Την εβδομάδα που μας πέρασε έπαθα ένα μικρό σοκ, παρακολουθώντας σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Δεν συνηθίζω να κάνω επιθέσεις «στα κανάλια». Αντίθετα πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι μία παρωχημένη πια, στην εποχή του διαδικτύου και του υπολογιστή μορφή ψυχαγωγίας, χρήσιμη όμως και απαραίτητη στον μέσο άνθρωπο. Και όχι μόνον.

Ακριβώς όμως η δημοφιλία της αυτή και η αυτονόητη επίδραση που μπορεί να ασκήσει στο κοινό της, ειδικά σε νέους ανθρώπους, με έκαναν να ανησυχήσω πολύ περισσότερο με όσα παρακολουθούσα. Αναφέρομαι σε δύο σίριαλ της φετινής εσοδείας που προβάλλονται από διαφορετικούς τηλεοπτικούς σταθμούς.

Για να μην τα πολυλογώ το πρόβλημά μου αφορά τον ρόλο και την αντιμετώπιση των γυναικών στα δύο επεισόδια που προβλήθηκαν: Ειδικότερα στο ένα ο σύζυγος βασάνιζε τη γυναίκα του, από την οποία τον χώριζε σημαντική ηλικιακή διαφορά, για λόγους ζηλοτυπίας, τη χτυπούσε, της προκαλούσε μώλωπες, την κλείδωνε στο δωμάτιο, την άφηνε νηστική, της είχε αφαιρέσει τη μέριμνα για το νεογέννητο βρέφος της οικογένειας. Ένα βράδυ μάλιστα εμφάνισε μία από τις υπηρέτριες του σπιτιού και ενώθηκε ερωτικά μαζί της μπροστά στην κακοποιημένη γυναίκα του. Στο δεύτερο σίριαλ πάλι ο ιδιοκτήτης και αφέντης του σπιτιού βίαζε μία υπηρέτρια, ώστε να αποκτήσει μαζί της τον διάδοχο που η νόμιμη σύζυγός του δεν μπορούσε να του γεννήσει. Το παιδί διεκδικείται από τις δύο γυναίκες που τσακώνονται με αγριότητα για την επιμέλειά του, την ώρα που ο τύραννος, μεθυσμένος από το καφενείο εξαπολύει βρισιές και χτυπήματα αδιακρίτως σε βάρος τους.

Είναι γεγονός ότι η μυθοπλασία διεκδικεί και δικαιούται ελευθερία λόγου, έμπνευσης και έκφρασης. Δεν γνωρίζω ωστόσο γιατί δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για τον περιορισμό τόσο βίαιων σκηνών σε βάρος των γυναικών από ένα μαζικό μέσο, σε μία εποχή που η βία γενικά γιγαντώνεται, ενώ οι γυναικοκτονίες μοιάζουν ανεξέλεγκτο φαινόμενο. Καταλήξαμε να πληροφορούμαστε τη γυναικοκτονία της εβδομάδας. Η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Και θα γίνει ακόμη χειρότερη, όταν τα πρότυπα της συμπεριφοράς προς τις γυναίκες έχουν το ελεύθερο να μην σέβονται την τιμή, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά της. Όταν η ζωή της κάθε γυναίκας μοιάζει αναλώσιμη και ασήμαντη. Όταν δεν μπαίνει κανένα όριο στην κακοποίηση του γυναικείου φύλου. Ακούω συχνά έναν αφελή αντίλογο: «Το σίριαλ» λένε «είναι ρεαλιστικό. Μεταφέρει τα πράγματα όπως γίνονταν». Μήπως εξακολουθούν τα πράγματα να γίνονται έτσι και χειρότερα; Μήπως, παρά τη φαινομενική μας πρόοδο στον τομέα της τεχνολογίας και των φυσικών επιστημών, καθημερινά δεν εξελισσόμαστε σε μία πολύ συντηρητική κοινωνία, κακοποιητική σε κάθε αδύναμο και διαφορετικό; Μήπως λίγο δεν θέλει για να εκδηλώνουμε και απροκάλυπτα ακόμη την έλλειψη του σεβασμού μας στον άνθρωπο;

Οι σημερινοί έφηβοι είναι παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση, σε ένα ασφυκτικό συναισθηματικά και ψυχολογικά περιβάλλον, που αποκαλύπτεται με την επιθετικότητα και τον θυμό που με κάθε ευκαιρία εκδηλώνουν. Σίγουρα δεν είναι παιδιά του ιστορικού πλαισίου των σίριαλ, όμως η ποιότητα ζωής τους τυπικά μόνον είναι καλύτερη. Για να μην σχολιάσω το επίπεδο της παιδείας. Θεωρητικά η πρόοδος μάς οδηγεί μόνον σε καλύτερες ημέρες. Συμβαίνει όμως αυτό; Σήμερα η εκπαίδευση είναι καθολικό αγαθό. Πόσο πραγματικά εκπαιδεύονται όμως οι σημερινοί έφηβοι; Τους βοηθούν οι γνώσεις που αποκτούν να σκεφτούν, να βελτιωθούν, να διεκδικήσουν ποιοτικότερη ζωή; Ή μήπως είναι καταδικασμένοι θεατές αντί δημιουργοί, καταναλωτές ενημέρωσης αντί παραγωγής, θύματα αντί διεκδικητές; Γιατί λοιπόν άνθρωποι που αισθάνονται γύρω τους μειονεξία να μην περιμένουμε ότι θα αντιδράσουν επιθετικά, φτάνοντας ως τον φόνο του ασθενέστερου, όταν έχουν τη δύναμη να το κάνουν; Αυτό δεν μαθαίνουμε ότι συμβαίνει καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης; Αυτό δεν κάνουν οι ήρωες της τηλεοπτικής μυθοπλασίας; Αυτό δεν πράττουν και οι κάθε φορά εγκαλούμενοι για κακοποίηση και γυναικοκτονία;

Δεν προτείνω να λογοκρίνουμε την τηλεόραση. Να περιορίσουμε την ασυδοσία σε μία τόσο ευαίσθητη συγκυρία όμως μήπως χρειάζεται;