Όπως είναι γνωστό, βασικός στόχος κάθε κόμματος είναι η κατάκτηση της εξουσίας και για την επίτευξη αυτού του στόχου τα κόμματα επεξεργάζονται διάφορες στρατηγικές και χρησιμοποιούν διάφορα μέσα πολλές φορές αθέμιτα. Αυτό είναι βέβαια θεμιτό ως ένα σημείο, μια και το κάθε κόμμα θεωρεί τον εαυτό του «σωτήρα» και θεωρεί ότι μπορεί να απαλλάξει τη χώρα από τους «επικίνδυνους» γι’ αυτή αντιπάλους. Όταν η «σωτηρία» της πατρίδας αναγορεύεται ως «υπέρτατος νόμος» και πιστεύεται, ειλικρινά ή υποκριτικά, πως αυτή περνά μέσα από την υλοποίηση του προγράμματος κάθε κόμματος, τότε όλα μπορεί να θεωρηθούν θεμιτά και δικαιολογημένα! Με αυτό το σκεπτικό όλα τα κόμματα επεξεργάζονται τις στρατηγικές τους που θα τα καταστήσουν πιο ελκυστικά στα μάτια των ψηφοφόρων στους οποίους στοχεύουν.

Στο παρελθόν είχε επικρατήσει η λεγόμενη στρατηγική της «καμένης γης». Η στρατηγική αυτή είναι γνωστή από την πολεμική Ιστορία. Σύμφωνα με αυτή ο αμυνόμενος υποχωρεί «καίοντας» τα σπαρτά, για να δυσχεράνει τον ανεφοδιασμό των επιτιθέμενων. Στην πολιτική η στρατηγική αυτή εφαρμόζεται ως εξής: η απερχόμενη κυβέρνηση τα τρία πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής της προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο περισσότερα έσοδα μπορεί και τον τελευταίο χρόνο προβαίνει σε παροχές γνωρίζοντας πως η τελευταία εντύπωση πριν από τις εκλογές είναι πιο ισχυρή. Η λογική είναι πως με τη στρατηγική αυτή ή θα επανεκλεγεί ή θα δυσχεράνει τον αντίπαλο σε περίπτωση εκλογής του, μια και θα του παραδώσει «άδεια ταμεία»! Η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε πολλές φορές στο παρελθόν με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα μας. Έχει μείνει στην Ιστορία η φράση του Α. Παπανδρέου «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» που βραχυπρόθεσμα ωφέλησε κάποιους, αλλά μακροπρόθεσμα έβλαψε τη χώρα μας.

Κάτι ανάλογο, δυστυχώς, συμβαίνει και σήμερα. Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, η κυβέρνηση προχωρεί σε διάφορες παροχές, σε επιδόματα, σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, σε διορισμούς κ.λπ. και το κακό είναι πως η αξιωματική αντιπολίτευση υπερακοντίζει! Δίνει η κυβέρνηση δέκα. Προτείνει η αντιπολίτευση δεκαπέντε. Συναγωνίζονται, δηλαδή, στο ποιος θα φανεί πιο ευχάριστος στον λαό πλησιάζοντας τα όρια του «λαϊκισμού»! Η αξιωματική αντιπολίτευση εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για «λαϊκισμό», αφού η ίδια «λαϊκίζει» περισσότερο, αλλά τα μικρότερα κόμματα μπορούν να κατηγορήσουν τα δύο μεγάλα, τα κόμματα εξουσίας, γι’ αυτό. Η κατάσταση θυμίζει το ανέκδοτο το σχετικό με τους δύο βαρκάρηδες που περνούσαν τον κόσμο από το Ρίο το Αντίρριο και το αντίθετο και, για προσελκύσουν πελατεία, μείωναν συνεχώς το κόμιστρο, με αποτέλεσμα ο ένας από αυτούς να καταλήξει στη «δωρεάν» μεταφορά και ο άλλος να αποφασίσει και την προσφορά μιας μακαρονάδας από πάνω!

Όμως αυτή δεν είναι σωστή πολιτική. Γιατί μια γνήσια και υγιής δημοκρατία δεν προσφέρει ό τι ζητά ο πολίτης, αλλά ό τι πρέπει και μπορεί. Γιατί εδώ εγείρεται το ζήτημα της προέλευσης των χρημάτων που δίνονται στις διάφορες κατηγορίες πολιτών. Είναι γνωστό πως «λεφτόδεντρα» δεν υπάρχουν, ούτε η χώρα μας έχει το δικαίωμα να «κόβει» νόμισμα, όποτε το έχει ανάγκη. Τα χρήματα που δίνονται πρέπει με κάποιο τρόπο να εξευρεθούν, να παρθούν από κάπου. Βέβαια, παλαιότερα τα κόμματα έλεγαν πως θα πάρουν χρήματα από τους πλούσιους και θα τα δώσουν στους φτωχούς ή ότι θα χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή! Όμως οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απομυθοποιηθεί και δεν «πιάνουν» πια. Όλοι θυμόμαστε το «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου, σύνθημα με το οποίο ανήλθε στην εξουσία, για να απογοητευτεί ο ίδιος γρήγορα και να απογοητεύσει και τους πολίτες, ομολογώντας πως «λεφτά δεν υπάρχουν», αλλά μόνο «καμένη γη» και να οδηγήσει τη χώρα μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη δεκαετή περιπέτεια που βίωσε η χώρα μας.

