Λέγουν οι παλιοί σοφοί «βαριά η καλογερική, παιδί μου»· θα μπορούσαμε να πούμε «βαριά η κανονικότητα μας, παιδιά»… Καθότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης και εξωγενών πιέσεων και σιδηράς καθοδήγησης, σιγά σιγά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό και τον καθρέπτη μας ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Καλούμαστε να χαράξουμε και να υιοθετήσουμε εθνικές στρατηγικές και πάμπολλες τομεακές πολιτικές επί του συνόλου του κοινωνικού ορίζοντα -από το μεταναστευτικό και το ζήτημα ασφάλειας, το ασφαλιστικό σε συνάρτηση με το δημογραφικό μας πρόβλημα, έως το περιεχόμενο της ύλης των βιβλίων του Λυκείου και το όριο εισαγωγής των αποφοίτων ΕΠΑΛ στα πανεπιστήμια. Αίφνης, ξαναβρεθήκαμε μόνοι απέναντι στον Κόσμο, αναζητώντας τα εθνικά προτερήματα και ελαττώματα μας. Είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι ή έστω συλλογικά ικανοί γι αυτού του τύπου τις ιστορικές προκλήσεις;

Ενόσω τα κλασικά ΜΜΕ, οι ειδικοί αναλυτές και οι δημοσκόποι ομιλούν περί πολιτικής κυριαρχίας Μητσοτάκη (ως πρόσωπο) και δευτερευόντως της ΝΔ (ως πολιτική παράταξη), θα διατηρώ πάμπολλες επιφυλάξεις. Υπάρχει αυτό το εκλογικό 31,5% για τον ΣΥΡΙΖΑ που οι περισσότεροι από τους συνομιλητές μου δεν μπορούν να ερμηνεύσουν. Μεταξύ μας ούτε εγώ το καταλαβαίνω μέχρις ότου ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποια δεδομένα: π.χ. το 37,5% των συμπολιτών μας πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν· «Αγαπάμε Αλέξη γιατί είναι σαν και εμάς», είπε ως γνωστόν και φωναχτά στην τηλεόραση η μετα-πασοκάρα μανδάμ στη «λαϊκή» δυτικών προαστίων ˙ το τελευταίο ζωντανό απολίθωμα του Νεάντερνταλ ανθρώπου εξακολουθεί να μαγαρίζει τη Βουλή δια των λόγων του όπως αυτοί αξιολογούνται χαμηλοφώνως μέσα από αμφίσημες δηλώσεις -κατανοητά- π.χ. του Ν. Φίλη· κι επήλθε ο σύμπας ΠΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή ο Πράσινος ΣΥΡΙΖΑ, άλλως ΨΥΡΙΖΑ ή ΣΦΥΡΙΖΑ) δια του Αλέξη να συνταυτίζεται με τον λεγόμενο «Ρασπούτιν» που δε βρήκε άλλο πολιτικό επιχείρημα αθωότητας πέραν του «μήκους του πέους και του αχαλίνωτου σεξ» του παγκόσμιου ορισμού της δολοπλοκίας. Και χειροκροτούσαν ενθουσιώδεις, οι «Ζαίοντες» εκπρόσωποι μας… τί ντροπή!

Σοβαρή πολιτική σύγκρουση ή κριτική για το χειρισμό για τα αποκαΐδια στο Μάτι, δεν την λες· κριτική για την έλλειψη επιμονής περί τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, μάλλον δεν είναι· οι νεώτερες κωλοτούμπες περί την ΔΕΗ ή τις υπογεγραμμένες συμβάσεις από τους Τσίπρα/Σταθάκη για τους υδρογονάνθρακες είναι μάλλον για γέλια· τα πάσης φύσεως πολιτικά παραφερνάλια για «μωρομάνες» σε κατειλημμένα δυσώδη κτήρια είναι της «πλάκας» · πού είναι λοιπόν το πρόβλημα;

Το πρόβλημα έγκειται στις μεγάλες αποφάσεις και τομές. Τί νοούμε άραγε ως «Έθνος» ενόψει της συζήτησης περί την ψήφο των αποδήμων; Είναι θέμα ενσωμάτωσης στον εθνικό κορμό του απανταχού Ελληνισμού ή θέμα συγκυριακής εκλογικής επιρροής κομμάτων; Πώς νοείται η πρόσφατη «διευκρίνιση» ότι ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι «άθρησκος» αλλά όχι «άθεος»; Σημαίνει άραγε αυτό ότι πιστεύει σε μια Υπέρτατη Ευφυή Δύναμη, ακριβώς όπως και ο Μπους ή ο Τραμπ και όλη η υπερσυντηρητική Αμερική; Τί σημαίνει άραγε «ο Αλέξης είναι σαν και μας»; Πράγματι θέλουμε να ταυτιζόμαστε με αυτό το πρότυπο προσωπικού κυνισμού και έλλειψης στοιχειωδών Αρχών κοινού βίου;

Η σύγκρουση περί την έννοια της ανακτηθείσας κανονικότητας θα είναι συγκλονιστική κατά τον αμέσως μέλλοντα χρόνο. Θα συνταράξει συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Μακάρι να βγούμε αλώβητοι και σοφότεροι περί αυτήν…