Στο Α΄ Μέρος του άρθρου μου προσπάθησα να δείξω πως η χριστιανική αγάπη είναι πράξη και θυσία. Όπως λέει ο Κρισναμούρτι, «Αγάπη σημαίνει να συμπονάς, να καταλαβαίνεις, να βοηθάς τους άλλους, με φυσικότητα, χωρίς κανένα κίνητρο, να είσαι αυθόρμητα καλός, να φροντίζεις ένα φυτό ή ένα σκύλο, να συμπάσχεις με έναν απλό άνθρωπο, να είσαι καλόκαρδος με τον φίλο σου, με τον γείτονα ….δεν είναι η αγάπη μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει αίσθημα έχθρας, αλλά είναι μια αδιάκοπη συγχώρεση» και όπως παρατηρεί ο Έρικ Φρομ , «Αγάπη σημαίνει ν’ αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα ότι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης, κι όποιος έχει λιγοστή πίστη, έχει και λιγοστή αγάπη». Τούτο εννοεί και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν λέει ‘Τεκνία, μη αγαπώμεν λόγω μηδέ γλώσση , αλλά εν έργω και αληθεία’ (Α΄ Καθ. Γ΄ 12) 

Η Αγάπη είναι το αλάτι της ζωής. Αυτή αντικαθιστά τη σκέψη και γεννά ευγενικά συναισθήματα. Μεταμορφώνει και τη θυσία ακόμα σε χαρά και δημιουργεί αφοσίωση που φέρνει την ευτυχία. Είναι η αλήθεια όλων των αληθειών που γαληνεύει όλα τα τρελά πάθη των ανθρώπων . Είναι ο δικτάτορας στον οποίο κάθε άλλη δύναμη υποτάσσεται. Η Αγάπη είναι ο νόμος του Θεού και η αρμονία του Ουρανού* είναι το φως που διώχνει το σκοτάδι του μίσους που τυφλώνει τα μάτια του ανθρώπου και τον κάνει να βαδίζει στο σκοτάδι και να μη γνωρίζει πού πηγαίνει. Η Αγάπη για τον συνάνθρωπο είναι το μοναδικό καταφύγιο κατά της ματαιότητας, της ανησυχίας και της πλήξης. Είναι ρίζα, θεμέλιο, οδηγός, κλειδί, μορφή και στύλος κάθε αρετής* καμιά αρετή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αγάπη. Κανένας δεν είναι τόσο καταραμένος από τη μοίρα, κανένας δεν είναι τόσο έρημος, όσο εκείνος που στην καρδιά του, έστω και κρυφά , δεν πάλλει ταυτόχρονα και μια άλλη καρδιά. Όπως λέει ο Πετράρχης, «Η αγάπη είναι η ύψιστη χάρη της ανθρωπότητας, το ιερότερο δικαίωμα της ψυχής , ο χρυσός κρίκος που συνδέει τον άνθρωπο με το καθήκον και την αλήθεια, η εξιλαστήρια αρχή, που συμφιλιώνει την καρδιά με τη ζωή, και η προφητεία των αιώνιων αγαθών». 

Η Αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Όλα τα άλλα, η περιουσία, η δόξα , οι πιο λαμπρές επιτυχίες, δεν έχουν καμιά αξία, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν την καρδιά του . Ο ιερός Χρυσόστομος είχε διακρίνει την απόλυτη αξία της Αγάπης και είχε πει πως ‘αγάπης ουδέν ούτε μείζον ούδ’ ίσον εστί’, δηλ. τίποτε δεν υπάρχει ανώτερο ή ακόμη και ίσο με την Αγάπη. Και ο Απόστολος Παύλος είχε αξιολογήσει με παρόμοιο τρόπο την Αγάπη και έπλεξε το εγκώμιό της λέγοντας: 

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν γνώσιν , και εάν έχω πάσαν την πίστιν , ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω , ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου , και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται , η αγάπη ου ζηλοί , η αγάπη ου περπερεύεται , ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία * παντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»(Κορ. Α΄ ,ΙΓ΄ 1-8). 

