπνευματική προσωπικότητα χρειάζονται την αγάπη και τη στοργή των γονιών τους, ιδιαίτερα τα πρώτα πέντε χρόνια της προσχολικής τους ηλικίας. Όταν μια μητέρα επιστρέφει στις 7 η ώρα στο σπίτι με ποια διάθεση και πού θα βρει τον χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά της; Είναι, λοιπόν, μοιραίο να τα παραδώσει σε κάποια αλλοδαπή, Φιλιπινέζα, Ουκρανή, Αλβανίδα κ.λπ. και να περιμένει μάλιστα από αυτές να τους δώσουν «ελληνοπρεπή αγωγή». Εκτός και αν δεν μας ενδιαφέρει πια και αυτό. Έχουν καταντήσει οι μητέρες να εργάζονται, για να δίνουν όσα παίρνουν στις αλλοδαπές και μάλιστα χωρίς απόδειξη!

Δυστυχώς , το πρόβλημα είναι σύνθετο και δεν αντιμετωπίζεται με πρόχειρες αποφάσεις και επεμβάσεις της στιγμής. Απαιτείται σοβαρή μελέτη και επισήμανση των αιτίων που προκαλούν το πρόβλημα. Αν δεν εξαλειφθούν τα αίτια, τα πρόβλημα θα εξακολουθεί να υπάρχει και να απειλεί τα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας. Και πρέπει αυτό το πρόβλημα να εξεταστεί σε συσχετισμό με δυο άλλους βασικούς παράγοντες: την ύπαρξη των αλλοδαπών στη χώρα μας και τη φυγή ενός δυναμικού και παραγωγικού τμήματος του ελληνικού λαού στο εξωτερικό. Γιατί, φαίνεται, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει αν μας ενδιαφέρει η αύξηση του πληθυσμού της χώρας μας ή των Ελλήνων που διαβιούν σε αυτή. Γι’ αυτά όμως στο επόμενο.