Υπάρχουν δυστυχώς (ή μπορεί και ευτυχώς) πράγματα στην ψυχή του ανθρώπου και στις προαιώνιες σχέσεις με τους συνανθρώπους του που δεν εξωραϊζονται, ούτε μπορούν να τακτοποιηθούν και να λυθούν με ευχολόγια.

Μιλάμε συγκεκριμένα για τη βία που διαφεντεύει με αμείωτο ρυθμό όλες τις διαπροσωπικές και τις διακοινοτικές μας σχέσεις.

Διάβαζα τις προάλλες τα θαυμάσια δοκίμια του Κωστή Παπαγιώργη με τον τίτλο «Ξυλοδαρμοί», όπου με ένα σκληρό ανατομικό νυστέρι και ταυτόχρονα με μια βαθιά γνώση της ελληνικής γλώσσας και των λογοτεχνικών της σχημάτων μάς περιγράφει την απόλυτη και άφθαρτη από τον χρόνο και τις φιλοσοφικές και ηθικές ευαγγελίες, ανθρώπινη ζούγκλα.

Είχα σε προηγούμενο χρόνο διαβάσει τα διηγήματα του Μπόρχες, και το αιρετικό και προκλητικό αφήγημα του ThomasdeQuincey με τον τίτλο «Η δολοφονία ως μία των καλών Τεχνών» (“Del’ assassinatconsiderecommeundesbeaux-arts”).

Ο άνθρωπος, όση παιδεία και να αποκτήσει, θα συνεχίσει να είναι έρμαιο των παθών.

Θα φθονεί, θα ζηλεύει και θα σκοτώνει.

Το τσεκούρι τού Κάιν δυστυχώς αποδείχτηκε ότι ήταν ανοξείδωτο.

Και δεν μιλάμε κυριολεκτικά για τσεκούρι μόνο, γιατί σύμφωνα με τα δεδομένα του και τον πνευματικό του οπλισμό ο άνθρωπος μπορεί να σφάξει άλλον άνθρωπο με μια μπαμπακερή κλωστή -όπως λέγαμε παλιά- δηλαδή με έναν λόγο υποτιμητικό αλλά και με μια αιμοδιψή γραφίδα.

Κάθε άνθρωπος στον κόσμο βλέπει συνεχώς ένα αντίπαλό του, και μάλιστα αν πρόκειται για διάσημο ρέκτη και προβεβλημένο, τότε είναι που πιο πολύ τον χρειάζεται για να διατηρεί ακμαίες τις επιδιώξεις του και να συντηρεί τη βιολογική του κακή ικμάδα.

Κάπου μάλιστα ο Παπαγιώργης επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει καλύτερη ευχή για έναν προικισμένο άνθρωπο από την «ατυχία» να έχει ανθεκτικούς εχθρούς.

Εις μάτην ως φαίνεται προσπάθησαν οι θρησκείες, όπως κυρίως η χριστιανική («όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα στρέψον αυτώ και την άλλην» Ματθ. Ε39) να μας μάθουν να υποκύπτουμε και να αγαπάμε αλλήλους.

Ο άνθρωπος ζει και αναπνέει με την έχθρα και ενίοτε και με την εκδίκηση είτε είναι σύζυγος που προσπαθεί να βρει τον παλμό του (της) και την ισορροπία του, είτε είναι οπαδός που δεν ανέχεται αμφισβήτηση, είτε είναι επιχειρηματίας ανταγωνιστής, είτε ψάλτης, είτε θεράπων κάποιας καλής ή και βάναυσης τέχνης.

Τώρα που λέμε οπαδός, οι Έλληνες ήταν αυτοί που κάποτε θέσπισαν τους αθλητικούς αγώνες ως πολιτισμένη προσομοίωση των πολεμικών αγώνων, και είναι οι ίδιοι που κατεβαίνουν στα γήπεδα με μαχαίρια …

Ο Πασκάλ έλεγε ότι «οι άνθρωποι μισούνται μεταξύ τους εκ φύσεως», άρα όλα τα κακά (όπως και κάποια καλά) πηγάζουν εκ φύσεως, απ’ αυτό το πρωτόγονο χάος του ασυνειδήτου και της σκοτεινής ψυχής.

Τα ίδια πίστευε και η ελληνική Μυθολογία που είχε θεοποιήσει την Άτη, δηλαδή την εκ πανουργίας συμφορά και τον όλεθρο.

Αυτή ήταν κόρη του Δία, και επενέβαινε ακόμα και στις αποφάσεις του πατέρα της, γι αυτό αυτός αναγκάστηκε να την πετάξει στους ανθρώπους. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι την πέταξε στην Τροία, εξ ου και οι συμφορές της.

Είναι χαρακτηριστικό δε το ότι δεν βάδιζε επί του εδάφους αλλά πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, κι αυτό ήταν μια σοφή ένδειξη ότι το μυαλό των ανθρώπων είναι το αρχέγονο ενδιαίτημα πάσης κακίας.

Εν κατακλείδι, δικαστήρια, σχολεία, αστυνομίες και εκκλησίες εξαντλούνται κάθε μέρα σε έναν σισύφειο αγώνα για την καλυτέρευση της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που- όπως λέει και ο Παπαγιώργης- παραμένει η αυτή και είναι καταδικασμένη εις τον αιώνα τον άπαντα να κάνει τα ίδια λάθη και «να πιάνεται με τα ίδια δολώματα» …..