Η τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη βαίνει προς το τέλος της. Ο Πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη ορίσει την ημερομηνία των εκλογών, αλλά αυτές «εκ των πραγμάτων» είναι πολύ κοντά. Ο λαός θα ανακτήσει πάλι κάτι από το χαμένο κύρος του, μια και , όπως έλεγε ο Λίγκολν, «δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό». Έτσι, νέοι «μνηστήρες» της εξουσίας σιγά σιγά παρουσιάζονται, ενώ οι παλιοί βρίσκονται σε έντονη εκλογική προετοιμασία. Οι κομματικοί μηχανισμοί έχουν τεθεί σε πλήρη κίνηση με στόχο τον επηρεασμό και την προσέλκυση όσο το δυνατό μεγαλύτερου μέρους από το εκλογικό σώμα. Αυτό συμβαίνει πάντα στις δημοκρατίες: τα κόμματα επιδιώκουν να πείσουν τους πολλούς, γιατί αυτοί θα τους δώσουν την εξουσία, την «πολύφερνη νύφη», με όλα τα αγαθά, οικονομικά και κοινωνικά, που αυτή εξασφαλίζει. Τα κόμματα προσπαθούν με διάφορους τρόπους, θεμιτούς και αθέμιτους, να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία και να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία, αν και στις σημερινές δημοκρατίες παραβιάζεται βάναυσα αυτή η βασική αρχή, η αρχή της πλειοψηφίας, αφού κανένα κόμμα, όσο και αν το θέλει, δεν εξασφαλίζει το 50 % του εκλογικού σώματος.

Αναρωτήθηκε, άραγε, κανείς από ποιες κατηγορίες πολιτών αποτελείται αυτό το εκλογικό σώμα, την ψήφο του οποίου επιδιώκουν τα κόμματα; Βέβαια, στο κέντρο βρίσκονται πάντα αυτοί που εκφράζουν τα κόμματα, αυτοί που συμμετέχουν στα διάφορα σώματά τους και εργάζονται νυχθημερόν γι’ αυτά. Είναι οι υποψήφιοι βουλευτές, τα ενεργά μέλη των κομματικών οργανώσεων, αυτοί που σε περίπτωση νίκης του κόμματός τους θα αποτελέσουν την κυβέρνηση και θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις στο δημόσιο. Είναι προφανές πως όλοι αυτοί κινούνται από το στενό κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και όλους όσοι περιστοιχίζουν αυτά τα «επίσημα» πρόσωπα και θα χαρούν χωρίς κόπο τα αγαθά της εξουσίας.

Μετά από αυτούς έρχονται εκείνοι που αποτελούν μέλη του κάθε κόμματος, αλλά δεν συμμετέχουν ενεργά σε αυτό. Και αυτοί είναι δυνατό να κινούνται από το ατομικό τους συμφέρον, μια και ελπίζουν πως, αν κερδίσει το κόμμα τους, θα εξασφαλίσουν και αυτοί κάποια ζηλευτή θέση. Αν κοιτάξει κανείς στο ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον, θα διαπιστώσει πως υπάρχουν οικογένειες που έλυσαν το επαγγελματικό πρόβλημα των παιδιών τους μέσω του κόμματος στο οποίο ανήκουν. Στη χώρα μας, αν δεν ανήκεις σε κάποιο κόμμα, δεν σου δίνει κανείς σημασία. Δεν έχεις μέλλον! Έχουμε μάλιστα φτάσει στο σημείο να κρίνουμε την ηθική ποιότητα ενός ανθρώπου με βάση το κόμμα στο οποί ανήκει! Ας θυμηθούμε εδώ την Ανατόλ Φρανς που είπε πως «το χείριστο ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ότι στοιχίζει πάρα πολύ ακριβά. Υπάρχουν πάρα πολλοί συγγενείς, πάρα πολλοί φίλοι που πρέπει να …χορτάσουν».

Βέβαια, υπάρχουν ανάμεσα στους «φίλους» ενός κόμματος και οι ιδεολόγοι, αυτοί που ασπάζονται τις ιδέες που υποστηρίζει και τις αξίες που αυτό προωθεί. Είναι αυτοί που ακούγονται να λένε «ο Θεός να κόβει χρόνια από εμένα και να τα δίνει στον. ..αρχηγό του κόμματος» που υποστηρίζει! Οποία αφοσίωση , αλήθεια, και οποία ανοησία! Στην πραγματικότητα κανένας δεν ασπάζεται όλες τις ιδέες ενός κόμματος ούτε και τις απορρίπτει. Και ο πιο φανατικός οπαδός ενός κόμματος είναι σίγουρο ότι αποδέχεται κάποιες αρχές του αντίπαλου κόμματος και απορρίπτει κάποιες αρχές από το δικό του κόμμα. Και δεν ξέρω αν όλοι αυτοί ζυγίζουν τα θετικά και τα αρνητικά των κομμάτων πριν κάνουν την επιλογή τους. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι ο Περίανδρος έλεγε: «Κατά τη γνώμη μου, όλοι επαινούν τη δημοκρατία που μοιάζει με αριστοκρατία». Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και πολλοί που υποστηρίζουν ένα κόμμα, για να μην υποστηρίξουν το αντίπαλο κόμμα ή πολλοί που επιλέγουν ένα κόμμα, γιατί κάποιο πρόσωπο «μισητό» σε αυτούς υποστηρίζουν το αντίπαλο κόμμα. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μορφή «ποδοσφαιροποίησης» της πολιτικής ζωής….

Σε αντίθεση με αυτούς που διακρίνονται από ένα είδος «πολιτικού φανατισμού» και δύσκολα θα άλλαζαν κόμμα, υπάρχουν και αυτοί που δεν ανήκουν σταθερά σε κάποιο κόμμα, αλλά, σαν μετακινούμενη άμμος, αλλάζουν στρατόπεδο, ανάλογα με τις περιστάσεις. Είναι η πιο σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος, αυτή που στην πραγματικότητα αναδεικνύει τις κυβερνήσεις και γι’ αυτό βρίσκονται στο στόχαστρο των κομματικών μηχανισμών. Κάποιος είχε πει πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: αυτούς που κρατούνε την κουτάλα και τρώνε, αυτούς που προσπαθούν να πάρουν την κουτάλα από τους άλλους (για να φάνε και αυτοί) και αυτούς που ούτε κρατούν την κουτάλα ούτε και προσπαθούν να την πάρουν, αλλά δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να γεμίζουν το καζάνι από το οποίο τρώνε οι άλλοι. Στους ανθρώπους της τρίτης κατηγορίας αναφέρομαι. Αυτοί δεν κινούνται από το στενό προσωπικό τους συμφέρον, αλλά κατά κανόνα κοιτάζουν τις αρχές και τις αξίες κάθε κόμματος, το γενικό καλό, και έτσι αποφασίζουν.

Πέρα από όλες αυτές τις κατηγορίες υπάρχει και η κατηγορία των «απογοητευμένων». Αυτοί, και δεν είναι ευκαταφρόνητοι, παρακολουθώντας και κρίνοντας τον τρόπο που ασκείται η εξουσία στη χώρα μας διαπιστώνουν πως το πολίτευμα μας είναι «κατ’ όνομα» μόνο δημοκρατία. Παρατηρούν πως στην πολιτική ζωή της χώρας δεν υπάρχει καμιά ηθική βάση και πως οι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, όπως η αρχή της ισονομίας, της αξιοκρατίας, του σεβασμού στους άρχοντες και τους νόμους ή το Σύνταγμα παραβιάζονται, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν κομματικά συμφέροντα, και έτσι αποστρέφουν το πρόσωπό τους από την πολιτική και τους πολιτικούς. Έτσι, απέχουν από την πολιτική και τις εκλογές, αδιαφορούν για το αποτέλεσμά τους, μη λαμβάνοντας υπόψη πως με τη στάση τους αφήνουν άλλους να αποφασίζουν γι’ αυτούς. Έτσι, συμβάλλουν ακόμη περισσότερο στην αποδυνάμωση της δημοκρατίας για την οποία δήθεν «κόπτονται».

Βέβαια, πάντα παραμένει το πρόβλημα των κριτηρίων με βάση τα οποία ένας πολίτης πρέπει να επιλέγει τα πρόσωπα που θα ψηφίσει και θα τους δώσει την εξουσιοδότηση να τον εκπροσωπήσουν στη Βουλή για μια τετραετία.

Συνεχίζεται