(Για γέλια και για κλάματα)

Μια ακόμη κοινοβουλευτική τετραετία βαδίζει στο τέλος της. Μπορεί ο πρωθυπουργός να διακηρύσσει πως οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, δηλαδή μετά ένα χρόνο, αλλά είναι πάντα στη διακριτική του ευχέρεια να αλλάξει γνώμη και να «αιφνιδιάσει» τους αντιπάλους του. Τα κόμματα έκαναν τα συνέδριά τους, οι αρχηγοί και τα στελέχη μίλησαν, όπως γίνεται πάντα, για δικαιοσύνη, αξιοκρατία, διαφάνεια, δημοκρατία κ.λπ. και άρχισαν τον προεκλογικό τους αγώνα. «Χαιρόμαστε» τις πρώτες συγκεντρώσεις που δείχνουν πως η δημοκρατία λειτουργεί, και βλέπουμε τους φανατικούς οπαδούς των κομμάτων να ακολουθούν τον ηγέτη τους και να χειροκροτούν τα εξαγγελλόμενα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Το αστείο είναι πως είδα και κάποιους πολιτικούς της αντιπολίτευσης να χειροκροτούν από την πρώτη γραμμή τον αρχηγό τους, ενώ είχαν δηλώσει πως είχαν νιώσει «θλίψη, απογοήτευση και ανησυχία» από την ομιλία του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο και πως τα μέλη του τον χειροκρότησαν γιατί βρήκαν την ομιλία του «διασκεδαστική». Φαίνεται πως «διασκεδαστικές» είναι και οι ομιλίες των αρχηγών των κομμάτων και γι’ αυτό τα μέλη τους χειροκροτούν!

Η ουσία είναι μια: και η τετραετία που φεύγει βρίσκει τη χώρα μας χειρότερη από πριν. Παρακολουθώντας κανείς την καθημερινότητα σχηματίζει την άποψη πως ζούμε σε μια χώρα όπου το έγκλημα, η διαφθορά, η βία, η αυθαιρεσία «ανθούν και λουλουδίζουν». Γονείς και παιδιά αυτοκτονούν, παιδιά σκοτώνουν τους γονείς τους, αδέλφια σκοτώνουν τα αδέλφια τους, όσοι θέλουν πυρπολούν τα δάση και καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, άλλοι βάζουν βόμβες σε ιδιωτικές περιουσίες για εκδίκηση και , όπως πάντα, οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια, προπηλακίζουν τους καθηγητές και αρνούνται να αποδεχτούν αυτά που αποφασίζει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση! Και όλα αυτά εν ονόματι της δημοκρατίας και της ελευθερίας!

Το στοιχείο που κυριαρχεί στην ιδιωτική και δημόσια ζωή είναι η υποκρισία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο μεγαλο-δημοσιογράφος Τράγκας που πρόσφατα άφησε τα εγκόσμια αφήνοντας πίσω του μια “αμύθητη” περιουσία με κινητά και ακίνητα σε όλα τα πολυτελή θέρετρα του κόσμου αποτυπώνει τον τύπο του Νεοέλληνα. Τον θυμούμαι να «κραυγάζει» από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μιλά για τιμή, ηθική και δικαιοσύνη, να κουνά το δάχτυλό του και να στηλιτεύει τους πάντες και τα πάντα, υπονοώντας πως, για να σωθεί η χώρα μας, πρέπει να γίνουμε όλοι όμοιοι με αυτόν! Και -ο αθεόφοβος- δεν περιορίστηκε σε αυτά, αλλά ίδρυσε και κόμμα, για να μας σώσει και αυτός, όπως οι άλλοι! Και το αστείο είναι πως κανένα κανάλι δεν ασχολείται με το θέμα αυτό συστηματικά, λες και οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να θίξουν το «συνάφι» τους. Τα «εν οίκωι μη εν δήμωι», που λέει και ο λαός.

