Ο αδήριτος και παντεπόπτης χρόνος, ο τα πάντα ανευρίσκων κατά τον Θαλή, έρχεται πάντα να αποκαλύψει τις απάτες και τις αυταπάτες μας και να εξατμίσει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, λόγια που συνήθως δεν συνάδουν (τι ωραία μουσική λέξη!) με τις πραγματικές μας προθέσεις.

Τιτλοφορούμε με βαρύγδουπες πλην κούφιες λέξεις υπουργεία, δημόσια έντυπα, κόμματα, οργανώσεις, χωρίς την αντίστοιχη έννοια.

Προσπαθούμε με έναν βερμπαλιστικό μεγαλοϊδεατισμό να τους δώσουμε ονόματα με αιώνια και ανοξείδωτη σημασία, που στο τέλος αποδεικνύονται απατηλά.

Σε μια διάλεξή του υπενθύμιζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης ότι η πάλαι ποτέ πανίσχυρη και διαλυμένη μετά το 1989 ΕΣΣΔ μοστράριζε στον τίτλο της τέσσερα μεγάλα ψέματα:

Ένωση, που δεν υπήρξε σταθερή και οικειοθελής ποτέ,

Σοβιετικών, που τελικά ήταν η κυρίαρχη μειοψηφία,

Σοσιαλιστικών, που είδε όλος ο κόσμος την κοινωνιστική εξέλιξη του φαινομένου, και

Δημοκρατιών, έτσι για να τρίζουν τα κόκαλα του Κλεισθένη.

Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στην πολιτική και ιδίως στον αντιπολιτευτικό χώρο, και είναι λογικό, όταν μια κυβέρνηση καταφέρνει να επιδείξει έργο και ανάπτυξη, η αντιπολίτευση να είναι καταδικασμένη να διαφημίζει αμφισβητούμενες ιδεολογίες και κατακριτέους δικαιωματισμούς.

Την αφορμή για τέτοιες σκέψεις μού τη δίνει αυτή η αήθης πρόκληση κόμματος της αντιπολίτευσης να αποκαλείται και να διακηρύσσει ότι πρόκειται για «προοδευτική συμμαχία».

Η «συμμαχία» των ποικιλόμορφων συνιστωσών δεν ξέρω αν είναι τόσο στέρεη -αυτό θα το δείξει ο χρόνος- αυτό όμως το «προοδευτική» είναι ένα ασύστολο ψέμα, μια πανουργία που διαφημίζεται συνεχώς και δυστυχώς μένει στο απυρόβλητο.

Κανείς εκ των αντιπάλων συνομιλητών δεν έχει μέχρι τώρα το σθένος να ζητήσει εξηγήσεις για το τι σημαίνει και πώς μεταφράζεται στα πολιτικά πράγματα αυτός ο «προοδευτισμός».

Τι σημαίνει άραγε «πρόοδος» για κάποιο πολιτικό κόμμα;

Είναι πρόοδος να θέλει λ.χ. να διαγράψει την αριστεία που χαρακτηρίζει τον αιώνιο Έλληνα και που πάνω της παίχτηκε επί χιλιετίες το ελληνικό θαύμα;

Είναι πρόοδος να προωθεί συνταγματικά γάμους και υιοθεσίες ομοφυλοφίλων, λες και «νενίκηνται ξαφνικά της φύσεως οι όροι»;

Είναι δυνατόν να πιστεύει ένα προοδευτικό κόμμα ότι πρέπει να παίζουμε όλοι με τα μήδεα (και δεν εννοώ τις σκέψεις), και το δημογραφικό που στενάζει να το λύσουμε με την εισαγωγή Μεσοποταμίων και Υποσαχαρίων φυλών και φυλών εκ Παλαιστίνης που είναι -αν θυμηθούμε την ιστορία- παραπαίδια του Αβραάμ εκ της Άγαρ;…

Είναι πρόοδος να παραποιείται η ελληνική ιστορία προς χάριν του διεθνισμού, καθώς και να εμπαίζεται το θρησκευτικό αίσθημα του λαού;

Είναι πρόοδος να αφήνουμε την άμυνα μιας πολύπαθης χώρας σε μισθοφόρους;

Είναι πρόοδος να θέλουμε εντέλει η Ελλάδα να γίνει στο θέμα του προσφυγικού και μεταναστευτικού η «Πατρίδα Τερέζα» της Ευρώπης, σαν εκείνη την δικτυωμένη και πανούργα καλόγρια που κατάφερε μέσα σε έναν κόσμο ασταθή και αμφισβητούμενο να αγιοποιηθεί και να πάρει και Νόμπελ Ειρήνης;

Στο κάτω κάτω της γραφής δικαιούται να διαφημίζεται ως προοδευτικό και δημοκρατικό ένα κόμμα που έχει ταυτιστεί και κυοφορήθηκε από κόκκινα ολοκληρωτικά καθεστώτα;

Για ποια πρόοδο μιλάμε;

Θα το πούμε ακόμα μια φορά.

Την πρόοδο, όπως την αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία του κόσμου, την εγγυώνται οι δυτικές κοσμοθεωρίες που βασίζονται στην ανάπτυξη και ταυτόχρονα στην κοινωνική ελευθερία.

Και να κλείσουμε με λίγη ετυμολογία.

Ο «αριστερός», που ζούμε τόσα θέλγητρά του επί σχεδόν έναν αιώνα, δεν παράγεται από τον «άριστο». Τουναντίον, εκ της αρχαίας οιωνοσκοπίας, πάντα σήμαινε τον δυσοίωνο και τον κακά προμηνύοντα.

Όσο για το «κέντρο», η αρχική του σημασία ήταν καρφί και βάσανο.

Αυτά λένε τα λεξικά ….

ΥΓ. Αυτή η πρόοδος επεκτείνεται και στη θρησκευτική ιστορία.

Την ώρα που τέλειωνα το άρθρο άκουσα νέα αξιωματούχο της αντιπολίτευσης να λέει:

-Ο Κασσελάκης έχει δείξει μέχρι τώρα μεγάλη υπομονή, περισσότερη κι απ’ αυτή του Ιώβ στην …. κοιλιά του κήτους!! Το αφήνω κι αυτό -με υπομονή- στην κρίση του ελληνικού λαού …