Λύση στο πρόβλημα είναι ο δανεισμός. Ξέρουμε πως η χώρα μας βγαίνει κατά διαστήματα στις διεθνείς αγορές από τις οποίες αντλεί «ρευστό» χρήμα, για να καλύψει τις ανάγκες της. Έτσι, όμως, μεγαλώνει το δημόσιο χρέος της, αυτό που αποτελεί θηλιά στον λαιμό της. Βέβαια, οι δανειστές μας έχουν θέσει κάποιους κανόνες σε όλα αυτά, αλλά πάντα πρέπει να προσέχουμε μη πάθουμε ό τι λέει ο Δημοσθένης για τους Αθηναίους, μήπως δηλαδή, αφού δανειζόμενοι καλοπεράσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα, ύστερα χάσουμε και αυτά που είχαμε από παλιά, και έχοντας δείξει ραθυμία και αμέλεια για μεγάλο χρονικό διάστημα και επιδιώκοντας πάντα αυτό που τους ευχαριστεί, μην αναγκαστούμε να κάνουμε πολλά και δύσκολα πράγματα που δεν θα θέλαμε και να θέσουμε σε κίνδυνο όλα αυτά που ενυπάρχουν στη χώρα τους» (Α΄ Ολυνθ. 15).

Και το χειρότερο είναι πως οι πολίτες πολλές φορές εκβιάζουν αυτές τις παροχές και αναγκάζουν την κυβέρνηση να προβεί σε παροχές που δεν επιτρέπονται από τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Προτιμούν, δηλαδή, να λύσουν τα προβλήματά τους, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που αυτές οι παροχές θα προξενήσουν στο κράτος. Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τη γνώμη του Περικλή που έλεγε: «Εγώ νομίζω πως μια πολιτεία εξυπηρετεί πιο πολύ το συμφέρον των πολιτών αν στο σύνολό της βρίσκεται στην ακμή, παρά αν ευτυχεί σ’ αυτή ο κάθε πολίτης ατομικά, αλλά στο σύνολό της η ίδια δυστυχεί. Γιατί όσο και αν ευτυχεί ένας πολίτης στις ιδιωτικές του υποθέσεις , αν καταστραφεί η πατρίδα, χάνεται και ο ίδιος μαζί της, ενώ, αν δυστυχεί σε πατρίδα που είναι ισχυρή, έχει πολλές ελπίδες να σωθεί» ( Θουκ. ΙΙ 60. 2).

Κι ας λάβουμε ακόμη υπόψη πως το κράτος, αν είναι καλός νοικοκύρης, δεν δαπανά, όσα παράγει, αλλά αποθηκεύει κάποια αγαθά για ώρα ανάγκης. Ο καλός ο νοικοκύρης αποταμιεύει κάποια χρήματα, για να τα διαθέσει στις σπουδές των παιδιών του, αλλά και σε άλλα απρόοπτα από τα οποία είναι γεμάτη η σημερινή πραγματικότητα. Ο Θουκυδίδης παραδίδει πως, όταν αποχώρησαν οι Πελοποννήσιοι από την Αττική μετά την πρώτη εισβολή τους σε αυτή κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431 π.Χ.), τοποθέτησαν φρουρές στη στεριά και τη θάλασσα, προβλέποντας το κακό που θα ακολουθούσε. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι εξαίρεσαν χίλια τάλαντα από το δημόσιο ταμείο, τα έβαλαν χωριστά και έκαναν νόμο που δεν επέτρεπε να χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για άλλο σκοπό. Όρισαν μάλιστα, αν κάποιος προτείνει ή ψηφίσει να μεταφέρουν αυτά τα χρήματα σε κάποιο άλλο σκοπό, εκτός και αν οι εχθροί πλεύσουν με τον στόλο τους ενάντια στην πόλη και χρειαστεί να αμυνθούν, να τιμωρηθεί με θάνατο (ΙΙ 24. 1). Αλήθεια, τι θα κάνουμε, αν χρειαστεί να αμυνθούμε;

Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να πει πως οι πολίτες μετά από όλες τις περικοπές που προηγήθηκαν, αλλά και όλες τις αυξήσεις στα αγαθά που ακολούθησαν την εποχή των «Μνημονίων» δεν έχει ανάγκη από χρήματα και από αυξήσεις. Οι απαιτήσεις όμως των πολιτών, αλλά και οι παροχές της Πολιτείας θα πρέπει με τα σημερινά δεδομένα να είναι λελογισμένες.