Κατά τα άλλα το «παιχνίδι» παίζεται με τους ίδιους όρους. Υπάρχει ένας «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πιέζουν την κυβέρνηση, δείχνοντας το ανθρώπινο πρόσωπό τους, και προτρέπουν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε παροχές, διορισμούς και τα τοιαύτα. Δεν τα ενδιαφέρει αν υπάρχουν τα περιθώρια γι’ αυτές τις παροχές, γιατί όποιος είναι έξω από τον χορό λέει πολλά τραγούδια. Σημασία έχει να κερδίσουμε τη συμπάθεια των «αφελών» και μέσω αυτών την εξουσία και μετά «γαία πυρί μειχθήτω». Ό τι και να κάνει η κυβέρνηση, πάντα είναι εκτεθειμένη. Αν, για παράδειγμα, προβεί σε μια παροχή, η αντιπολίτευση τονίζει πως η παροχή αυτή είναι μικρή. Αν δεν είναι μικρή, τότε η αντιπολίτευση τονίζει πως καθυστέρησε να δοθεί. Αν δεν καθυστέρησε να δοθεί, τότε για την αντιπολίτευση αυτή η παροχή δόθηκε σε λίγους. Αν δεν δόθηκε σε λίγους αλλά σε όλους, τότε συνάγεται πως η παροχή έχει ως στόχο να ενισχύσει τους έχοντες και κατέχοντες, γι’ αυτό δόθηκε σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν ανάγκη. Βέβαια, κανείς δεν εξηγεί στον ελληνικό λαό πως οι υπερβολικές παροχές και η μείωση της φορολογίας απαιτούν δανεισμό και ο δανεισμός αυξάνει το δημόσιο χρέος και η αύξηση του δημόσιου χρέους οδηγεί σε μνημόνια κ.λπ. Το «δώστε και σώστε», λοιπόν, δεν λύνει πάντα τα προβλήματα. Μπορεί και να τα επιδεινώσει, όταν δεν υπάρχει ανάπτυξη.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα κόμματα διακηρύττουν πως θα κερδίσουν τις εκλογές* πως θα γίνει η μεγάλη ανατροπή. Δεν έχει σημασία ότι όλες οι δημοσκοπήσεις τα τρία τελευταία χρόνια δείχνουν υπεροχή της Ν.Δ. με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Τα κόμματα επιμένουν σε όλου τους τόνους και σε όλες τις ευκαιρίες πως αυτή η «ανάλγητη» κυβέρνηση, η «επικίνδυνη», η χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος βρίσκεται δε «αποδρομή»! Η περίπτωση θυμίζει εκείνο τον νταή που καλούσε τους άλλους να παλέψουν και ενώ όλοι, όπως λέγεται, «τον καταπονούσαν», αυτός σηκωνόταν και έλεγε «άλλος, άλλος , άλλος»! Το αστείο, όμως, είναι αλλού: ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προεξοφλεί τη νίκη του και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τη Ν.Δ. Δικαίωμά του. Η προβλεπτικότητα και η διορατικότητα είναι μεγάλο προσόν για έναν ηγέτη. Αλλά ενώ από τη μια προτρέπει την κυβέρνηση να δώσει επιδόματα, να περιορίσει τους φόρους, να εφαρμόσει «σεισάχθεια», να κάνει διορισμούς κ.λπ. , δηλαδή να αδειάσει το δημόσιο ταμείο, από την άλλη διακηρύσσει πως «δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα, γιατί σκέπτεται τι θα του παραδώσει η απερχόμενη κυβέρνηση»! Με λίγα λόγια προετοιμάζει τον λαό για το επιχείρημα της «καμένης γης». Έχει πλήρη συνείδηση πως δεν είναι δυνατό με τα σημερινά δεδομένα να έχει κανείς την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο και πως δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει αυτά που υπόσχεται. Και γι’ αυτό προετοιμάζει τους οπαδούς του!

Υπάρχει όμως και ένα άλλο παράδοξο στη πολιτική ζωή της χώρας μας. Όπως είναι γνωστό επί ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε η «απλή αναλογική» ως εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. Η ψήφιση μάλιστα του σχετικού νόμου θεωρήθηκε μεγάλη νίκη του λαού και της δημοκρατίας. Δεν διαφωνεί κανένας με αυτή τη εκτίμηση. Όλα όμως τα κόμματα έχουν δηλώσει στα συνέδριά τους και συνεχίζουν να δηλώνουν πως δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανένα άλλο κόμμα και να γίνουν δεκανίκι της εξουσίας τους! Και διερωτάται κανείς. Γιατί τότε ψήφισαν αυτό τον νόμο; Για να τον «εργαλειοποιήσουν», να τον χρησιμοποιήσουν ως μέσο εκβιασμού και έτσι να ανέβουν στην εξουσία; Ο καιρός θα δείξει… Πάντως, είμαστε για γέλια και για κλάματα…!