Ο μεγαλοϊδεατισμός των απανταχού τυράννων και οι επιθετικές ορέξεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων (όπως επί παραδείγματι της Ρωσίας και της Τουρκίας που είχαν ρημάξει αυτοκρατορική αδεία για πολλά χρόνια τα γύρω από αυτές εθνικά κράτη) δεν είναι σημερινές. Είναι παμπάλαιες και διαχρονικές, που σημαίνει ότι δεν κατευνάζονται ούτε εξαλείφονται με οικονομικές κυρώσεις και θεατρικές ντιρεκτίβες.

Έγραφα τις προάλλες με κάποιο δικαιολογημένο σαρκασμό για τα δάκρυα και τη θρησκευτική (!) συγκίνηση του Πούτιν κάθε που κατεβαίνει να επισκεφθεί το Άγιο Όρος.

Προχθές κατά σύμπτωση διάβαζα στην αρθρογραφία της «Εστίας» ότι, μετά την πατριαρχική αυτοκεφαλία της Ουκρανίας και τις ιταμές αντιδράσεις του υποτακτικού και στο θέμα της Ουκρανίας συνένοχου πατριάρχη πασών των Ρωσιών (πόσες άραγε είναι αυτές οι Ρωσίες; ...) υπάρχει θέμα και στις μονές του Αγίου Όρους, θέμα που θα ανακύψει ιδιαίτερα με την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στον Άθω.

Η Ρωσία δεν έκρυψε ποτέ τις στρατηγικές επιδιώξεις της.

Κρυμμένη επιμελώς πίσω από τα εξαπτέρυγα της Ορθοδοξίας ασκεί επεκτατική πολιτική και επεμβαίνει προκλητικά στα πράγματα, στις δικαιοδοσίες και στην εθνική αυτοτέλεια του περιώνυμου Όρους τουλάχιστο τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Για όσους διατηρούν επιφυλάξεις και ειδικά για όσους εξακολουθούν μετά τα τόσα τραγικά συμβαίνοντα να έχουν με κάποιους ουτοπικές συμπάθειες χρώματος ερυθρού, μεταφέρω απόσπασμα από την Εγκυκλοπαίδεια του Ελευθερουδάκη και το λήμμα «Άθως»:

Τα Ρωσικά σχέδια για τη βαθμιαία άλωση του Αγίου Όρους άρχισαν ουσιαστικά το 1834 όταν κατέβηκαν στον Άθω οι Ρώσοι μοναχοί Ανίκητος και Παύλος και προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τους ήδη εκεί λίγους Ρώσους μοναχούς και να δημιουργήσουν προβλήματα στη Μονή του Παντοκράτορος.

Το 1841 έτεροι δύο Ρώσοι μοναχοί, ο Βησσαρίων και ο Βαρσονούφιος, πέτυχαν να ενοικιάσουν τη σκήτη του Αγίου Ανδρέα ανήκουσα στη Μονή του Βατοπεδίου, η οποία σκήτη είχε προηγουμένως περίλαμπρα ανοικοδομηθεί και ονομάστηκε Σεράι δηλαδή τουρκιστί παλάτι, ενώ οι Ρώσοι το παρετυμολόγησαν σε «Σέι Ράι» (που σημαίνει «αυτός ο Παράδεισος»).

Το 1849 ο Ρώσος κόμης Ανδρέας Μουράβιεφ πέτυχε με τη βοήθεια της ρωσικής πρεσβείας στην Πόλη να κηρυχθεί το Σεράι ρωσική σκήτη.

Το 1879 μάλιστα -με τη θεία ψευδαίσθηση ότι η θρησκεία υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα- επικυρώθηκε και από τη Μονή του Βατοπεδίου, αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός των Ρώσων μοναχών και επετράπησαν οι λειτουργικές δεήσεις στα ρώσικα.

Στη συνέχεια κατέκτησαν και τη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα, που είναι και επίσημα μέχρι σήμερα ρωσική.

Τρόφιμοι τότε των ρωσικών κατέργων και ύποπτοι ιερωμένοι άρχισαν να εισχωρούν στις Μονές, και το 1875 η μονή Αγίου Παντελεήμονος έπαψε να είναι ελληνική.

Έκτοτε συνεχίζουν να κατέρχονται μοναχοί Ρώσοι και λοιποί «ευγενείς» μεταβαλλόμενοι σε πολιτικούς πράκτορες(!).

Πομπώδεις και επιδεικτικές επισκέψεις (όπως επιχειρούν και σήμερα) έκαναν το 1867 ο μέγας δουξ Αλέξανδρος και αργότερα ο πρίγκιπας στρατηγός Ιγνάτιεφ.

Ο ρωσικός κίνδυνος αυξήθηκε κατακόρυφα το 1884 όταν ιδρύθηκε η Πανσλαβιστική Παλαιστίνειος Εταιρία και επιχειρήθηκε η άλωση του Άθω με μυριάδες Ρώσους μοναχούς.

Αυτός ο εκρωσισμός του Αγίου Όρους αποφεύχθηκε τελικά όταν κατελήφθη η περιοχή από τα ελληνικά στρατεύματα το 1912 και επακολούθησαν και οι μεγάλες πολιτειακές μεταβολές στο ρωσικό κράτος, όμως εξακολουθεί, ως φαίνεται, να περιδιαβαίνει και να στοιχειώνει τα όνειρα της Ρωσίας .....