Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς είχε γράψει ένα έργο σε επιστολική μορφή με τον τίτλο «Πώς δει ιστορίαν συγγράφειν».

Το θυμήθηκα -παραφράζοντας το συγγράφειν με το διδάσκειν- όταν διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο μιας κυρίας εκπαιδευτικού για το πώς πρέπει δήθεν να διδάσκεται η ιστορία στα ελληνόπουλα.

Μέσα σε ένα δικό της μίξερ που στροβιλίζονται ο δήθεν καλπάζων ανορθολογισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας, οι ακραίες ιδεολογίες μαζί με τις μαύρες ναζιστικές πρακτικές (ευτυχώς δεν αναφέρεται ότι υπάρχουν και κόκκινες ….) και μαζί με όλα αυτά και η ανάγκη απάλειψης των σκοτεινών σελίδων (!) της ελληνικής ιστορίας καθώς και οι τραυματικές εμπειρίες τού έθνους, προσπαθεί να τεκμηριώσει η εν λόγω συγγραφέας ότι θα πρέπει να εκσυγχρονιστούμε σ’ αυτό το θέμα με βάση τη διεθνή παιδαγωγική έρευνα και τις αρχές της Διδακτικής της Ιστορίας, και μάλιστα αργήσαμε.

Και εδώ βρίσκεται το οξύμωρον ή η κοινώς μπανανόφλουδα.

Εάν πράγματι αυτή η δήθεν επιστημονική τάση απεργάζεται όπως είναι φανερό τον εκφυλισμό του έθνους, τότε για ποια «διδακτική» της ιστορίας συζητάμε;

Δεν γνωρίζω τη γνωστική αρτιμέλεια της εν λόγω κυρίας και το τι βιώματα έχει αποκομίσει παιδιόθεν από τη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας, τουλάχιστο όμως θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον πλανήτη που είναι υποχρεωμένη να υπερασπίζεται τους αγώνες και τις θυσίες της που υπήρξαν πάντοτε αμυντικές και ανθρωπωφελείς.

Η Ελλάδα διδάσκει και παραδειγματίζει όλον τον κόσμο και θα ήταν αδιανόητο να απολογείται για την ιστορία της.

Στα κακουργήματα ευρωπαϊκών και μη κρατών (Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Τουρκία, Ρωσία ….) η Ελλάδα έχει να αντιπαραθέσει ένδοξα δράματα και φωτεινές θυσίες.

Οι βουλγαρικές θηριωδίες, η γερμανοϊταλική ωμότητα, οι κτηνωδίες στην καταστροφή της Σμύρνης, τα Σεπτεμβριανά της Πόλης, το τουρκικό παιδομάζωμα και πάνω απ’ όλα το Μεσολόγγι, αυτό το ένδοξο «αλωνάκι» της Ευρώπης, όλα αυτά και πολλά άλλα που δεν χωρούν εν τω βιβλίω τούτω -όπως λέει ο Ευαγγελιστής- δεν μπορούν να παραγράφονται ούτε να παραφράζονται αλλά και ούτε να μπαίνουν στο μικροσκόπιο της επιστημονικοφανούς ιστορικής αμφιβολίας.

Είναι γεγονότα που σημάδεψαν και δίδαξαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Και όμως, εσχάτως όλοι οι καινοφανείς ιστορικοί επιστήμονες έχουν επιδοθεί μετά μανίας στην αποδόμηση της ιστορίας, και έχουν ιδρύσει προς τούτο και ειδικά επιστημονικά τμήματα!

Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τελικά τον Γάλλο φιλόσοφο Ζακ Ντεριντά για το ότι εισήγαγε μετά μανίας τον όρο «αποδόμηση».

Και μπορεί βέβαια ο όρος να μην κατάφερε τελικά να του οικοδομήσει μια φιλοσοφική θεωρία (πίστευε λ.χ. ότι «η αποδόμηση είναι μια τέχνη που βασίζεται στην ίδια την αδυναμία (;) του λόγου να παράγει ακριβή σχήματα» …..), όμως τουλάχιστο μας προικοδότησε μια ιδανική λέξη για την κατεδάφιση κάθε έργου και κάθε αξίας.

Και αφού συμφωνήσουμε όλοι με τη σολωμική ρήση «εθνικόν είναι το αληθές» ας μας πουν αυτοί οι νεοεπιστήμονες πού βρίσκονται τα ψεύδη της ελληνικής ιστορίας, και πώς με τόση ανιστόρητη αμφισβήτηση θα επιτελέσει η ιστορία το «διδακτικό» της καθήκον;

Παρακάτω έτερος ιστορικός καππαδόκης έρχεται να ξιφουλκήσει εναντίον του έθνους και αυτής ακόμα της ιστορίας.

Λέει ότι η εθνική ενότητα είναι μύθος που διχάζει, η εθνική ομοιογένεια είναι ανύπαρκτη, και ότι όλα αυτά κι ακόμα κάποια άλλα αντιστρατεύονται την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και την εικόνα μιας παγκόσμιας ειρήνης και ενός ομογενοποιημένου πολιτισμού.

Όλα αυτά τα διάβασα μέσα σε μιαν εφημερίδα που ναι μεν πρέπει να υποστηρίζει τον διάλογο, έχει όμως και την αποστολή να μορφώνει τον ελληνικό λαό.

Πρόκειται για επικίνδυνες ουτοπικές και ανατρεπτικές αντιλήψεις.

Πρώτον, γιατί η αρχαία Ελλάδα απέδειξε ότι οι συνεχείς πόλεμοί της δεν την απέτρεψαν από το να εκδηλώσει έναν ακμαίο και πρωτοφανή πολιτισμό,

Δεύτερον, γιατί ο εν λόγω αναλυτής απορρίπτει ή αγνοεί τη θέση του Μαρξ ότι «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», και

Τρίτο και σπουδαιότερο, ότι κι αυτός μαζί με όλη την προηγμένη Ευρώπη χώνει σαν τη στρουθοκάμηλο το κεφάλι του στο χώμα για να μη δει τα αλαλάζοντα πλήθη των εξ ανατολής και εκ νότου εισβολέων …..

Θυμάμαι τη σπουδαία τεχνοκριτικό Ροζίτα Σώκου να λέει σε μια συνέντευξή της -παραφράζοντας μια σχετική ρήση του σοφού Θαλή- ότι στα νιάτα της λυπούνταν τους ξένους που δεν γεννήθηκαν Έλληνες!

Αυτή την ιστορία, που έμαθε τότε η Ροζίτα, χρειαζόμαστε σήμερα, και καμιάν άλλη.