Για άλλη μια φορά έρχεται η μαξιμαλιστική και υλικώς υπερέχουσα εποχή μας να κύψει ευλαβώς το γόνυ μπροστά στην πνευματικά υπέρλαμπρη της αρχαίας, αλλά κατά καιρούς και της νέας, ελληνικής.

Την αφορμή πάλι αυτή τη φορά μάς τη δίνουν οι πομπώδεις τελετές του αγγλικού θρόνου με τις εξωφρενικές λεπτομέρειες της αγγλικής εθιμοτυπίας και την προκλητική επίδειξη του υλικού πλούτου.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι η Γηραιά Αλβιών κατά το πρόσφατο παρελθόν πρωταγωνίστησε σε τεχνολογικές και κοινωνικές επαναστάσεις καθώς και σε εφευρέσεις και τεχνογνωσία, ωστόσο ο σύγχρονος Άγγλος επιμένει να ζει με τα περασμένα μεγαλεία και τις αναμνήσεις μιας κοσμοκρατορίας επιδεικνύοντας σε κάθε πρόσφορη στιγμή τα κειμήλια του πλούτουκαι τη λατρεία της ελέω θεού βασιλείας.

Είδαμε γυναίκα που την χαιρέτησε ο μέλλων βασιλιάς να δηλώνει: «Δεν θα το πλύνω αυτό το χέρι όσο ζω!!»

Πώς αλήθεια μπορεί να μετρηθεί η πραγματική αξία μιας κεφαλής που έχει ανάγκη να στολιστεί με ένα ασήκωτο στέμμα κεντημένο με χρυσάφι και χιλιάδες πολύτιμους λίθους, και να περιφέρεται χαιρετώντας τα παραληρούντα πλήθη πάνω σε ολόχρυση άμαξα;

Είναι ικανή όλη αυτή η εξεζητημένη χλιδή να μετρήσει και να αποδώσει την αξία του στεφανωμένου;

Εξ εναντίας, πόση πνευματική και ηθική και φιλοσοφική υπεροχή αποδεικνύει ο κότινος που στεφάνωνε κάποτε τους υπέρλαμπρους Έλληνες ολυμπιονίκες, τους ολυμπιονίκες που ήταν ισόθεοι και που για χάρη τους γκρεμίζονταν τείχη!

Μιλάμε για τον κότινο, δηλαδή ένα κλαδί αγριελιάς, άσημο και μάλιστα χωρίς γνωστή ετυμολογία, που άφηνε να λάμψει το πρόσωπο του νικητή, και μετά να μαραθεί σύντομα, υπενθυμίζοντάς μας ότι όλα φθείρονται και μαραίνονται, και ότι ο «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού και ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει».

Και η σύγκριση θα μπορούσε να πάει και παραπέρα: Τι αξία έχουν τα σμαράγδια, αλλά και οι μίτρες (…) μπροστά σε ένα ακάνθινο στεφάνι;….

Είχαν βέβαια δω που τα λέμε και οι αρχαίοι υλικό πλούτο και πέτρες και χρυσάφι και ελεφαντοκόκαλο που στόλιζαν επιβλητικά αγάλματα των θεών, όμως η πλειονότητα της πνευματικής διανόησης είχε μεταθέσει τον πραγματικό πλούτο στο πνεύμα, στην τέχνη και τη φιλοσοφία, και αυτό ακριβώς προσπαθούσαν να διδάξουν στον κόσμο.

Και στην εγκράτεια.

Έφτασαν μάλιστα στο ακραίο σημείο οι Κυνικοί να αμφισβητήσουν εντελώς ακόμα και τον στοιχειώδη και αναγκαίο πλούτο.

Ο Διογένης ο Κυνικός, για παράδειγμα, όταν είδε μια μέρα έναν πλούσιο νεανίσκο να μιλάει με μεγάλη απρέπεια του είπε: «Δεν ντρέπεσαι μέσα από χρυσελεφάντινη θήκη να βγάζεις τέτοια μολύβδινη μάχαιρα;»

Δυστυχώς σήμερα όλος ο κόσμος του πλανήτη, έχοντας μισοεξασφαλίσει τον άρτον, δεν χορταίνει τα ανούσια θεάματα, θεάματα που του προσφέρουν παραισθήσεις και σίγουρα δεν αφορούν τον ίδιο.

Το σκηνικό θυμίζει την παρακμή της Ρώμης, μιας Ρώμης που -κατά την ομολογία της- την υποδούλωσε το ελληνικό πνεύμα, για να την καταβροχθίσει αργότερα και να την ανασυντάξει ο Ναζωραίος.

Όλα σ’ αυτή τη ζωή κάνουν κύκλους ….