Όπως είναι γνωστό, η υποκρισία στην πολιτική ζωή της χώρα μας περισσεύει. Αυτή η υποκρισία περίσσευσε και στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για τη ψήφιση του νόμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να πάρω θέση για το αν η ομοφυλοφιλία είναι «αμαρτία», «αδίκημα», «παρά φύσιν» ή «κατά φύσιν» κ.λπ. Με αυτά ασχολήθηκαν άλλοι και δεν κατέληξαν σε κανένα ασφαλές συμπέρασμα. Η ουσία είναι μία: οι πολιτικοί μας βρήκαν πάλι τον τρόπο να διχάσουν την κοινωνία και να χωρίσουν τους πολίτες σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς» δίνοντας σε αυτές τις έννοιες το περιεχόμενο που τους εξυπηρετεί. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως στη χώρα μας «είσαι ό τι δηλώσεις!». Δεν έχει σημασία αν μερικοί από αυτούς δοκιμάστηκαν στην άσκηση της εξουσίας και αποδείχτηκαν «συντηρητικότεροι των συντηρητικών»!

Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή μπλέχτηκε και η έννοια της αγάπης, της χριστιανικής αγάπης, που επιβάλλει τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να έχουν το δικαίωμα να αποκτούν παιδιά, αγόρια και κορίτσια αδιακρίτως, γιατί αυτά κινούνται από αγάπη για τα παιδιά που υποφέρουν στις διάφορες δομές στις οποίες φιλοξενούνται. Βέβαια, την αίσθηση ότι τα παιδιά θα βρουν αγάπη και στοργή στην αγκαλιά των δύο ανδρών ή των δύο γυναικών που αποτελούν το ζευγάρι , ότι θα βρουν ένα ζεστό περιβάλλον στο σπίτι των ομοφυλόφιλων ζευγαριών φρόντισαν να την επιβάλουν τα ΜΜΕ που βρέθηκαν για μια ακόμη φορά σε «διατεταγμένη υπηρεσία». Όμως, η αγάπη δεν είναι κάτι που εμφανίζεται από «παρθενογένεση» ή δίνεται κατά παραγγελία. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Δε σχετίζεται αυτή με την απόκτηση παιδιού. Και θα ήταν ενδιαφέρον όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται να αποκτήσουν παιδιά να μας πουν με ποιους τρόπους εκδήλωσαν την αγάπη για το παιδί μέχρι τώρα. Γιατί το κίνητρο για την απόκτηση παιδιού μπορεί να μην είναι αποκλειστικά η αγάπη. Όταν ο Κρίτων επισκέφθηκε τον Σωκράτη στη φυλακή και προσπάθησε να τον πείσει να δραπετεύσει επικαλέστηκε και την τύχη των παιδιών του που θα υποφέρουν, αν πεθάνει. Ο Σωκράτης τότε με το στόμα των Νόμων λέει στον Κρίτωνα: αλήθεια, αν φύγω και πάω στη Θεσσαλία, για παράδειγμα, εσείς που λέτε ότι είστε φίλοι μου θα φροντίσετε για τα παιδιά μου, αν όμως φύγω για τον Άδη, τότε δε θα φροντίσετε; Ο Σωκράτης ήθελε να δείξει πως η αγάπη είναι ένα απόλυτο συναίσθημα και δεν υπάρχει κάτω από προϋποθέσεις (Πλάτων, Κρίτων, 54 b). Όποιος θέλει μπορεί να δείξει την αγάπη του για το παιδί, έστω και αν ο ίδιος δεν έχει.

Από την άλλη πλευρά η συνεδρίαση αυτή έδειξε μια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος: την υποταγή των βουλευτών στη θέληση του αρχηγού και την υποταγή του κοινωνικού καλού και των κοινωνικών αξιών και αρχών στο κομματικό συμφέρον. Κάποια κόμματα επέβαλαν «κομματική πειθαρχία» και ανάγκασαν τους βουλευτές τους όχι να ψηφίσουν «κατά συνείδηση», αλλά με βάση το «κομματικό συμφέρον»! Το πολιτικό μας σύστημα συνθλίβει την προσωπικότητα του βουλευτή και καταρρακώνει την αξιοπρέπειά του. Γιατί είναι βέβαιο πως πολλοί βουλευτές ψήφισαν τον νόμο για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών παρά τη θέλησή τους, υποχωρώντας στη λεγόμενη «αρχή του ενός» ή «του πρώτου ανδρός»! Και διερωτάται κανείς, αν ο αρχηγός ενός κόμματος έχει τη δύναμη να επιβάλλει την άποψή του στο κόμμα, τότε τι χρειάζονται οι βουλευτές.

