Ο Στοβαίος μας διασώζει το περιστατικό σύμφωνα με το οποίο ένας Αθηναίος κορόιδευε έναν Σερίφιο για τη «μικροπολιτεία» (την ασημαντότητα της πατρίδας του), κι αυτός του απάντησε: «Η πατρίδα μπορεί να είναι ντροπή για μένα, εσύ όμως είσαι ντροπή για την πατρίδα σου» (!), υπενθυμίζοντάς μας ότι σπουδαίο δεν είναι το τι κάνει η πατρίδα για μας, αλλά το τι κάνουμε εμείς για την πατρίδα.

Υπήρχαν και τότε όπως και σήμερα πολλές μικρές πατρίδες, πολλά μικρά νησιά και άγονα μέρη, που όμως μας κληροδότησαν μύθους της Μυθολογίας και ένδοξη ιστορία.

Η Σέριφος (η πατρίδα του Περσέα που την πέτρωσε το κεφάλι της Μέδουσας), η Τζια, η Σίκινος (με ναό του Πυθίου Απόλλωνα και θαυμάσια νομίσματα), η Δήλος, η Ρήνεια (από το ρην-ος= πρόβατο), η Μήλος (από το μήλον=πρόβατο), άγονα νησιά, καταφύγια αιγοπροβάτων όπως μαρτυρούν και οι λέξεις).

Ένα ακόμα μικρότερο ήταν η Τραγία, το σημερινό Αγαθονήσι όπου κατεναυμάχησε ο Περικλής τους Σαμίους και που υπήρξε πατρίδα του περιπατητικού φιλοσόφου Θεογείτονος (!).

Και σήμερα πάλι αυτό το μικρό νησί στις εσχατιές τους ελληνικού αρχιπελάγους, λίγα μίλια από την απέναντι κατακτημένη Ιωνία, γράφει την ιστορία του με τις ομορφιές του και την προσεγμένη ανάπτυξή του.

Είναι θέμα πρωτίστως τοπικής διακυβέρνησης. Αρκεί να διοικούν φωτισμένοι άνθρωποι που βλέπουν το τοπικό σαν εθνικό τους συμφέρον, που έχουν ταχθεί να προσφέρουν στην τοπική κοινωνία και όχι να πληρούν τα ημέτερα θυλάκια (τουρκιστί τσέπες), να βελτιώνουν συνεχώς τις συνθήκες της ζωής και να λύνουν προβλήματα.

Για να ολοκληρώσουμε την εικόνα μιας χρηστής διοίκησης, πρέπει να υπάρχουν ιδέες και αναπτυξιακές προτεραιότητες και να γίνεται εκμετάλλευση του εγχώριου πλούτου με σεβασμό στο περιβάλλον και ταυτόχρονα στην αισθητική του χώρου, που ήταν ανέκαθεν ελληνικό μέλημα και τρόπος ζωής.

Η Ελλάδα δεν σταματάει στα «μακρά τείχη» της Τσιμεντούπολης, και εάν αυτό δεν το κατανοούν οι άρχοντες του Κέντρου, θα πρέπει να το απαιτούν οι κυβερνήτες των μικρών κοινωνιών της επαρχίας, όπως το κάνει ο δήμαρχος της σημερινής Τραγίας.

Σε κάποιον που θα αντειπεί ότι είναι πιο εύκολο να διοικήσεις διακόσιους πολίτες από διακόσιες χιλιάδες, θα του υπενθυμίσουμε ότι τα προβλήματα της ειρηνικής συνύπαρξης είναι απείρως δυσκολότερα και πιο έκδηλα στις μικρές και καλογνωριζόμενες πολιτείες.

Όπως έγραφα τις προάλλες αυτές τις καλοκαιρινές εντυπώσεις μου, άκουσα στην τηλεόραση για τη βράβευση ενός Έλληνα γιατρού, διευθυντή του Κέντρου Υγείας Αρεόπολης, ως του καλύτερου γιατρού της Ευρώπης στο θέμα του οικογενειακού γιατρού πρωτοβάθμιας περίθαλψης, και φούσκωσα από εθνική υπερηφάνεια, που τόσο την έχουμε ανάγκη σε χαλεπούς καιρούς.

Η Μάνη. Άλλη μια πέτρινη άκρη της Ευρώπης.

Χώροι που συνεχίζουν να είναι ζωντανοί, και που μοσκοβολούν αλισφακιά χωμένη μέσα στην καυτή πέτρα.

Στον αντίποδα αυτής της υγιούς και δημιουργικής αντίληψης βλέπουμε σχεδόν σ’ όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια εγκατάλειψη των δομών, προβλήματα με τα απορρίμματα μεσούντος του εικοστού πρώτου αιώνα, γεφύρια να πέφτουνε, τέρματα ποδοσφαιρικά και μπασκέτες να καταπλακώνουν και να σκοτώνουν παιδιά, ηλεκτρικά σύρματα να παγιδεύουν σαν τις αράχνες ελικόπτερα, ποδηλάτες να παρασύρονται σε άθλιους δρόμους χωρίς πεζοδρόμια, λύματα να μας περιλούουν και σκουριασμένες παιδικές χαρές να παραφυλάνε να εξοντώσουν τα παιδικά όνειρα.

Αν ήταν αυτό το άρθρο μεροληπτικό ή περιοριστικό (πάντως απέφυγα τα ονόματα) δεν το ξέρω.

Ξέρω μόνο ότι ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν την Ελλάδα, σε αντίθεση με κάποιους δημοκόπους των Αθηνών που προσπαθούν να τη μικρύνουν…