«Έλα να πιούμι ένα ουισκέλ’ για τα επινίκια! Θ’ ακούν Πλουμάρ’ και θα τσ’ παγαίν’ τρεις κι μία! Θ’μάσιιμένα του 1998; 58,5% πήρα! Κι ας στήριζ’ η κυβέρνηση άλλουντότι. 54,5% πήριςισύ, ας ήνταν άλλους η γικλεκτός!Ουπότιείμαστιβασιλιάδις!» Κάπως έτσι υποθέτω ότι θα προσκάλεσε ο Δημήτρης Βουνάτσος τον φίλο του Κώστα Μουτζούρη, για να γιορτάσουν τη νίκη του τελευταίου στον δεύτερο γύρο των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών. Είχαν μεγάλο ενδιαφέρον οι εκλογές αυτές. Για πολλούς λόγους: Να ψηφίσεις κάποιον είναι πολύ απλό. Το απλούστερο. Αυτό σημαίνει βέβαια και ότι αποδέχεσαι την πολιτική του! Υπό λογικές συνθήκες πάντα! Δηλαδή πώς θα αντιπολιτευτείς κάποιον, του οποίου την εκλογή υποστήριξες στον δεύτερο γύρο; Χαζή ερώτηση απαθούς ψηφοφόρου. Να εκλεγεί κάποιος είναι πιο απλό από το να διοικήσει, πόσο μάλλον από το να διοικήσει επιτυχώς. Είναι ένα τεράστιο στοίχημα αυτό για τη δεύτερη θητεία του περιφερειάρχη μας. Ελπίζω να είναι ευδόκιμη και ειλικρινά εύχομαι ο κ. Μουτζούρης να δικαιώσει με τα έργα του το υψηλό ποσοστό των νησιωτών στο Βόρειο Αιγαίο που τον προτίμησαν.

Είχαν ένα κοινό και οι τρεις αναμετρήσεις (Δήμοι και Περιφέρεια): Ήταν εύκολο να στοιχηματίσεις ποιος θα κερδίσει κάθε θέση. Στη Δυτική Λέσβο ήταν ευκολάκι. Όταν ένας Δήμαρχος καταφέρνει να τον προσφωνούν «Άκη» στελέχη και μέσοι ψηφοφόροι, έχει τον κόσμο στο πλευρό του. Κάποια στελέχη του δεν δικαιώθηκαν, οι συνεργάτες του ανανεώθηκαν, θεωρητικά αυτό είναι αναμενόμενο, όπως είναι και δεδομένο ότι η επομένη των εκλογών είναι περίοδος αυτοκριτικής και απολογισμού. Ειδικά για όσους δεν εξελέγησαν. Αν επιθυμούν πολιτική καριέρα.

Στον Δήμο Μυτιλήνης επίσης η εξέλιξη ήταν προφανής: Έμπειρος στις εκλογικές αναμετρήσεις ο Παναγιώτης Χριστόφας, με μια πολύ επιτυχημένη προεκλογική συμμετοχή στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές, που, αν και δεν έφερε τη νίκη, άφησε καλές εντυπώσεις για τον υποψήφιο, νέος, τεχνοκράτης, «άκαφτος», με πείρα στη δημόσια διοίκηση, ήταν η καλύτερη επιλογή. Ο αντίπαλός του ήρθε με άκομψο τρόπο στη διεκδίκηση της Δημαρχίας. Δημιουργήθηκαν δυσαρέσκειες που του στοίχισαν, ευνοώντας ταυτόχρονα τον δεύτερο διεκδικητή του Δήμου. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Βεβαίως ο Δήμος Μυτιλήνης πιο δύσκολη υπόθεση από τον Δήμο Δυτικής Λέσβου, όπου ο Βέρρος έχει ήδη χτίσει από την προηγούμενη θητεία του. Ο Παναγιώτης τρέχει μαραθώνιο. Θα χρειαστεί να εξασκήσει το σπορ και μεταφορικά, αν θέλει να επιτύχει. Και αυτό το τελευταίο είναι απολύτως αναγκαίο: για την πόλη και για τον ίδιο, ώστε να διεκδικήσει σε επόμενο χρόνο ανώτερο πολιτικό αξίωμα.

Ο Μουτζούρης πάλι είχε ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Λυπάμαι που θα δυσαρεστήσω κάποιους αλλά το έχει. «Ε, Μ’τζούρ’» φώναζε κάθε απίθανη φυσιογνωμία τον τέως πρύτανη! Τέτοιες οικειότητες δεν ηττώνται στις πολιτικές αναμετρήσεις. Όχι από τεχνοκράτες. Ειδικά όχι από αυτούς. Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικές οι οικειότητες αυτές μπορούν να φανούν στην πράξη! Θα μάθω όμως στην επόμενη πενταετία. Επίσης γύρω του συνασπίστηκαν πολιτικές δυνάμεις στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πανελλαδικού αντικυβερνητικού συνασπισμού. Δούλεψε κι αυτό. Νομίζω όμως ότι ο ήδη μία φορά περιφερειάρχης είχε ένα γκελ που φάνηκε και στην πρώτη Κυριακή, κι ας βρέθηκε στη δεύτερη θέση. Ο κύριος καθηγητής πανεπιστημίου στάθηκε δυναμικά στον πρώτο γύρο απέναντι στον καλά οργανωμένο προεκλογικό αγώνα του στρατηγού (που είχε αναγορευτεί φαβορί από ηχηρούς κατά βάση συνεργάτες) και απέδειξε την υπεροχή του στον δεύτερο. Δυστυχώς τον αγώνα αυτόν δεν τον διέκρινε ο πολιτικός πολιτισμός που είχαν οι αντίστοιχοι των δημάρχων του νησιού. Τυχαίο;

Διάβασα πολλά στον τοπικό τύπο και στα κοινωνικά δίκτυα για τις αιτίες επιλογής των συγκεκριμένων προσώπων. Μπορεί να ισχύουν σε κάποιον βαθμό, δεν ξέρω. Όταν γίνεται λόγος όμως για στελέχη γνωστά στην τοπική κοινωνία, δεν μπορείς ποτέ να αγνοήσεις ως σημαντική παράμετρο της επιτυχίας τους την προσωπική τους ακτινοβολία. Ακόμη και αν δεν θαμπώνεσαι. Εύχομαι όσα έγιναν να αποδειχτούν καλά για τον τόπο._