Την περασμένη εβδομάδα λέγαμε για τους νόμους. Σήμερα θα πούμε για την ανομία, για το πώς τη θεραπεύομε αλλά κυρίως για το πώς (επί το οξύμωρον) την καλλιεργούμε.

Δεν λέμε ονόματα, και ούτε έχει σημασία.

Έχει γράψει ένα ογκωδέστατο βιβλίο -πιθανόν μπεστ σέλερ- με τα απομνημονεύματά του και τις κοσμοθεωρίες του ως ληστής και κακοποιός. Άρα βρέθηκαν πρόθυμοι εκδότες να το εκδώσουν και ασφαλώς προσδοκούνται και πρόθυμοι αναγνώστες να το μελετήσουν.

Το βιβλίο επίσης, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, λιγουρεύονται κάποιοι να το αναστήσουν ως κινηματογραφική ταινία.

Όλα αυτά είναι σχεδόν νόμιμα σε μια ξέφραγη δημοκρατία, ακόμα και ας μην είναι ηθικά.

Το κυρίως κακό ξεκινάει όταν παρακολουθούμε εκτενέστατο ρεπορτάζ σε κανάλια της τηλεόρασης με προσωπική συνέντευξη του δράστη.

Εκεί βλέπουμε να εκθειάζεται ο τρόπος και η αγωνία του να αποδιδράσκει από τις φυλακές κάθε φορά που συλλαμβάνεται (το έχει κάνει λέει πέντε φορές)!

Αυτές οι αποδράσεις του παρουσιάζονται σαν ο διακαής πόθος του για την ελευθερία (!), πράγμα που υπονοεί ότι βρισκόταν ο «άνθρωπος» σκλαβωμένος και όχι στα νόμιμα τιμωρητικά και σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας.

Στη συνέχεια περιγράφονται οι μέθοδοι και τα χαρακτηριστικά των ληστειών και προσπαθούν τώρα όλοι να περάσουν ένα πρότυπο του θρυλικού Ρομπέν των δασών, και για την ακρίβεια Ρομπέν των πόλεων. Εξομολογείται ο κακοποιός με μια δήθεν κοινωνική ευαισθησία ότι «εμείς ποτέ δεν ληστέψαμε συγκεκριμένους και απλούς πολίτες αλλά μόνο Τράπεζες…».

Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης περιγράφει τη σχέση του με τον ληστή-μαθητή του (που κι αυτός είναι κρατούμενος) και εξομολογείται ότι είναι υπερήφανος γιατί ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλό του! Παρουσιάζεται δηλαδή ως προαγωγός της κακοπραγίας και, σε νοηματική προέκταση, παιδαγωγός της αντίδρασης εναντίον του κατεστημένου.

Σε μια κοινωνία ανθρώπων που κρέμεται από μια μπαμπακερή κλωστή, και που όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα, και ποιος ξέρει αν δεν είμαστε και εν δυνάμει δράστες (…), έρχεται η τηλεόραση, χωρίς φιλοσοφία και χωρίς σωφροσύνη, να απομυθοποιήσει το έγκλημα και ταυτόχρονα να ηρωοποιήσει τον αμετανόητο δράστη των εγκλημάτων και των παραβάσεων.

Εάν, όπως πίστευε ο Πρωταγόρας, η αρετή είναι διδακτή, τότε κατά μείζονα λόγο διδακτή είναι και η κακία.

Η τηλεόραση είναι ύψιστος παιδαγωγός με βάση τα ισχύοντα σήμερα.

Πάνω από την τηλεόραση βέβαια -γιατί έτσι πρέπει να λειτουργούν οι θεσμοί- υπάρχει η δεοντολογία του ΕΣΡ.

Το ΕΣΡ όμως δυστυχώς μεριμνά και τυρβάζει για πολλά άλλα, όπως λ.χ. να μην πούμε τίποτα για τους «υπερήφανους» λάτρεις του Πάνδημου Γανυμήδη ή για τους εισβολείς μαύρους, ή ακόμα ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, αλλά για το είδος (και την αισθητική) της κοινωνικής παιδαγωγικής που προσφέρουν τα κανάλια παραμένει αδιάφορο και φυσικά αφωνότερον ιχθύος.

Και βέβαια η τηλεόραση παρακολουθεί και παίζει το παιχνίδι μιας ολόκληρης κυβερνητικής ιδεολογίας. Μιας δηλαδή και αδυνατεί το κράτος να αποτρέψει με την οικονομική και την παιδαγωγική του πολιτική το έγκλημα, θεωρεί ότι πρέπει να το εξευμενίσει και να το υποβαθμίσει.

Τροποποιεί τον Ποινικό Κώδικα με βάση το σύνθημα «αφαίωνται αι αμαρτίαι των βαρυποινιτών». Οι διατάξεις έχουν πάρει μάλιστα κωμική διάσταση: Ο κακοποιός θα μετράει τα λεφτά που έκλεψε και θα κρατάει 119.999 ευρώ, γιατί -λέει- πάνω από τα 120.000 θεωρείται κακούργημα!

Θα γελάνε άραγε με μας, από την άλλη ζωή που βρίσκονται, ο Σόλωνας ο Αθηναίος κι ο Λυκούργος ο Λακεδαιμόνιος κι ο Ζάλευκος ο Επιζεφύριος Λοκρός, ή θα κλαίνε με τα χάλια μας;…