- Θέλω να σου πω κάτι. Για τον Πέτρο!

- Από πού κι ως πού; Ούτε να τον ακούσεις δεν θες. Να μην αναφέρω πως πολύ περισσότερο δεν θες εγώ να τον ακούω με τίποτα.

- Για το καλό σου!

- Αυτό έλεγε και η μάνα μου!

- Άδικο είχε;

- Θα το συζητήσουμε;

Δυνάμωσα τη μουσική. Είναι καλό να είσαι συνοδηγός. Το αυτοκίνητο έστριβε σε φιδίσιους δρόμους σε θαυμάσια τοπία: η χειμωνιάτικη θάλασσα μπουνάτσα, μια υπέροχη συννεφιά μας τύλιγε προστατευτικά. Στον ουρανό τα σύννεφα έτρεχαν, σύννεφα παχιά, βαριά, διαδέχονταν το ένα το άλλο, πήγαινε να βραδιάσει, δεν ήξερες αν ήταν η συννεφιά ή η νύχτα που έπεφτε και έκρυβε το φως. Ήταν ένα γαλήνιο βράδυ. Οδηγούσαμε στη μέση του πουθενά, γελούσαμε και ακούγαμε ωραία μουσική! Ώσπου η επιβάτης πίσω από την οδηγό αποφάσισε να κάνει παιχνίδι. Χωρίς να έχει από πριν συνεννοηθεί με καμία μας! Το θίγω!

Ο Πέτρος ήταν μαθητικός, άντε και φοιτητικός, μέγας έρως της οδηγού. «Τόσο μεγάλος που δεν είχαμε τόπο να τον βάλουμε! Τον δώσαμε αλλού και ησυχάσαμε! Γλύτωσε ο άνθρωπος», όπως λέει η ίδια, που γενικώς δεν φημίζεται για τις ευαισθησίες της. Η ιστορία έληξε αναίμακτα, έλα όμως που ο Πετράκης, μάγκας, μόρτης και ντελικανής, ησυχία δεν είχε: Δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν, μία μέρα δεν έπαυσε να υπενθυμίζει το (αθώον) εκείνο φλερτ. Προς όλας τας κατευθύνσεις. «Άστον! Δουλειά δεν έχει, θέλει να επιβεβαιώνεται!» σχολίασε το ποιητικόν αίτιον, που σημειωτέον δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της.

- Μα τώρα είναι σωστό να σε εκθέτει;

- Πώς με εκθέτει;

- Λέει ότι τον αγαπάς!

- Ε, καλά δεν είναι και προς θάνατον! Δεν λέει πως τον κλέβω.

- Σοβαρολογείς;

- Έλα, μωρέ, ωραίος άντρας είναι! Να σκάνε μερικοί - μερικοί επιστήμονες!

Η αλήθεια είναι ότι η οδηγός μας έκρινε πάντοτε τον Πέτρο με ειδικά κριτήρια, εξαιρετικά επιεική, σε σχέση με όσα εφάρμοζε σε όλους μας. Και δεν ήταν και άγιος να πεις, κομψά, να το πεις. Ούτε η οδηγός ήταν χαζή. Το αντίθετο μάλιστα. Πριν τρία χρόνια ο διευθυντής του ξέσπασε ένα βράδυ καλοκαιριάτικο σε παρέα μεγάλη και του έσυρε τα εξ αμάξης! Μας τα έλεγε η δική μας σκασμένη στα γέλια.

- Μα καλά το βρίσκεις αστείο;

- Ε, τον άτιμο! Πλάκα έχει!

- Βρε, πριν κάτι χρόνια, δεν παρενέβη υπουργός ολόκληρος;

- Κι ο Πετράκης διαλαλούσε ότι το μόνο που χρειάζεσαι στο δημόσιο είναι να στέλνεις μια συναγρίδα στους από πάνω! Θεός! Ψέματα;

- Ρε, τότε που χρειάστηκε να μας εξυπηρετήσει δεν μας κρέμασε;

- Σιγά που είχαμε την ανάγκη του! Να κόσμος! Εμείς δηλαδή δεν ξέρουμε να στέλνουμε συναγρίδες;

- Δεν υπάρχει πιο συμφεροντολόγος! Κάνει τα πάντα για το χρήμα!

- Τα καλά παιδιά φοβήθηκα στη ζωή μου! Όχι τα αλάνια!

Πριν αρκετά χρόνια έσκασε το κανόνι ότι ο Πετράν, νέος ωραίος και ακόρεστος, είχε συνάψει παράνομη σχέση με μια φίλη μας. «Καλέ, ας μας πει επιδόσεις, να μάθουμε και εμείς τι χάσαμε!» σχολίασε και ξέσπασε πάλι σε γέλια.

Οι στροφές γίνονταν ακόμη πιο απότομες. Η νύχτα έπεφτε. Το τραγούδι τέλειωσε. Ανέβασε ταχύτητα.

- Λοιπόν, ακούω! Τι έχει ο Πέτρος που αγαπώ για πάντα;

Η απάντηση ήταν τρεις λέξεις. Δεν θυμάμαι αν κάναμε τετακέ πριν τελειώσει τη φράση ή ευθύς αμέσως! Άναψε τη μηχανή και συνεχίσαμε. Πέρασαν είκοσι λεπτά σιωπής! Τσιμπούσαμε την κουτσομπόλα της παρέας αλλά ήταν αργά. «Δεν το έχει με την καθαρεύουσα. Σκράπα είναι!» σχολίασε, ενώ μπαίναμε στην αυλή της εκκλησίας.

Ο χειμωνιάτικος αέρας το βράδυ τρυπά τα κόκαλα ως το μεδούλι. Στο καφενείο αντί λουκουμάδες παραγγείλαμε τσίπουρα. «Θα τα κανονίσει» είπε και σηκώθηκε. «Του έχω εμπιστοσύνη! Αν δεν πιάσει η συναγρίδα, κάποια λαμογιά θα σκαρώσει. Τόσον καιρό προπόνηση, είναι η στιγμή του!»