Η επιστροφή της αστικής ευγένειας, άλλως των «καλών τρόπων», υπήρξε κυρίαρχο γνώρισμα της λειτουργίας της Βουλής, κατά την εναρκτήρια εβδομάδα της τρέχουσας περιόδου. Υπήρξε διάλογος κι αντιπαράθεση, ευθεία, ώριμη, ζωντανή αλλά όχι καυγάς συνοικιακού επιπέδου! Οι πολιτικοί αρχηγοί πρωτοστάτησαν επί τούτου, στον προφανώς διακριτό συνταγματικό και πολιτικό ρόλο τους αντιστοίχως· και τα όποια, αναπόφευκτα, δεξιά ή αριστερά φάλτσα απεδείχθησαν εξαιρέσεις που επιβεβαίωσαν τον κανόνα. Οι ειδικοί ονόμασαν τη συνθήκη αυτή ως επιστροφή στον «κοινοβουλευτικό» ή «πολιτικό» πολιτισμό. Στο πλαίσιο αυτό είδαμε κι ακούσαμε Λόγο για την πολιτική για το μέλλον έναντι δημαγωγίας περί το παρελθόν. Αν κάτι πρέπει να μας θλίβει συθέμελα είναι ότι υπάρχει χρεία υπογράμμισης περί αυτό. Κι ότι, περαιτέρω, απαιτήθηκαν 10 στείρα χρόνια ώστε να φτάσουμε στο σημείο της τρέχουσας «έκπληξης»!

Ποιος είναι ο μηχανισμός της σημερινής συνθήκης, ποιες οι αναγκαιότητες ή συγκυρίες της, πόσο θα κρατήσει, κ.ο.κ., είναι ερωτήματα που δεν αναστέλλουν το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να έχουμε λειτουργήσει αναλόγως για πάμπολλα χρόνια τώρα. Αντίθετα, βλακωδώς και εγκληματικά, σωρεύσαμε τις απώλειες δυνατοτήτων και ευκαιριών· φτιάξαμε μακρούς καταλόγους με νίκες που δεν ήλθαν, με πληθώρα ήττες που σωρεύθηκαν και δήθεν επιτυχίες που παραμένουν στο μυαλό ανόητων.

Αν κάτι καταλάβαμε από τον Κ. Μητσοτάκη είναι ότι το μοντέλο φιλελευθερισμού που προτείνει είναι το τρίπτυχο: αποτελεσματικότητα της διαχείρισης, κουλτούρα της νομιμότητας και ορθολογισμός της διοίκησης. Όπως έθεσε ο Ν. Σεβαστάκης είναι άγνωστο το κατά πόσον αυτά είναι σε θέση να τροφοδοτήσουν ευρείες πολιτικές και κοινωνικές συνθέσεις απέναντι στα συναισθηματικά ψυχοδράματα της «Αριστεράς» έναντι των στόχων και πρακτικών της «τεχνοκρατικής Δεξιάς». Άλλωστε, ήταν εντυπωσιακή η αμηχανία του Α. Τσίπρα στη Βουλή, όπου έκανε ομιλίες ωσάν να επρόκειτο για αντίδραση έναντι ψήφου μομφής εναντίον του και όχι ως αντίκρουση προγραμματικών δηλώσεων επόμενης κυβέρνησης. Όμως εμφανίστηκε υποδειγματικός κατά τις επιταγές του ρόλου του αλλά και προάγγελος του σταδιακού μετασχηματισμού του κόμματος του.

Κατέστησαν, αμφότεροι, εντυπωσιακότερη, θα έλεγα, την περίπου κωμική ΣΥΡΙΖΟποίηση του ΠΑΣΟΚ έναντι του «φόβου» ΠΑΣΟΚοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ! Εκεί πάει το πράγμα, προφανώς· κι η απουσία του Ε. Βενιζέλου απεδείχθη, από την πρώτη στιγμή, βαρύτατο πλήγμα στην κοινοβουλευτική διαδικασία/σύγκρουση. Οι κομματικές ανασφάλειες της ηγεσίας του χώρου κρύβουν μιαν αδήριτη πραγματικότητα: ο εν λόγω πολιτικός χώρος έχει «μπολιάσει» το σύνολο σχεδόν, εξαιρουμένου του ΚΚΕ, του κομματικού φάσματος. Αντί αυτό το γεγονός να αξιολογηθεί ως προς τη σημασία και την προοπτική του -τι σημαίνει αυτό, ποιες προοπτικές διανοίγονται εν γένει;- λειτουργεί με όρους απατημένης συζύγου…

«Μακάρι» ό,τι είδαμε να αποτελέσει σταθερά του πολιτικού μας βίου, παρά τις αναμενόμενες καθημερινές και μελλοντικές αποκλίσεις. Από την άλλη, μη σπεύσετε, παρακαλώ, να διαγνώσετε γραμματικό λάθος στον τίτλο· γνωρίζω ότι η ορθή γραφή είναι «Υμίν» κατά τας Γραφάς. Η ορθή ευαγγελική ή βιβλική γραφή, η κατηγορηματική, αναφέρεται σε Τρίτους, Γραμματείς και Φαρισαίους. Η παρούσα ανορθογραφία απευθύνεται σε Εμάς, «τοις νικηταίς και ηττημένοις»: αλίμονο σε όλους μας εάν ούτε τώρα δεν καταφέρουμε να εκπληρώσουμε τις απαιτήσεις του όποιου ρόλου μας αντιστοιχεί!

Για το σύνολο του πολιτικού φάσματος, αλλά πρωτίστως για την ελληνική κοινωνία και τον κάθε Πολίτη, το στοίχημα έχει τραγουδηθεί από τον Ν. Πορτοκάλογλου, πριν χρόνια μέσα στην Κρίση: «Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα, πιο πέρα από το Τέλος, μέχρι την αυγή»… Τότε, είχε λοιδορηθεί ως κριτική στον καλπάζοντα, ψευδή και ανυπόστατο «αντι-μνημονιακό» λαϊκίστικο λόγο της Άνω και Κάτω Πλατείας. Σήμερα, αναπροσαρμόζεται ως ανάγκη να γίνει ένα «άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά». Άλμα Ποιού, Ποιάς, Ποιών; Όλων και πάντων Ημών, θα έλεγα.