Ο θεόπνευστος Απόστολος των Εθνών υποστηρίζει πως, αν ο άνθρωπος μιλά όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν αισθάνεται μέσα του Αγάπη, γίνεται χαλκός άψυχος που βουίζει ή κύμβαλο που βγάζει ήχο χωρίς κανένα νόημα* πως, αν έχει το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζει όλα τα μυστικά σχέδια και τις προθέσεις του Θεού και γνωρίζει τα πάντα, κι αν έχει κάθε βαθμό πίστης, ώστε να μπορεί να μετακινεί μ’ αυτή ακόμη και βουνά , αλλά δεν έχει Αγάπη, δεν είναι τίποτε* πως κι αν διαθέσει όλα τα υπάρχοντά του , για να θρέψει με ψωμιά τους φτωχούς, κι αν παραδώσει το σώμα του να καεί, αλλά δεν έχει Αγάπη, καμιά ωφέλεια δεν αποκομίζει από αυτές τις θυσίες. Και προσθέτει : η Αγάπη είναι μεγαλόψυχη, ευεργετική * η Αγάπη δεν φθονεί τους άλλους , δεν ξιπάζεται, δεν φουσκώνει από αλαζονεία* η Αγάπη δεν κάνει ποτέ κάτι το άσχημο, δεν εξυπηρετεί τα προσωπικά της συμφέροντα, δεν οργίζεται, δεν σκέφτεται το κακό ποτέ. Η Αγάπη δεν χαίρεται , όταν βλέπει το άδικο , αλλά χαίρεται, όταν βλέπει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη να επικρατεί. Η αγάπη σκεπάζει όλες τις ελλείψεις και τα ελαττώματα των άλλων, σχηματίζει ευμενή αντίληψη για όλα τα πράγματα, είναι αισιόδοξη σε όλα και δείχνει υπομονή σε όλα . Η Αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει, αλλά παραμένει σταθερή και βεβαία μέχρι το τέλος.  

Τέτοια ήταν η Αγάπη που έδειξε ο απλός Σαμαρείτης στην αντίστοιχη ευαγγελική παραβολή: Αυθόρμητη, Έμπρακτη, Ηρωική, Ανιδιοτελής, Παγκόσμια. Αυτή την Αγάπη καλεί τους Χριστιανούς ο Χριστός την Άγια μέρα του Πάσχα να κάνουν πράξη λέγοντας: ‘Πορεύου και συ και ποίει ομοίως’. Ο Χριστός ζητά από τους πιστούς να ζουν όχι για να παρηγορούνται, αλλά για να παρηγορούν, όχι για να βοηθιούνται από τους άλλους, αλλά για να τους βοηθούν, όχι για να αγαπιούνται, αλλά για να αγαπούν. Γιατί, όπως έλεγε ο Μπερνάρ , «Μόνο με την Αγάπη μπορούμε να προχωρήσουμε , με το να λέμε στους ανθρώπους να ανέχονται αλλήλους* γιατί αλλιώς δεν θα κατορθώσουμε ποτέ να εξαλείψουμε τον εγωιστικό ατομισμό που εμποδίζει την απόλυτη εφαρμογή του Νόμου».  

Δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο πιο μεγάλη ευτυχία και δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε στο Θεό μεγαλύτερη υπηρεσία από μια καρτερική και ειλικρινή Αγάπη. Το ν’ αγαπάς τον πλησίον σου, το ν’ αγαπάς τον εχθρό σου, το ν’ αγαπάς όλους και καθένα χωριστά, είναι σαν ν’ αγαπάς τον Θεό σε όλες τις εκδηλώσεις του . Αν θέλουμε ν’ ανοίξουμε την πόρτα του βασιλείου της Αγάπης ας μάθουμε να συγχωρούμε, να προνοούμε και να παρηγορούμε. Αυτά είναι τα τρία γνήσια και αυθεντικά κλειδιά του βασιλείου της χριστιανικής Αγάπης. Και αυτά τα κλειδιά εμείς οι Έλληνες τα έχουμε σήμερα ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά……