Μια παρέα αγόρια και κορίτσια περπατούν στα σκοτεινά. Γύρω τους φως μετεωρίζεται, τόσο, όσο για να τους φέγγει. Περπατούν. Μέρες τώρα. Δεν θυμούνται από πού έρχονται. Δεν ξέρουν πού πηγαίνουν. Μαζί. Όλοι μαζί. Σωπαίνουν. Για να κρατήσουν δυνάμεις. Για να αντέξουν τη διαδρομή. Πόσον χρόνο θα κρατήσει; Πού θα φτάσουν; Πότε; Άγνωστο. Άγνωστο και αν επέλεξαν τον δρόμο που βαδίζουν. Το τοπίο είναι μυστικό και απόκοσμο. Οι κινήσεις αργές και μετρημένες. Λες και ένας αόρατος σκηνοθέτης τους καθοδηγεί. Λες και ο σκηνοθέτης χρειάστηκε να διανύσει την ίδια διαδρομή. Σε διαφορετικό χρόνο.

Τις τελευταίες μέρες αποφεύγω να παρακολουθώ τηλεόραση. Προσπαθώ να σκηνοθετώ πλάνα από καλλιτεχνικές ταινίες ή να ονειρεύομαι σενάρια, με σκηνές δράσης για πρόσωπα που ταξίδεψαν μακριά. Είναι δύσκολη η φετινή άνοιξη. Βρίσκει παρηγοριά μονάχα στο όνειρο και καταφύγιο στη φαντασία. Από παράταιρες σκηνές ανούσιων διαφωνιών σε «παράθυρα» ειδήσεων, από στριγκιές φωνές, από φρικτές εικόνες, από ηλίθιες ατάκες, από όλους και από όλα προσπαθώ να ξεφύγω. Αντί για τις ευθύνες των πολιτικών, αντί για τις δημοσιοϋπαλληλικές αμαρτίες, διαλέγω να επιτρέψω στην ψυχή μου να πενθήσει. Να αισθανθεί τη λύπη, την οδύνη, να μοιραστεί τον σπαραγμό, τον πόνο. Η ενημέρωση περισσεύει. Πιο συχνά από όσο φαίνεται. Δεν θέλω να μάθω. Θέλω να αφήσω την ψυχή μου να κλάψει. Οι εικόνες, οι δηλώσεις έχουν ένα πρόσθετο βάρος. Καμιά αξία! Καμία αισθητική. Φαντάζομαι τον Λάκη Παπαστάθη να σκηνοθετεί αγόρια και κορίτσια σε μια άλλη διάσταση! Αυτό αυτόματα αποκτά ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Προσφέρει ανακούφιση στο τραύμα. Όλοι μιλούν για τη θεραπευτική αξία της τέχνης: αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί. Με κούρασαν την τελευταία εβδομάδα. Όσα ακολούθησαν το μοιραίο, εν γνώσει τους ότι δεν μπορούν να το ανατρέψουν. Είναι τόσο καθοριστικό, τόσο σκληρό και δύσκολο να δεχτεί ο νους και η καρδιά αυτό που έγινε, ώστε κάθε παραπανίσια αναφορά στο τραύμα περιττεύει.

Έχει σημασία η απόδοση ευθυνών. Είναι απαραίτητη η απονομή δικαιοσύνης. Κινήσεις επουλωτικές σε χρόνιες κακοφορμισμένες πληγές που σέπονται είναι αυτονόητες. Αλλά όταν το μυαλό αρχίσει να παίρνει την πρωτοκαθεδρία από την καρδιά. Αυτές τις μέρες δεν έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι. Έχω ακόμη να διαχειριστώ την αγριότητα του γεγονότος. Δεν το αντέχω, ώστε να μπορώ να το εκλογικεύσω. Δεν μ’ ενδιαφέρει να αναγνωρίσω πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από τις αιτιάσεις και τις απολογίες. Δεν θέλω να δικάσω ή να τιμωρήσω Ακόμη. Η ψυχή χρειάζεται να περιπλανηθεί και να ξεχάσει. Να θυμάται και να υποφέρει. Σε τακτά εναλλασσόμενα διαστήματα. Από τον τεχνοκράτη ή τον δικαστή, προτιμώ να θυμηθώ τον Άνθρωπο. Να τον αφήσω να πλημμυρίσει με τη ζεστή ανάσα του την ύπαρξή μου, μήπως και νιώσω κάπως καλύτερα από την αγριάδα του Μάρτη που προϋπαντήσαμε. Να με κερδίσει τόσο ολοκληρωτικά η αγάπη για τον άνθρωπο, ώστε όταν ο πόνος δώσει τη θέση του (επιτέλους) στην καθαρή σκέψη, όπου κατασταλάξω, να είναι ειλικρινές, αγνό και τίμιο. Να είναι αυθόρμητο και ιερό σαν τη μνήμη τόσων θυσιασμένων ανόσια στην ώρα την κακιά.

Με αποφασιστικότητα κλείνω την τηλεόραση και αποφεύγω τα ενημερωτικά site. Περπατώ ώρες ατέλειωτες, αδειάζω το κεφάλι μου από την επικαιρότητα και προσπαθώ να βγάλω από πάνω μου το πουκάμισο του φιδιού, γεμάτο με το δηλητήριο της απώλειας και του χαλασμού. Δεν είναι εύκολο. Ούτε εύκολο είναι να βρεις τι να φορέσεις. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να επιστρέψω στην κανονικότητα ούτε να ξαναβρώ τους παλιούς μου καθημερινούς ρυθμούς. Νομίζω ότι εδώ και δεκαπέντε μέρες περίπου δεν έχω γελάσει με αυτό το γέλιο το βαθύ της ανθρώπινης ευτυχίας, που όλοι δικαιούμαστε και διεκδικούμε από τη ζωή μας. Με ζάλισε ο χαμός και το θανατικό.

Έτσι μένω. Σε πείσμα του καιρού που αλλάζει. Πονά λιγότερο. Ο πόνος μοιράζεται στο κενό, στο όνειρο, στην παραζάλη, στη φαντασία. Μικραίνει. Λιγοστεύει._