Η ιστορία γράφεται -λένε κάποιοι- από τους νικητές. Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που και οι ηττημένοι (και προδομένοι) εκδικούνται.

Αρκετά κράτη (ανάμεσά τους και η Ιαπωνία) πράγματι έχασαν τον πόλεμο, και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο, αλλά στη συνέχεια κέρδισαν την ειρήνη.

Αυτό οφείλεται στην ικμάδα και την εργατικότητά τους, αλλά κυρίως στην αλαζονεία, την παραφροσύνη και την πολιτική φθορά των νικητών.

Η αιματοβαμμένη ιστορία του εικοστού αιώνα μάς δίδαξε ότι καλές είναι οι ευρείες συμμαχίες και οι διεθνείς αμυντικοί οργανισμοί, αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται δυστυχώς παγκόσμιος «χωροφύλακας». Θα έλεγα μάλιστα ότι η μεταπολεμική σοφία υιοθέτησε δύο παγκόσμιους χωροφύλακες για να χτίζεται η ισορροπία πάνω στο φόβο.

Αρκεί αυτοί οι χωροφύλακες να είναι σοβαροί και συνεπείς με το ρόλο τους και τις αρχές τους και να σέβονται τις με διεθνείς συνθήκες οριοθετημένες επικράτειές τους και τις ζώνες επιρροής.

Εξυπακούεται επίσης ότι αυτοί οι χωροφύλακες πρέπει να είναι διαλλακτικοί, να εμφορούνται από τις αρχές του ανθρωπισμού και πάνω απ’ όλα να έχουν μελετήσει σε βάθος την παγκόσμια ιστορία.

Ένας πλανητάρχης λ.χ. φιλοχρήματος, ασυνάρτητος, παραπαίων και ανιστόρητος, έτοιμος να πατήσει το κόκκινο κουμπί του Αρμαγεδδώνα, είναι μια φιγούρα γραφική, επικίνδυνη και άχρηστη για την παγκόσμια κοινωνία των εθνών.

Αλλά και οι ελάσσονες τοπικές στρατιωτικές δραστηριότητες σε βάρος εθνικών δικαίων είναι βδελυρές και κατακριτέες.

Όταν ζεις μέσα σε ένα παλάτι με χίλια εκατό δωμάτια δεν μπορείς να ακούσεις την οιμωγή της μάνας που από βόμβα σου έχασε το μικρό παιδί της την ώρα που έπαιζε με τα χώματα.

Το κλειδί της παγκόσμιας κατανόησης -θα το ξαναπούμε άλλη μια φορά- είναι η λέξη έθνος. Οι Κούρδοι, για παράδειγμα, οι απόγονοι των αρχαίων Καρδούχοων της Γορδιαίας, ένα έθνος πανάρχαιο σ’ αυτόν τον τόπο πολύ πριν κατσικωθούν στη Μικρασία οι βάρβαροι μουσαφίρηδες, είναι ίσως το τελευταίο έθνος επί της γης χωρίς κράτος, κάτι που αφήνει αδιάφορους τους παγκόσμιους χωροφύλακες.

Όλα είναι θέμα παιδείας και ελευθερίας, έννοιες που τις δίδαξε στο διάβα της όσο καμιά άλλη χώρα η Ελλάδα.

Το αίσθημα της ελευθερίας και η συνολική κριτική σκέψη και απαίτηση μιας κοινωνίας είναι αυτά που επιτρέπουν στις δημοκρατίες να μεγαλουργούν, δηλαδή να νικούν τη φτώχεια, να ισοκατανέμουν τις ευκαιρίες, να ζωντανεύουν τα όνειρα των ανθρώπων και προπαντός άλλου να αναδεικνύουν στα ύψιστα αξιώματα τους άριστους.

Όλα αυτά βέβαια στις πραγματικές δημοκρατίες και όχι στις εξευτελισμένες και κατ’ επίφασιν τέτοιες, όπως λ.χ. σε δημοκρατίες που οι πρόεδροί τους αγνοούν πού πέφτει ... η Ελλάδα και με ποιους συνορεύει.

Και με την ευκαιρία θα ήθελα από αυτή τη στήλη να κάνω μια πρόταση που έχει καταγωγή τη θεώρηση και τη στάση (που δεν ήταν και τόσο φιλική) της αρχαιοελληνικής υψηλής διανόησης απέναντι στην κυβερνητική : οι υποψήφιοι προς εκλογήν να εξετάζονται από μιαν ανώτατη επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης που να περιλαμβάνει απαραιτήτως και ψυχίατρο!...