Η Μυθολογία, και μιλάμε βέβαια κυρίως για την ελληνική Μυθολογία, είτε είναι ιστορικό βιβλίο πραγματικών γεγονότων (όπως υποστηρίζουν οι Ευημεριστές, εκ του φιλοσόφου Ευήμερου που έλεγε ότι οι θεοί ήταν άνθρωποι θεοποιηθέντες) είτε είναι σύνολο αλληγοριών θρησκευτικής ή φυσικής έννοιας (όπως ισχυριζόταν οι Στωικοί) είναι γεγονός ότι πλάστηκε και υπάρχει για να διδάσκει το ανθρώπινο γένος.

Μέσα στις γλαφυρές και παραστατικότατες ιστορίες της η Μυθολογία όχι μόνο μας αποκαλύπτει τη σημερινή μας ζωή και τη σχέση μας με τη φύση και τα φαινόμενά της, αλλά γίνεται και ένας ωφέλιμος και χρηστικός οδηγός για το ανθρώπινο μέλλον.

Κάθε υπερβολή, κάθε ακραίο φαινόμενο, κάθε σφάλμα και αμαρτία είναι όλα ζωγραφισμένα μέσα στις σελίδες της Μυθολογίας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να πρωτοθαυμάσουμε;

Τον Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά (διάβαζε «τη γνώση») από τους θεούς;

Την Πανδώρα με το κουτί των ανθρωπίνων δεινών, όπου μέσα έμεινε μονάχα η ελπίδα;

Τον Ίκαρο της αποκοτιάς και της απρονοησίας;

Τον Φαέθοντα, τον παράτολμο νέο που έπεσε από το ουράνιο άρμα του;

Τον Πρωτέα, που άλλαζε μορφές, όπως ακριβώς η αρχική ύλη;

Τον Νάρκισσο, που ερωτεύτηκε την εικόνα του;

Τον Πήγασο της ουράνιας ποιητικής έμπνευσης;

Τη Μέδουσα των θαλασσίων συμφορών;

Τον Άδωνη, που ο χαμός του είναι η σπορά και η βλάστηση;

Τον Αχέροντα του άλλου κόσμου και τον Κατακλυσμό που μας περιμένει (….);

Τον Πυγμαλίωνα που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε (!) το άγαλμα της Γαλάτειας που ο ίδιος είχε φτιάξει;

Αμέτρητος ο αριθμός των μυθολογικών ιστοριών, και βλέποντας τις προάλλες τις βιβλικές καταστροφές του «Δανιήλ» στη Θεσσαλία δεν μπορείς παρά να θυμηθείς την ιστορία του Τάνταλου.

Βασιλιάς όντας της Φρυγίας, θέλησε κάποτε να δοκιμάσει τους θεούς του Ολύμπου αν είναι έξυπνοι ή αν μπορούν να εξαπατηθούν.

Τους κάλεσε λοιπόν σε γεύμα, όπου τους προσέφερε μαγειρεμένο τον γιο του Πέλοπα.

Οι θεοί κατάλαβαν βέβαια αμέσως την απάτη και το δόλιο εγχείρημα του Τάνταλου και αφού ανέστησαν τον γιο του, τον ίδιο τον έστειλαν σε πρωτοφανή μαρτύρια του Άδη: έτρεχε δίπλα του νερό και μόλις έσκυβε διψασμένος να πιει αυτό απομακρυνόταν.

Κρεμόταν πάνω του τα μήλα της μηλιάς και μόλις άπλωνε τα χέρια του αυτά έφευγαν.

Είδαμε σήμερα δύστυχους ανθρώπους να πνίγονται στο νερό και να μην έχουν νερό να πιουν.

Ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι η φύση εκδικείται, είναι βέβαιο ότι και μεις πληρώνουμε λάθη μας.

Και τότε ο Τάνταλος την αμφιβολία και την απάτη του πλήρωσε.

Και μεις σήμερα κάποια λάθη, κάποιες προχειρότητες και κάποιους αφελείς συμβιβασμούς πληρώνουμε.

Αυτή είναι δυστυχώς η πορεία της ανθρωπότητας: μια ρεαλιστική απεικόνιση (βέβαια με σύγχρονα μέσα) της Μυθολογίας.

Και με την ευκαιρία των γεγονότων, να πούμε ότι οι Έλληνες γνώριζαν ήδη από τους μυθολογικούς χρόνους την παντοδυναμία των ποταμίων υδάτων.

Εμείς που σήμερα ξηραίνουμε λίμνες και χτίζουμε πάνω στις κοίτες πρέπει να θυμούμαστε ότι οι δρόμοι του νερού είναι εκδικητικοί και ακατάσχετοι.

Τα προβλήματα δεν είναι σημερινά όπως θέλουμε να πιστεύουμε.

Είναι πανάρχαια, όπως πανάρχαια ήταν και η προσπάθεια να αντιμετωπισθούν.

Ο Ηρακλής, γύρω στα 1300 π.Χ. σε μια εποχή μεταξύ μύθου και ιστορίας, πρωτοστάτησε στον αγώνα για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Ζητήσας σε γάμο την Δηιάνειρα, κόρη τού βασιλιά των Αιτωλών Οινέα, αναγκάστηκε να πολεμήσει και να νικήσει τον αντεραστή Αχελώο.

Οι ιστορικοί αποφαίνονται ότι διευθέτησε με δύναμη και τεχνολογία τον ρου του μεγάλου ποταμού Αχελώου επιτυχώς, όπως είχε κάνει νωρίτερα στον άθλο του υπ’ αριθμόν 6 με τον καθαρισμό της κόπρου του Αυγεία, παροχετεύσας τα ύδατα του Πηνειού (της Πελοποννήσου) και του Αλφειού.

Ήξερε δηλαδή η Μυθολογία αυτά τα πράγματα που εμείς σήμερα ακόμα αγνοούμε και αμελούμε …..