Το Πάσχα, μεταξύ των άλλων, είναι απόλυτη συγκυρία να ξανασμίξεις, να συνευρεθείς σε καλή διάθεση, με φίλους αλλοτινούς και απομακρυσμένους συγγενείς. Το ’χει το κλίμα της ημέρας να ξεχνιούνται ή να παρακάμπτονται πρόσκαιρα μεγάλες διαφωνίες, παλιότερες οξύνσεις ή πολιτικοί καυγάδες. Και τη Λαμπροβδομάδα να επιστρέψεις στα συνηθισμένα έχοντας κατά νου όσα άκουσες και είπες γύρω από το κατσικάκι που δεν έλεγε να ψηθεί και τις γαρδούμπες «που ήθελαν λίγο ακόμα». Και τούτο το Πάσχα, η εν λόγω άσκηση ήταν επιτυχής· και ίσως τρομακτική ως σύνοψη των όσων ελέχθησαν ανώδυνα με μια μπύρα στο χέρι.

Σε μια οικογένεια και ένα φιλικό περίγυρο σαν τους δικούς μου, η κατωφερής πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σημαντικό γνώρισμα της σκέψης των συνδαιτυμόνων, κάποιοι εκ των οποίων διάκεινται φιλικά προς αυτόν. Η κλιμάκωση των απόψεων τους ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ένδειξη των αντιλήψεων της κοινής γνώμης περί την Κυβέρνηση. Με παράδειγμα τα αρθρίδια μου στο φιλόξενο ΕΜΠΡΟΣ, οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι ασκείται «άδικη» και «εχθρική» κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ από τους («νέο»-)φιλελεύθερους. Αρκετοί παρέμεναν στην εκλογική αριθμητικών των ημερών: δημοσκοπήσεις, συσπείρωση, αναποφάσιστοι, κ.ο.κ. Εν πολλοίς θεωρούσαν το ζήτημα ως πρόβλημα προσθαφαιρέσεων και κατανομής ψήφων, ενεργοποίησης του κομματικού μηχανισμού, ηθικού των στελεχών. Ελάχιστοι έδειχναν ότι τους απασχολεί η πορεία του πολιτικού λόγου και πράξης στην προοπτική εξέλιξης της χώρας· οι περισσότεροι έμπλεκαν το ηθικό με την ηθική, ως άνευ σημασίας για ένα αυτό-αποκαλούμενο κόμμα της Αριστεράς.

Ένας, άντε δύο, δεχόταν ότι το κομματικό μόρφωμα που μας κυβερνά δεν είναι συγκροτημένο πολιτικό σχήμα αλλά μια οργάνωση ολιγομελούς παρέας μεταμοντέρνων αντικαπιταλιστών, μιας πασοκοθρεμμένης γενιάς ευπόρων τέκνων εύπορης τάξης, που παρασιτεί ως ακτιβιστική ομάδα από χομπίστες επί της Ελλάδας - και της Αριστεράς. Ουδείς όμως ήταν διατεθειμένος να αναγνωρίσει την πικρή αλήθεια: η εκλογική επικράτηση του 2015 αποκάλυψε τον πραγματικό χαρακτήρα ενός πολιτικού χώρου που ήταν «φτιαγμένος» να ελέγχει ουσιαστικά και καθοριστικά μιαν ανόητη Δεξιά αλλά όχι να ασκεί εξουσία καθαυτήν.

Η τεθλασμένη πορεία ευτελισμού της Τσιπρικής «Αριστεράς» περιγράφεται πλήρως από το ισοσκελές τρίγωνο του μετεωρισμού, με τον Τσίπρα στην κορυφή, τον Πολάκη και τον Βαρουφάκη στα κάτω άκρα! Οι σχέσεις που τους συνδέουν είναι και ρητές αλλά και άδηλες. Ο Βαρουφάκης, ως ναρκισσιστικό παγώνι του μεταμοντέρνου αντικαπιταλισμού, έγινε επιτηδευματίας του σουξέ του σε δυτικές ελίτ με ψυχολογικά προβλήματα και ανησυχίες. Ο «αψύς Σφακιανός» ανέλαβε την άλλη όψη του Τσιπρικού εγχειρήματος, ήτοι το παλαιο-πασοκικό καουμποϊλίκι της μαζικής χειραγώγησης επί άθλιων συνθημάτων, του τύπου «…Σας έχω…».

«Μα, καλά», μου αντέτειναν, «δε βλέπεις την ευρύτερη αποδοχή του Τσίπρα» στον διεθνή περίγυρο; Ήταν η ευκολότερη απάντηση της ζωής μου: όλοι αυτοί, οι «Μοσκοβισίδες», δεν ενδιαφέρονται για το τί κόστισε η θητεία που τον έκανε διάσημο· δεν πλήρωσαν, ουσία και πράγμασι, τα επίχειρα και λύτρα της κωλοτούμπας της προσαρμογής του, τα δίδακτρα της τιθάσευσης του στον υπαρκτό Κόσμο. Δεν διαλύθηκε η ζωή τους με τα υπερ-πλεονάσματα, τις υποχωρήσεις και τον ευτελισμό ημών των βλακών. Κι αναρωτιέμαι πόσο κρίσιμο είναι το γεγονός της δημοφιλίας του Τσίπρα στο Βερολίνο και τα Σκόπια σε σχέση με την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη!

Ο Τσίπρας πραγμάτωσε την έννοια και κατασκεύασε την Αριστερά του μετεωρισμού. Ο μετεωρισμός είναι μια εισαγωγική έννοια στη φυσική μηχανική που περιγράφει την ταλάντωση μεταξύ άκρων ισορροπίας, το εκκρεμές δηλαδή. Ωπ, σκοντάψαμε, κ. Πρωθυπουργέ, δύσκολα πράγματα για εσένα φαντάζομαι! Στην ιατρική, αναφέρεται ως το φαινόμενο βιαίας εξόδου αερίων από το πεπτικό σύστημα, άνωθεν και κάτωθεν, αποτέλεσμα δυσλειτουργίας.

Εύχομαι το επόμενο Πάσχα να έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσουμε!