Παρομοιάζεται συχνά η Ελλάδα, στο δημώδη λόγο, ως η χώρα των τυφλών που κυβερνάται από τον μονόφθαλμο. Με μη εγχειρήσιμο καταρράκτη στο μοναδικό του μάτι, θα προσέθετα. Μιας και είμαστε χώρα με πρόβλημα στα αισθητήρια όργανα, θα προτιμούσα την κώφωση από την τυφλότητα. Πρώτον επειδή η όραση λειτουργεί νευρολογικά ως μπαστούνι ώστε να διατηρείται κάποια ευστάθεια και να μην τρεκλίζουμε. Δεύτερον επειδή ονειρεύομαι έναν Κόσμο όπου δεν θα ακούμε βλακείες, κραυγές, οιμωγές και παραλογισμούς.

Η υπαρξιακή αυτή διαπίστωση μου γεννήθηκε αυθόρμητα παρακολουθώντας τις πρώτες αψιμαχίες στο καινούργιο Κοινοβούλιο και στην «προγραμματική αντιπολίτευση» που ασκείται στα τηλε-παράθυρα. Είτε από τους εντεταλμένους δημοσιογράφους, είτε από πρώην βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που κατέλαβαν τη ζηλευτή θέση του «πολιτικού στελέχους» και πασχίζουν να καταδείξουν το τί χάσαμε που τους αφήσαμε στον πάγκο -χωρίς προπονητή, προς το παρόν- είτε ακόμα τους εκπροσώπους -που μέσω της κυλιόμενης σκάλας της «πασοκοποίησης»- επιθυμούν να ανέβουν ορόφους στην κεκλιμένη Πίζα της κεντρο-αριστεράς (;!).

Αίφνης, νοστάλγησα τις μέρες του εμπάργκο του Αλέξη σε αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης. Γρήγορα, όμως, τα δημοκρατικά μου ανακλαστικά με επανέφεραν στην τάξη, «φτού κακά, τί είναι αυτά τα αμαρτωλά που σκέφτεσαι, Ανδρέα;». Κι ύστερα, μου ήλθε μια δεύτερη φαεινή ιδέα. Όπως θα έχετε παρατηρήσει, στις αναμεταδόσεις των ομιλιών και αντιπαραθέσεων στη Βουλή, π.χ. υπάρχει στο κάτω μέρος της οθόνης ένα παράθυρο, όπου μεταφράζονται σε νοηματική γλώσσα τα βροντοφώνως διαλαμβανόμενα από του βήματος. Αν κάνετε το πείραμα να συγκρίνετε το νοηματικό λόγο με τις εκφωνήσεις, θα διαπιστώσετε ότι είναι λιτός, εστιάζει στο κεντρικό νόημα και αδυνατεί να μεταφράσει τις ακρότητες. Ωραία δε θα ήταν το μοντέλο αυτό να υιοθετηθεί και στον κόσμο των ακουόντων;

Κι ύστερα, το «τσίτωσα», σκεπτόμενος και τις εναλλακτικές του Pictionary και της παντομίμας… Μετά το δράμα των βάσεων στις φετινές πανελλήνιες, ίσως ο πολυπράγμων «οραματιστής» κ. Γαβρόγλου, να εύρισκε το χρόνο να αναλογισθεί τις συνέπειες των απίστευτων πρωτοβουλιών του στην ανώτατη παιδεία. Κι ίσως, ο Διόσκουρος προκάτοχός του, κ. Μπαλτάς, δυσκολευόμενος να μιμηθεί την περίφημη -πλην εγκληματική- ρήση του «η αριστεία είναι ρετσινιά» να μην ξεκίναγε τη μεθοδική καταστροφή του ελληνικού πανεπιστημίου, έργο που ολοκλήρωσε εμφατικά ο επίγονος του. Ή φαντασθείτε πώς θα ήταν κινησιακά οι εκφράσεις «Γερμανοτσολιάδες», «μενουευρώπηδες» ή «βοθροκάναλα» του αψύ σύντεκνου. Ή ακόμα, πάτε παραπέρα, και φαντασθείτε τον κ. Π. Καμμένο να μας διατάσσει: «στα τέσσερα»! Τίποτα όμως δε θα μπορούσε να συγκριθεί με την απόδοση σε παντομίμα της «κωλοτούμπας» του Αλέξη…

Είναι αλήθεια ότι πολύς λόγος γίνεται για τον «πολιτικό πολιτισμό» και ότι οι τόνοι είναι ηπιότεροι στη Βουλή. Ίσως να είναι η επίπτωση της στάσης π.χ. Μητσοτάκη, Γεραπετρίτη ή Τασούλα. Ίσως να είναι ψυχολογική επίπτωση της «απώλειας» που βιώνει η «Αριστερά» του Τσίπρα, η στέρηση δηλαδή των κυβερνητικών προνομίων που είχε και της εξουσίας που δεν είχε, καθότι την παραχώρησε αρμοδίως.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι θα καταντούσε η πολιτική ζωή ανιαρή, ότι θα χάναμε το καθημερινό αλατοπίπερο του συνοικιακού καυγά και της μεγαλοστομίας. Εντάξει, αλλά για σκεφθείτε και τούτο: ανιαρός είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου που θα προτιμούσες να ακούει παρά να μιλάει. Και το είδος αυτό αφθονεί στην Πλατεία Συντάγματος. Θα χάναμε βέβαια την ηχώ της κοινοτοπίας, το χειροκρότημα δηλαδή. Αυτό κι αν είναι πρόβλημα!