Η ιστορία είναι άδικη και περίεργη.

Όχι μόνο αφήνεται να πλαστογραφείται από τους «επιστημονικούς» παραποιητές της, όχι μόνο είναι αυθαίρετη επιμένοντας σε χρονολογίες και χρονικά διαστήματα οριοθετημένα βάσει ιδεολογικών προϋποθέσεων, όπως ισχυρίζεται η ιστορικός Ρίκα Μπενβενίστε, αλλά είναι και επιπόλαιη με τους χαρακτηρισμούς των προσωπικοτήτων της.

Τους ζυγίζει όλους με το καντάρι της δόξας, ξεχνώντας και συγχωρώντας την αμαρτία και το αίμα.

Τα ίδια έκανε από την αυγή της αυτή η ιστορία, από τότε που ήταν σφιχταγκαλιασμένη με τον μύθο.

Ο Δίας λόγου χάριν, αυτός ο γαιήοχος (ο κρατών τη γη), ο ενοσίγαιος (που την κάνει να τρέμει), ο υψιβρεμέτης (ο υψηλά βροντών), ο αστεροπητής (ο αστροπελέκης), ο παντοδερκής (ο βλέπων τα πάντα), ο άναξ ανάκτων, ο πατήρ θεών τε και ανθρώπων, αυτός ο προστάτης του γάμου («τέλειος») δεν δίστασε να μεταμορφωθεί σε κούκο (Ήρα), σε ομίχλη (Ιώ), σε χρυσή βροχή (Δανάη), σε ταύρο (Ευρώπη), σε κύκνο (Λήδα), σε αετό (Αστερέα), σε φίδι (Περσεφόνη) ακόμα και σε μυρμήγκι (Κλυτωρία) για να ξενογαμήσει.

Σήμερα ένας πολιτικός ταγός έτσι και χαϊδέψει μια γυναίκα διαγράφεται από τις δέλτους της ιστορίας, αφού πρώτα δώσει άφθονη τροφή στα κανάλια.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι τα πράγματα.

Η ιστορία είναι γεμάτη από σκάνδαλα και θηριωδίες παραφρόνων διεκδικητών της εξουσίας, στην κυριολεξία αιμοσταγών δολοφόνων, που αυτή όχι μόνο δεν τους εξοβέλισε αλλά τους στεφάνωσε και με το προσωνύμιο «Μέγας».

Αν μάλιστα προσέξουμε θα δούμε οτι αυτός ο επίζηλος τίτλος του «μεγάλου» έχει δοθεί σε δύο κατηγορίες ιστορικών προσώπων:

Σε πολιτικούς και στρατηλάτες που επεξέτειναν τα εδαφικά όρια της πατρίδας τους με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα, και σε διακεκριμένους μοναχούς.

Άδικες και οι δύο προσηγορίες.

Των μεν μοναχών γιατί προτίμησαν την απομόνωση από τη ζέουσα κοινωνία, δηλαδή επέλεξαν την εύκολη λύση, των δε στρατηλατών γιατί η μέθη της επικράτησης και της κατάκτησης τούς οδήγησε να διαπράξουν τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του κόσμου.

Άδικος ο τίτλος «μέγας» των μοναστών (Αντώνιος, Ευθύμιος, Αρσένιος κ.α.) Γιατί μέγας ο Αντώνιος λ.χ. και όχι ο Νικόλαος που είχε να παλαίψει με τόσα προβλήματα και τόσους δαίμονες; Με τι δαίμονες αλήθεια παλεύει κανείς μόνος του σε μια σκήτη μέσα στην έρημο;...

Κι ας θυμηθούμε κάποιους μεγάλους στρατηλάτες.

-Θεοδόσιος (379-395 μ.Χ.) Κατέλυσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 393 μ.Χ. και στη συνέχεια εξαφάνισε κάθε ίδρυμα και στοιχείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, μέσα δε στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης έσφαξε 15.000 αμάχους.

-Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821) Έσφαξε στην Ιόππη της Παλαιστίνης 2500 αιχμαλώτους. Αιματοκύλισε ουσιαστικά άνευ λόγου όλη την Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή (πλην Τουρκίας) με αποτέλεσμα να χαθούν στις μάχες μόνο από τη Γαλλία 3.000.000 νέοι.

Ονειρεύτηκε, λέει, το γαλλικό κλέος, αλλά ξεπούλησε τη γαλλική Λουιζιάνα αντί ευτελέστατου ποσού στις ΗΠΑ.

-Κωνσταντίνος. Τους βασιλείς των Φράγκων ηττηθέντες τους έδωσε βορά στα θηρία του αμφιθεάτρου.

Παρασπονδήσας σκότωσε τον ηττηθέντα Λικίνιο, που του ζήτησε να του χαριστεί η ζωή και ιδιώτευε πλέον στη Θεσ/νίκη.

Τον γιο του Κρίσπο (εκρωμαϊσμός του Χρύσιππου;), που είχε αποκτήσει με την πρώτη του γυναίκα τη Μινερβίνη, τον σκότωσε γιατί έμαθε ότι είχε ερωτική σχέση με τη δεύτερη γυναίκα του, τη Φαύστα, την οποία στη συνέχεια έπνιξε μέσα σε καυτό νερό.

Φόνευσε τον δωδεκάχρονο γιο του Λικίνιου μπροστά στα μάτια της μάνας του.

Η ιστορική κατάληξη ήταν να γίνει Μέγας και άγιος (!) εις πείσμα της παγιωμένης αντίληψης ότι ο άγιος θυσιάζεται και δεν θυσιάζει ....

-Ο Αλέξανδρος παρά το ευγενές και το γενναιόδωρον του χαρακτήρα του δεν μπόρεσε να αποφύγει λάθη, επιδείξεις και εγκλήματα κυρίως πάθους, που πολλά έγιναν (όπως ο φόνος του Κλείτου, του Παρμενίωνα και του γιου του Φιλώτα) σε στιγμές αχαλίνωτου θυμού και υπό την επήρεια μεγάλης οινοποσίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλοι οι «μεγάλοι» της ιστορίας (Κύρος, Κωνσταντίνος, Ναπολέων, Πορθητής, Αλέξανδρος κ.α.) ήταν μικροί σε ηλικία.

Οι νίκες και η δόξα της εξουσίας σε αφιονίζουν και δεν μπορεί να σε ημερέψει κανένας Αριστοτέλης.