Τις προάλλες έγραφα για τον προοδευτισμό κατά τη διδαχή της Ιστορίας..

Αυτός λοιπόν ο «προοδευτισμός», που έχει καταντήσει το φάντασμα και η αληθής κατάρα τής «προόδου», έχει εισχωρήσει και κατοικοεδρεύει παντού: από τον τίτλο ενός κόμματος μέχρι το αμφιθέατρο ενός σχολείου και το σενάριο ενός έργου.

Παρακολούθησα πρόσφατα την κινηματογραφική ταινία, τρίτο σίκουελ, του «Ελληνικού γάμου», και μπαίνω στον πειρασμό, και θα’λεγα παίρνω και το ανάλογο κριτικό θάρρος, να σχολιάσω το επίδοξο έργο.

Αποδοκιμασία και απογοήτευση.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ταινία, όχι μόνο δεν καταφέρνει να αποτυπώσει θεατρικά, και να διαφημίσει -όπως θα’ θελε πιστεύω- τα ελληνικά ήθη, αλλά τα προσβάλλει και τα ευτελίζει.

Γάμος στο έργο μέσα δεν υπάρχει κατά την ισχύουσα και πατροπαράδοτη ελληνική τάξη, με εκκλησία, με παπά και με όλα τα απαραίτητα στοιχεία του θεσμού, όπως γίνεται λ.χ. στην πρώτη ταινία.

Το έργο καταλήγει πράγματι σε έναν γάμο ενός ελληνόπουλου της ελληνικής επαρχίας με μια προσφυγοπούλα εκ Συρίας που δούλευε στο κτήμα σαν υπηρέτρια.

Τα χοροπηδώντα και αλαλάζοντα πλήθη στον ρυθμό των αραβικών νταουλιών δεν υποδηλώνουν την ύπαρξη κάποιου ιερού θεσμού.

Τεχνηέντως και σκοπίμως το έργο προωθεί νέα και αλλότρια ήθη λιμάροντας και δοκιμάζοντας τις αντοχές των Ελλήνων.

Οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες πρέπει να μπουν κυρίαρχα στο παιχνίδι της ζωής μας, όπως πρέπει -κι αυτό φαίνεται από κάποιες νύξεις της ταινίας- να γίνουν αποδεκτά και ο γυμνισμός και η ομοφυλοφιλία.

Αυτό βέβαια δεν πρέπει πια να μας κάνει εντύπωση.

Όλος ο κόσμος έχει ενορχηστρώσει τη συμπάθειά του προς την προσφυγιά και τη μετανάστευση.

Ο ίδιος ο πάπας προχθές την διαφήμιζε ανοικτά, και λίγο έλειψε να τους προσφέρει και φιλοξενία στο Βατικανό!...

Στο πρώτο έργο της τριλογίας υπήρχε πολύ σοφά και πολύ πετυχημένα ένας πάτερ-φαμίλιας, ένας πατέρας που διοικούσε με ελληνικό τρόπο όλη αυτή την ελληνική οικογένεια της ξενιτιάς και μάλιστα προσπαθούσε, προς έκπληξη όλων, να ετυμολογήσει και στην πραγματικότητα να παρετυμολογήσει όλες τις ξένες λέξεις με κάποια ελληνική ρίζα.

Εκπληκτικό το εγχείρημα για τους αδαείς, που όμως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα!!

Στο παρόν έργο ο χαρισματικός γέρος (και στην πραγματικότητα πρώην ηθοποιός) έχει ήδη πεθάνει, και όλοι οι κατιόντες, πλην της χήρας που έχει άνοια, αποφασίζουν να έρθουν στον τόπο καταγωγής κάνοντας μιαν επανένωση (reunion).

Ατυχής και εδώ η περιγραφή του σύγχρονου ελληνικού τοπίου.

Η Ελλάδα έχει πετύχει ήδη ικανοποιητική ανάπτυξη (σε κάποιους τομείς μάλιστα μεγαλύτερη των Ηνωμένων Πολιτειών!) και η εικόνα που προωθεί το έργο την προσβάλλει.

Κότες και προβατίνες δεν διαιτώνται πλέον στο ίδιο σπίτι μαζί με τα αφεντικά τους, και τα χωριά μας δεν είναι γεμάτα σούδες και ετοιμόρροπα χαγιάτια όπως τα παρουσιάζει το έργο.

Δεν μπορείς να αποτυπώνεις μια κοινωνική κατάσταση αν δεν την ζεις από μέσα, και οι πλείστοι των ομογενών φαίνεται ότι έχουν μείνει ακόμα κάτω από την ιτιά τη λουλουδιασμένη.

Η ελληνική ιστορία από τις τραγωδίες μέχρι σήμερα μας έχει διδάξει ότι σπουδαίο θεατρικό (και κατ’ αναλογίαν και κινηματογραφικό) έργο είναι αυτό που αποτυπώνει τα πραγματικά δεδομένα της εποχής, που μεταλαμπαδεύει αιώνιες αξίες και προσπαθεί να εξυψώσει τα ήθη.

Στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί να γίνουν με το ζόρι τόσες ταινίες για το ίδιο θέμα;

Ο Πυθαγόρας, και κατ’αντιγραφήν και ο Ευριπίδης, έλεγαν «κρείττον τι σιγής λέγε ή σιγήν έχε» που σημαίνει «αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να πεις από τη σιωπή, καλύτερα να σωπαίνεις» ….