Ο άνθρωπος δεν έπαψε ούτε στιγμή της ιστορίας του να ονειρεύεται την αυτοκαταστροφή του.

Από το «δαγκωμένο μήλο» του παραδείσου μέχρι σήμερα περιεργάζεται και ερωτοτροπεί με τον εκτοπισμό του και με τον αφανισμό του.

Το οξύμωρο είναι ότι τον καταστρέφουν οι ίδιες του οι δυνάμεις και οι κατακτήσεις του, που κανονικά είχαν σκοπό την πρόοδό του.

Οι τεχνικές ικανότητές του είναι πλέον ασύλληπτεςέως αδιανόητες.

Κάμερες μπορούν να φωτογραφίζουν κύτταρα και ιούς μέσα μας και να τα προβάλλουν στη χούφτα μας ή στον αέρα(!)

Συσκευές μπορούν να στέλνουν μηνύματα, στίγματα και φωτογραφίες παντού σε όλον τον ορατό και αόρατο κόσμο.

Οι πρώτες φωτογραφικές μηχανές ζύγιζαν πενήντα κιλά. Οι σημερινές έχουν τις διαστάσεις μικροβίου και μπορούν (και ίσως υποχρεωθούμε κάποια στιγμή να συμβεί αυτό) να εμφυτευθούν υποδορίως και να λαμβάνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες οπουδήποτε.

Λανσάρονται ήδη κινητά που θα μεταφράζουν αυτόματα τη συνομιλία μας σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου. Πάει δηλαδή το τεράστιο παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας. Άχρηστη γνώση πια καθώς και άχρηστη εξάσκηση του εγκεφάλου για κάθε «ανθρωποειδές» της σύγχρονης τεχνολογίας!...

Τα σενάρια του Όργουελ και οι σκηνές της Αποκάλυψης φαντάζουν ήδη παιδικά παραμύθια μπροστά στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Έχουμε κάνει, λόγου χάριν, μείζον θέμα το θέμα των υποκλοπών, τη στιγμή που και να φτερνιστούμε δίνουμε στίγμα και βιντεοσκοπούμαστε. Σαν να λέμε ότι οι πολιτικοί μας διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουνε την κάμηλο. Προχθές πάντως ακούσαμε την ΕΥΠ να ομολογεί ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ασφάλεια στις επικοινωνίες.

Αυτό βέβαια που πρωτίστως διακυβεύεται και που σίγουρα το έχει ήδη χάσει ο άνθρωπος είναι οι προσωπικές του στιγμές και ο προσωπικός του χώρος.

Αυτός ο χώρος είναι το δικό του «κάστρο» που χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα να ηρεμεί, να σκέφτεται ο,τι καλό ή σατανικό θελήσει, να σχεδιάζει χωρίς επιστάτες, να δημιουργεί χωρίς κριτές και επικριτές, να σφάλλει, να μετανοεί, να προσεύχεται.

Η τεχνολογία έχει κάνει τα πάντα ορατά και πρόστυχα, όμως αυτή η περισυλλογή και η προσευχή είναι θεόσδοτες υπαρξιακές ενέσεις.

Η προσευχή, επειδή την αναφέραμε, απευθύνεται μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μας σε έναν θεό που είναι παντού αλλά είναι απόκρυφος, και λέγεται, σύμφωνα με τις θεολογικές δοξασίες όλων των γνωστών θρησκειών, «θεός απόκρυφος» (deusabsconditus).

Και όπως ο θεός είναι «απόκρυφος» έτσι νιώθει ότι πρέπει να είναι και ο συνετός άνθρωπος, δηλαδή homoabsconditus και, ει δυνατόν, μακριά από τα φώτα και τη χλεύη του χυδαίου και ακαλλιέργητου διαδικτύου.

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή πόσο σπουδαίες υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο του εγγύς μέλλοντος, ωστόσο φαίνεται ότι παράλληλα θα του δημιουργήσει θανάσιμα υπαρξιακά αλλά και κοινωνικά προβλήματα.

Η τεχνητή νοημοσύνη μαζί με την ατομική βόμβα και την κλωνοποίηση είναι κάποια από τα λίαν επικίνδυνα παιχνίδια που κατασκεύασε πάνω στα κέφια του ο άνθρωπος.

Το βασανιστικό ερώτημα είναι:

Θα μπορέσει ο άνθρωπος να τα χρησιμοποιήσει για το καλό του, κι αν όχι, θα βρει τη σύνεση να τα κρατάει αυτά τα παιχνίδια για καιρό στο ράφι, ή θα τον δούμε πάλι νέο Προμηθέα αλυσοδεμένο σε κάποιον Καύκασο, να του τρώνε τα όρνια το συκώτι;…