Από γενέσεως κόσμου, όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα έχουν αποκλειστική σχέση με τις δύο βασικές οικονομικές επιδιώξεις του ανθρώπου: από τη μια πώς να αυξήσουν τον παραγόμενο πλούτο, κι απ’ την άλλη πώς να τον μοιράσουν.

Και αν σήμερα, εκ πολιτικής ανάγκης, δεν υπάρχουν αμιγή πολιτικά συστήματα, χονδρικώς θα λέγαμε ότι ο ακραίος καπιταλισμός επιδίδεται και αποσκοπεί κυρίως στην αύξηση του πλούτου, ενώ ο ακραίος μαρξισμός (παρά τα όσα λέει το «Κεφάλαιο») κυρίως στη διανομή του.

Ενδεικτικό είναι το ρητό σύμφωνα με το οποίο, κομουνιστής είναι αυτός που δεν έχει τίποτα και θέλει να το μοιραστεί με όλους!..

Ελέχθη (Κ. Τσουκαλάς) ότι «η Δεξιά ξέρει ποια είναι, ενώ η Αριστερά ψάχνεται». Πράγματι η Αριστερά γεννήθηκε από την ύβρη και την απληστία της Δεξιάς. Γεννήθηκε σαν επιτακτική πολιτική ανάγκη που θα ανακαθόριζε τις τάξεις και τους ρόλους της εξουσίας, πράγμα που έγινε -όπου έγινε- με έναν όμως ουτοπικό και ταυτόχρονα κατεδαφιστικό τρόπο.

Και επειδή όλα ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα, να θυμίσουμε ότι ο Πλάτων πρώτος συνέλαβε την ιδέα μιας σχηματικής και προκαθορισμένης σοσιαλιστικής ιδεολογίας, σε βαθμό που θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί και ο πρώτος «μαρξιστής». Το υπαινίσσεται και η Ζακλίν ντε Ρομιγί: «Φαίνεται σαν αντιπαλότητα προς την ελευθερία. Ο Πλάτων επιζητεί την τάξη, τα θέλει όλα στη θέση τους και στην ιδανική τους λειτουργία. Δεν είναι παράξενο που κατηγορήθηκε στη σύγχρονη εποχή για ολοκληρωτισμό» («Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας»).

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα τίποτα πλέον δεν είναι αμιγές και απομονωμένο μέσα σε ένα κόσμο ορθάνοιχτο και διαφανή.

Οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες έχουν προσπαθήσει -και σε μεγάλο βαθμό καταφέρει- να συγκεράσουν τις δύο τάσεις χρησιμοποιώντας εργαλεία και από τα δύο συστήματα. Το εγχείρημα ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο: χρειάζονται ισχυροί θεσμοί με σαφή διάκριση των εξουσιών, δίκαιο φορολογικό σύστημα, καλή παιδεία, νομοθετημένες κοινωνικές ευαισθησίες και ταυτόχρονα πίστη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις ανεξάντλητες δημιουργικές δυνάμεις που έχει το άτομο μέσα σε μια κοινωνία.

Πάνω σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν ευτυχώς απομυθοποιηθεί πολλοί πολιτικοί χαρακτηρισμοί του παρελθόντος. Βλέπουμε πολύ συχνά λ.χ. δεξιές κυβερνήσεις με σοσιαλιστικές ευαισθησίες και αριστερές να κλείνουν τα μάτια στα προβλήματα του κόσμου.

Κι ας έρθουμε στην ευαισθησία. Όπως το θέμα της ευαισθησίας είναι προϋπόθεση κάθε δημιουργίας, έτσι και το θέμα της κοινωνικής ευαισθησίας είναι σοβαρό, έχει πρωταρχική πολιτική βαρύτητα και δεν θα πρέπει να αποτελεί προνόμιο καμιάς κομματικής παράταξης.

Όχι μόνο ένας άνθρωπος (που θα ήταν από μόνο του αρκετό) αλλά ολόκληρες τάξεις ανθρώπων σήμερα στη χώρα, δυστυχούν και πένονται από αριστερές κυβερνητικές αστοχίες και ανικανότητα, και όμως κάποιοι μπορούν ακόμα με άνεση να αστειεύονται και να καταχωρούν στο φέισμπουκ, να γελούν σε κάθε δημόσια εμφάνιση και προπαντός να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.

Η γενική εικόνα της χώρας που μεθοδεύεται στις Βρυξέλες, και χτίζεται κάθε μέρα στα δελτία των ειδήσεων με παρατάσεις, «ημιτελείς συμφωνίες» και παραπλανητικούς νεολογισμούς, δεν είναι αρκετή να καταδείξει τις καθημερινές τραγωδίες του κόσμου, για την κατανόηση των οποίων είναι αναγκαία η πολιτική ευαισθησία.

Το περιβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος που προστατεύει ανεπίτρεπτα την υπουργική ασυλία, και για το οποίο έχει γίνει τόσος δημόσιος λόγος τα τελευταία χρόνια, έχει και μια παράγραφο που χρήζει μελέτης. Λέει: «Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων».

Και όμως. Ακριβώς το αντίθετο θα ‘πρεπε να συμβαίνει σε μια ευνομούμενη και ευαίσθητη πολιτεία. Θα ‘πρεπε δηλαδή να υπάρχει ιδιώνυμο υπουργικό αδίκημα που να ορίζει ότι «ευθύνεται ο υπουργός για τη δυστυχία των πολιτών που μπορεί να προκληθεί από πράξεις ή παραλείψεις της εξουσίας».

Όπως δηλαδή με μία ψήφο μπορεί να εκλεγεί μια κυβέρνηση, έτσι θα ‘πρεπε να μπορεί και να πέφτει στη θέα ενός και μόνον άνεργου που ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια ή ενός εκ των ελαχίστων που χάνει το σπίτι του για χρέος κοινοχρήστων (!) ή ακόμα ενός εκ των αδυνάτων και υπερηλίκων που ψεκάζεται μπροστά στο ναό της δημοκρατίας από αυτούς που ...τον κλέβουν (!).

Η ευαισθησία δεν είναι μια ιδέα που δογματίζεται και διατυπώνεται σε αριστερές μπροσούρες. Είναι ένα δάκρυ που κυλάει στους δρόμους.

Την πολιτική, που έχει ξεχάσει την «ερωτική» σχέση με την κοινωνία και έχει γίνει σκληρό και προπαντός κλειστό επάγγελμα με μεγαλοπρεπή δικαιώματα και ομιχλώδεις υποχρεώσεις, τη βολεύει να μη θέλει να διαταράξει δήθεν το αυτεξούσιο των ανθρώπων, και είναι πρόθυμη να διακηρύξει με μια κακόβουλη ελευθεριότητα ότι «ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να διαλέξει τη δυστυχία του»…