Ήταν γραφτό να δούμε, μεσούντος του Φεβρουαρίου, και την πάλλευκη μαγεία του «φονικού» χιονιού.

Οι παντός είδους θεομηνίες (δηλαδή οι «οργές του θεού») συνεχίζουν και φέτος ακάθεκτες. Αν δούμε δε και ακρίδες ή σκνίπες την Άνοιξη που μας έρχεται, θα ολοκληρωθεί ο κατάλογος των σύγχρονων δέκα φαραωνικών πληγών.

Το σπουδαίο όμως είναι ότι το ηθικό δίδαγμα -αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι- κάθε καταστροφής είναι η σοφή, πυθαγόρεια αυτοκριτική και αυτογνωσία:

«Πή παρέβην, τι δ’ έρρεξα, τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη» δηλαδή: «τι έκανα, τι δεν έκανα καλά, τι έπρεπε να κάνω και δεν το έπραξα».

Ένα πρωταγωνιστικό στοιχείο όλης αυτής της λευκής πλην διπρόσωπης (παιχνιδίζουσας από τη μια και αδυσώπητης από την άλλη) σκηνογραφίας ήταν δυστυχώς τα πεσμένα πεύκα.

Αυτό το κωνοφόρο δέντρο (η αρχαία «πίτυς» και κατά τον Λινναίο «pinus» σε όλα τα είδη και τις παραλλαγές της), το κάποτε ευλογημένο και πολύτιμο, που μας ζέσταινε, που μας δρόσιζε στον καύσωνα του καλοκαιριού, που μας έχτιζε σπίτια και καράβια καλοτάξιδα, που μας έδινε πίτυκα για τη βυρσοδεψία και για τις παιδικές βαρκούλες, κουκουνάρια για προσάναμμα και για τις χριστουγεννιάτικες τελετουργίες και ρετσίνι για τον άκρατο του λαού, αυτό το δέντρο το αφήσαμε καλλωπιστικό στα παρτέρια μας, και αφρόντιστο στην τύχη του.

Είναι άρα λογικό να μας καταριέται, και στην πρώτη σοβαρή κακοκαιρία να πιάνει η κατάρα του.

Για τις σχετικές υπηρεσίες του κράτους, αλλά και όλη τη σχετική νομολογία μέχρι σήμερα, ο πεύκος δεν είναι μια ζωντανή και διαχειρίσιμη φυσική οντότητα στη ζωή μας, αλλά ένα ιερό και απαραβίαστο τοτέμ.

Χιλιάδες άνθρωποι ζουν μαρτυρικές οδύσσειες από γραφείο σε γραφείο (δήμοι, δασαρχεία, πυροσβεστικές) για να πείσουν την απολιθωμένη διοίκηση ότι ένα πεύκο στην αυλή τους είναι επικίνδυνο και χρειάζεται κόψιμο ή κατάλληλο κλάδεμα.

Το σπουδαίο είναι ότι βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να βλέπουμε να μαλλιοτραβιούνται και να ερίζουν για την υιοθεσία ενός πεύκου τέσσερα διαφορετικά και καθ’ ύλην αρμόδια υπουργεία, ίσως γιατί η πρώτη σημασία της «ύλης» ήταν «δέντρο»!....

Ο σοφιστής Πρωταγόρας διατύπωσε κάποτε το σοφό «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».

Αν ήταν τόσο σπουδαίο το πεύκο, περισσότερο σπουδαίο από τον ίδιο τον άνθρωπο, το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, την ύδρευση και τη θέρμανσή του καθώς και την απρόσκοπτη κυκλοφορία του, τότε θα είχε πει ο Αβδηρίτης: «πάντων χρημάτων μέτρον πίτυς»!

Αυτά που περιγράφει το άρθρο δεν είναι φανταστικά. Είναι δραματικές εικόνες της πρόσφατης επικαιρότητας.

Τώρα βγήκαν συνεργεία και κόβουν πεσμένα δέντρα και ξεμπλέκουν απο πάνω τους τα καλώδια της ΔΕΗ.

Ο Κώστας Παπαγιώργης στα θαυμάσια «Υπεραστικά» δοκίμιά του γράφει ότι « η Ελλάδα είναι το κρατίδιο όπου η καλή σκέψη γεννιέται πάντα κατόπιν εορτής».

Αυτό πάντως που θα μπορούσε να επιταχύνει τις λύσεις τέτοιων προβλημάτων, και θα θύμιζε κάπως και την πάλαι ποτέ αθηναϊκή δημοκρατία, είναι η δυνατότητα του κάθε πληγέντος πολίτη, αφού δεν εισακούεται εκ των προτέρων, να ζητάει πλήρεις αποζημιώσεις των καταστροφών που προξένησαν τα «ιερά» πεύκα στην περιουσία του.

Αυτό σημαίνει κράτος με τη διαχωρισμένη (τουλάχιστο από την εποχή του Μοντεσκιέ) και καλώς λειτουργούσα τριπλή εξουσία του....