«Η επιστροφή στην κανονικότητα» είναι το κεντρικό κυβερνητικό «αφήγημα» της παρούσας περιόδου. Μ’ αυτό, σε διάφορες παραλλαγές, θα πάμε στις εκλογές. Αυτό το φύσει αισιόδοξο -πλην αόριστο- μήνυμα -που εμφανίζεται και ως πολιτική διεκδίκηση- σηματοδοτεί τον βαθειά α-πολιτικό, ανιστόρητο και καιροσκοπικό χαρακτήρα της ομάδας Τσίπρα και παραπέμπει στον ορατό κίνδυνο να είναι το καταληκτικό παραστράτημα της περιόδου της κρίσης, στο σύνολο της.

Αφθονούν τα ερωτήματα για το νόημα, την ουσία και την πολιτική πρακτική περί την «επιστροφή». Το κρίσιμο ερώτημα είναι «ποια και τί είναι αυτή η περιβόητη κανονικότητα» για την οποία «μάχεται» η κυβέρνηση, υποτίθεται ανταποκρινόμενη στην απαίτηση του λαού-θεσμού; Τα όσα βλέπουμε τις 2-3 τελευταίες εβδομάδες, από το δικαστικό πόρισμα για το Μάτι έως τις αλχημείες των ψηφοθηρικών τροπολογιών, οδηγούν στην άποψη ότι η «επιστροφή στην κανονικότητα» του Τσίπρα σημαίνει την επαναφορά στις χειρότερες στιγμές και δομικές αδυναμίες της Μεταπολίτευσης. Σε ό,τι δηλαδή μας οδήγησε στην Κρίση, από την οποία πολύ απέχουμε από το «βγούμε». Όλοι έχουν καταλάβει ότι η «μετα-μνημονιακή» περίοδος είναι μια φενάκη, ένα μύθευμα για χρήσιμους ηλιθίους και κομματικούς χουλιγκάνους. Ο Μέγας Κυνικός πλασάρει τη «μετα-μνημονική» περίοδο, όπου η έλλειψη ενός άφωνου «α» κάνει τη διαφορά: θέλει να μας βάλει, σώνει-και-καλά, στην περίοδο μετά τη μνήμη -και όχι το μνημόνιο- ώστε ως νέοι λωτοφάγοι να ασχολούμαστε με την κομπορρημοσύνη του, την ψευδο-Ανδρεϊκή του μανιέρα, τον ελάχιστο παρονομαστή της συριζοποιημένης κοινωνίας.

Όλα όσα, δηλαδή, θα μας οδηγήσουν μετά βεβαιότητας στο ίδιο καταστροφικό σημείο απ’ όπου ξεκίνησε το δεκαετές μαρτύριο που βιώνουμε. Είναι πράγματι τρόμος, για όσους διατηρούν κάποια αίσθηση συνεσταλμένου μέτρου, να βλέπουμε τη διοικητική λειτουργία του Κράτους: στο πόρισμα για το Μάτι, την πλήρη κατίσχυση της ανικανότητας και διάλυσης της Δημόσιας Διοίκησης· στις νομικές αποφάσεις, τη μετάθεση της ευθύνης για την οικονομική πολιτική του Κράτους στους δικαστές· στην Παιδεία, την πλήρη διάλυση της με τον παραληρηματικό σχεδιασμό του Γαβρόγλου· στην εξωτερική πολιτική, το πεδίο εφαρμογής προσωπικών αντιλήψεων περί τον Κόσμο ως κήπο με φαιδρές πορτοκαλιές· στην ασφάλεια, την άποψη «άφησε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν».

Παντού και καθημερινά, μισό-λογα και συστροφές της πραγματικότητας που καταλήγουν στο αδιανόητο: να είναι εγκλωβισμένη η χώρα στην ψήφο της κας Μεγαλοοικονόμου -και άλλων παρόμοιων «κινηματογραφικών εφφέ»· εν ολίγοις, της βουλευτού-ποιήτριας-τραγουδίστριας του άσματος «Σε λένε Αλέξη/και είσαι Ηγέτης/η κάθε σου λέξη/ομόνοια και καταπέλτης»! Μα δε ντρέπεστε καθόλου, ρε «σύντροφοι του Μαξίμου»; Τί λέτε μεταξύ σας, πώς κοιτάζεστε στον καθρέφτη; Ή μήπως ως πολιτικά βαμπίρ της Δημοκρατίας μας, μάλλον δε βλέπετε καν την ανάκλαση σας σ’ αυτόν;

Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα, από την επιφανειακή πολιτική μαγειρική του Αλέξη: πολιτικά στελέχη, ευεπίφοροι βουλευτές και φιλο-κυβερνητικά έντυπα και sites πανηγυρίζουν για το ενδεχόμενο να ροκανίσει το δεξιό άκρο των ψηφοφόρων της ΝΔ, το σύμπλεγμα ακροδεξιών μορφωμάτων, τύπου Βελόπουλου. Αυτός ο θλιβερός πολιτικός λόγος -έπρεπε να γίνω μεσήλικας για να τον ακούσω- αποτελεί την αθλιότερη στιγμή της όποιας ελληνικής «Αριστεράς». Κάτι πολιτικοί «τσαλαβούτες», αφού νταραβερίστηκαν ξεδιάντροπα με τη Χρυσή Αυγή στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας το 2014, ευελπιστούν τώρα στην άνοδο της ακροδεξιάς ώστε να περικόψουν την εκλογική νίκη της ΝΔ.

Υπάρχει μια στερεοτυπική περιγραφή για τον ετοιμοθάνατο, χιλιοειπωμένη στη λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο: «πέρασε η ζωή του ως ταινία μπροστά από τα μάτια του»! Αυτό συμβαίνει σ’ εμάς, όσοι καταστραφήκαμε από την κρίση: βλέπουμε σε επανάληψη την καταστροφή μας, νοιώθοντας ανίσχυροι ενώπιον της κρατούσας πολιτικής ασκήμιας.