Και το πράγμα έχει και μια άλλη διάσταση. Είναι καθιερωμένο, αφού είναι και δίκαιο και τίμιο, αν ένα Συμβούλιο συζητά κάποιο θέμα που αφορά κάποιο μέλος του Συμβουλίου να εξαιρείται αυτό το μέλος και να αποχωρεί κατά την ψηφοφορία. Αυτό, όμως, δεν έγινε στη Βουλή. Ο υπό συζήτηση Νόμος αφορούσε άμεσα κάποιον αρχηγό κόμματος, αλλά και κάποιους βουλευτές. Αυτοί, όμως, δεν αποχώρησαν κατά την ψηφοφορία. Ο αρχηγός μάλιστα του κόμματος επέβαλε και «κομματική πειθαρχία» την οποία δέχτηκαν οι βουλευτές του! Σκεφτείτε ο αρχηγός ενός κόμματος να είναι εφοπλιστής, να ζητά απαλλαγή των εφοπλιστών από τους φόρους, να επιβάλλει «κομματική πειθαρχία» και οι βουλευτές του να ψηφίζουν τον Νόμο! Και εδώ έχουμε το «άκρον άωτον» της υποκρισίας. Κάθε διαφορετική άποψη που διατυπώνεται στο εσωτερικό ενός κόμματος δεν αποτελεί ρήγμα στην ενότητά του, αλλά θεωρείται δικαίωμα που απορρέει από τις αρχές της γνήσιας δημοκρατίας. Κάθε, όμως, παρέκκλιση από την «κομματική πειθαρχία» αποτελεί πράξη αντιδραστική και επικίνδυνη για το κόμμα και γι’ αυτό τιμωρητέα!

Η ουσία είναι μία: η παραδοσιακή οικογένεια, όπως τη διδαχτήκαμε και τη γνωρίσαμε εμείς, θα πάψει κάποτε να υπάρχει. Όσα διαδραματίστηκαν στη Βουλή σε αυτή τη συνεδρίαση με έκαναν να ανατρέξω στο παρελθόν και να θυμηθώ την αγωγή που δέχονταν τα παιδιά παλιά σχετικά με την οικογένεια. Διαπίστωσα πως η πρώτη λέξη που μάθαιναν τα παιδιά ήταν η λέξη «μαμά» (Αλφαβητάριο, τ. Α΄, Ο.Ε.Δ.Β, 1973). Η έννοια αυτή επαναλαμβάνεται στη συνέχεια ως «μητέρα», ενώ εισάγεται και η λέξη «γιαγιά». Οι λέξεις «μαμά», «μητέρα» κα «γιαγιά» επαναλαμβάνονται συνέχεια μέχρι που παρουσιάζεται μια ολοκληρωμένη οικογένεια που αποτελούν η Παναγία που κρατά τον Χριστό στην αγκαλιά της και ο Ιωσήφ που στέκει πιο πέρα (σ. 57). Από την ιερή αυτή οικογένεια γίνεται η μετάβαση στην κανονική ανθρώπινη οικογένεια που αποτελείται από τη μητέρα που ετοιμάζει το φαγητό, τον πατέρα που ξεκουράζεται, τη γιαγιά που λέει παραμύθι και τα παιδιά που καλούνται στο τραπέζι.

Στο σχολείο τα παιδιά μάθαιναν «να αγαπούν την πατρίδα, τον παππού και τη γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα κι όλα τα καλά παιδιά» (σ. 78). Αυτή , λοιπόν, η οικογένεια θα πάψει να υπάρχει. Είναι προφανές πως η αγωγή που θα δίνεται στα παιδιά θα προσαρμοστεί σιγά σιγά στα νέα δεδομένα και τις νέες αντιλήψεις που θα επικρατήσουν, τα βιβλία θα αλλάξουν και τα παιδιά θα φτάσουν να πιστεύουν πως τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια είναι «κατά φύσιν». Το δυστύχημα είναι πως μερικά παιδιά δε θα μπορούν να πουν τη μαγική λέξη «μαμά», τη λέξη «μητέρα» ή και τη λέξη «πατέρας», γιατί θα βλέπουν γύρω τους δυο άντρες ή δύο γυναίκες. Δε θα νιώσουν ποτέ τη μυστηριακή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο βρέφος και το στήθος ή την αγκαλιά της μητέρας. Το κακό είναι πως κανείς δε γνωρίζει που θα σταματήσει η κατρακύλα που έχει πάρει ο θεσμός της οικογένειας. Μήπως φτάσουμε στο σημείο να παντρευόμαστε πράγματα ή και ζώα;