Μια ατέλειωτη βοτσαλωτή παραλία , που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, από αριστερά, αν μπεις σε βάρκα, φτάνεις αμέσως στην Παναγιά την Κρυφτή, στο βράχο. Θάλασσα ήρεμη, καθαρή, να μην μπορείς να της κρυφτείς, βλέπεις σαν σε καθρέφτη το πρόσωπό σου και τρομάζεις με τις ατέλειες που γεννούν ο χρόνος και τα παραστρατήματα. Τα πόδια βυθίζονται στην άμμο που τρίζει και τρίβεται, ανασταίνοντας τα σώματα από την καθιστική ζωή. Ο βυθός δεν μπορεί να σου κρυφτεί: τον χαζεύεις σπιθαμή προς σπιθαμή, πριν να γίνεις ένα με το υγρό στοιχείο. Ύστερα απλά χάνεσαι στην αγκαλιά του γιαλού, αναπνέεις τη δροσιά και απολαμβάνεις τη φιλική θερμοκρασία για το κορμί το αμάθητο στα ρίσκα. Πίσω μακριά αρμιρίκια κουρεμένα παράταιρα μεταξύ τους, αναπτυγμένα άναρχα, με κίτρινη βλάστηση στα πόδια τους, ό, τι αντέχει να ευδοκιμεί στην άμμο.

Μια μεγάλη τελετουργία είναι πάντα το μπάνιο στα Βατερά: ατέλειωτες ώρες δροσιάς σε ανοργάνωτα σημεία της παραλίας, κάτω από αυτοσχέδια μέτρα προφύλαξης, με ψάθα παλιότερα, σε οργανωμένα μπαράκια με ήπια μουσική αργότερα και ξύλινες πολυθρόνες με δερμάτινα αναπαυτικά μαξιλάρια. Ποικιλίες μοδάτου ευρωπαϊκού καφέ πρόσφατα, φραπεδιά στο σέικερ παλιότερα, βιβλία, περιοδικά, καπέλα αντηλιακά και εξομολογητική διάθεση: Ανάμεσα στην ανατομία των χαμένων ερώτων και στις επαγγελματικές αναποδιές κανένα χάσμα. Καμιά διαρροή στα μυστικά της παρέας. Ήμασταν πάντα μόνες στην ατέλειωτη παραλία, σε ιδανική απόσταση από τους λουόμενους, ώστε να εξασφαλίζεται η εχεμύθεια. Μυστικά και λάθη που ρουφούσε η θάλασσα, μαζί με τον αέρα από τη μύτη, πριν τα μακροβούτια της κάθαρσης. Έκανες την εξομολόγηση, βουτούσες και η θάλασσα σου έδινε άφεση, καθάριζε το μυαλό και την ψυχή σου από έννοιες και τύψεις, άφηνε το σώμα δροσερό, το μυαλό και την καρδιά ολόφρεσκα για καινούργια ξεκινήματα.

Σε αντίθεση με το πολύβουο σκηνικό της Ερεσού, τα Βατερά εκπέμπουν πάντα τον πριμιτιβισμό και τον αταβισμό των πρωτόπλαστων, που, όσο να πεις, διατηρούσαν μια ειλικρινή σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Εκεί πηγαίνεις για διακοπές, αληθινές διακοπές: Για μεγάλες σαλάτες στον Ζούρο ή στον Κοζανίτη, για τεράστιες μερίδες παϊδάκι κοτόπουλο με τζατζίκι, για μεγάλα ποτήρια παγωμένης μπύρας που δοξολογούν το ελληνικό καλοκαίρι στις εξέδρες απέναντι από τη θάλασσα, ανακουφίζοντας την πείνα και τη δίψα των πελατών που τα απολαμβάνουν, φορώντας τα μπανιερά τους. Παραλία, εξοχή, πανέμορφη θάλασσα και καλοκαιρινή διάθεση, χωρίς φτιασιδώματα. Η ζωή φωτεινή σαν τον ήλιο και την αλήθεια.

Βόλτες στα μικρά μαγαζάκια (ελάχιστα μάλιστα), έχω κρατήσει τα ενθύμια κάθε χρονιάς, το κόστος δεν ξεπερνούσε τα δέκα ευρώ, ταπεινοί θησαυροί που προσπαθούσαν να συνδυαστούν με τα πουκάμισα της καθημερινής βιοπάλης στην καρδιά του Σεπτέμβρη. Κάποτε απογευματινό προσκύνημα στα Θέρμα του Πολυχνίτου, στον δρόμο του παλιού στρατόπεδου. Κάποτε παραμονή στην παραλία, ως αργά το βράδυ, να τακτοποιούμε τα άστρα και να αναγνωρίζουμε τους αστερισμούς (Ποτέ μου κανέναν δεν βρήκα). Πάντα μισόλογα για όσα ετοιμαζόμασταν να επιχειρήσουμε, ακραία, ρωμαλέα, παράταιρα, σπάζοντας τους περιορισμούς του καθωσπρεπισμού. Ο πρωτογονισμός της παραλίας σύμμαχος στα θέλω, μαζί και τα ζεστά ποτά που καταναλώναμε στην παραλία αργά το βράδυ, όταν και οι τελευταίοι λουόμενοι νοικοκυραίοι και τουρίστες ευθυγράμμιζαν το πρόγραμμα τους με τις καθιερωμένες καλοκαιρινές διακοπές.

Πήγα πέρσι τελευταία φορά. Δοκίμασα σαλάτα fusion σε multi culti beach bar. Άκουσα ξένη μουσική και ήπια μεξικάνικη μπύρα. Γίνανε όλα στα απαραίτητα να δοκιμάσουμε το νέο κλίμα που προσπάθησε να βρει τη θέση του στην παραλία των Βατερών. Οδηγήσαμε ως τη βίλα που φιλοξένησε τη Μιμή Ντενίση για τα γυρίσματα του «Σμύρνη μου Αγαπημένη» στον Πολιχνίτο. Είπαμε μυστικά και απόρρητα. Ύστερα βουτήξαμε και η δροσερή θάλασσα μας χάρισε την κάθαρση που κάθε ψυχή ονειρεύεται. Με το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στη θάλασσα προσπαθούσαμε να εξακριβώσουμε τη σύνθεση του βυθού.

Θα πάω στα Βατερά, ειδικά φέτος, ξανά και ξανά. Το ίδιο να κάνουμε όλοι. _