Στο προηγούμενο σημείωμά μου αναφέρθηκα στη δύναμη της βίας με αφορμή τους προπηλακισμούς που δέχτηκε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στην εκδήλωση των Ποντίων και τόνισα πως η βία απ’ όπου και αν προέρχεται είναι αποτρόπαια και δεν ταιριάζει σε πολιτισμένους ανθρώπους. Σε παρόμοιες περιπτώσεις τα κόμματα σπεύδουν να πάρουν θέση με γνώμονα πάντα το κομματικό συμφέρον και μοναδικό σκοπό την «άγρα» ψηφοφόρων. Το κυβερνών, κατά κανόνα, κόμμα επιδιώκει να κερδίσει μέσα από την πόλωση των πολιτών, μη λαμβάνοντας υπόψη πως η πόλωση αυτή αποβαίνει πάντα σε βάρος της κοινωνικής συνοχής που είναι απαραίτητος παράγοντας ανάπτυξης και προόδου. Έτσι, ο κ. Πρωθυπουργός έσπευσε να μιλήσει για «οργανωμένη φασιστική επίθεση» και δράση του «παρακράτους της δεξιάς!». Βέβαια, η δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της: εκδίκασε την υπόθεση, επέβαλε, ως όφειλε, τις σχετικές ποινές, αλλά δε φάνηκε να συμμερίζεται τις απόψεις του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών παραγόντων που, σκόπιμα ή μη, συμφωνούσαν μαζί του.

Το ενδιαφέρον, όμως, είναι πως ο πρωθυπουργός ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, συνάντησε τον κ. Δήμαρχο και, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπάθησε να τον προβάλει ως πρότυπο δημοτικού άρχοντα! Με άλλα λόγια προσπάθησε να «ξεπλύνει» τις ανομίες του. Κι όμως παρόμοια γεγονότα, και μάλιστα σοβαρότερα, είχαν συμβεί και στο παρελθόν, αλλά οι κυβερνώντες δεν είχαν δείξει την ίδια ευαισθησία, όπως δεν την είχαν δείξει και οι αρχές που ταυτοποίησαν τους δράστες και τους οδήγησαν στη δικαιοσύνη με αξιοθαύμαστα γρήγορο τρόπο. Πολλοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ζήτησαν την χωρίς «αλλά…» καταδίκη της επίθεσης εναντίον του Δημάρχου. Αυτοί όμως που ζητούν την εξάλειψη του συνδέσμου «αλλά» από το λεξιλόγιο και από την υπόθεση ή είναι ανόητοι ή τους συμφέρει προσωπικά. Γιατί είναι σα να δέχονται πως η βία προέρχεται από παρθενογένεση και δεν έχει γενεσιουργά αίτια που, αν δεν ανιχνευτούν και δεν χτυπηθούν, δεν είναι δυνατό η βία να εξαλειφθεί ή, τουλάχιστον, να περιοριστεί. Και το «αλλά» αυτό σχετίζεται όχι μόνο με τις εξόχως προσβλητικές δηλώσεις που φέρεται ότι έκανε ο Δήμαρχος στη συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά και σε όσα ανάλογα είπε κατά καιρούς, με αποτέλεσμα να έχει συσσωρευτεί οργή εναντίον του σε μια μερίδα των πολιτών που ήταν φυσικό κάποτε να ξεσπάσει. Γιατί αυτοί που προβάλλουν ως αναγκαιότητα τον σεβασμό της διαφορετικότητας των άλλων δεν θα πρέπει να επιδιώκουν την προσαρμογή των άλλων στις δικές τους ιδέες και τη δική τους ταυτότητα, αλλά να σέβονται τους άλλους και να μην τους προσβάλλουν.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2018 σημασία δεν έχει το τι λέει και τι κάνει κανείς, αλλά ποιος είναι αυτός που το λέει και το κάνει. Σημασία δεν έχει τι παθαίνει κανείς, αλλά ποιος είναι αυτός που το παθαίνει. Γιατί παρουσιάζεται μια δαιμονοποίηση της βίας που προέρχεται από τη «δεξιά» και μια «καθαγίαση» της βίας που προέρχεται από τα «αριστερά». Η βία εναντίον του Δημάρχου θεωρήθηκε «οργανωμένη φασιστική» επίθεση, ενώ οι επιθέσεις του Ρουβίκωνα θεωρούνται «ακτιβιστικές» ενέργειες και «παιδικά παιχνίδια μιας «συλλογικότητας»! Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός πως τα μέλη του Ρουβίκωνα που βιαιοπραγούν εναντίον ατόμων, εισβάλλουν ελεύθερα σε Υπουργεία και Πρεσβείες, εκβιάζουν και εμποδίζουν το έργο και των ανώτατων δικαστών και απειλούν ακόμη και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφήνονται να συνεχίζουν τα «παιδικά τους παιχνίδια» ελεύθερα, με την προσδοκία να «ανδρωθούν» και να ολοκληρώσουν «θεάρεστο» έργο τους.

Κι όμως τα μέλη του Ρουβίκωνα στην κρίση «των νουν εχόντων», όταν κακοποιούν συνανθρώπους τους και καταστρέφουν τις περιουσίες τους αδικούν γιατί, όπως έλεγε ο Σωκράτης, «το κακώς ποιείν ανθρώπους του αδικείν ουδέν διαφέρει». Από την άλλη πλευρά, όπως έλεγε ο ίδιος φιλόσοφος, «ουδαμώς το γε αδικείν ούτε αγαθόν ούτε καλόν», δηλαδή η αδικία με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο δεν μπορεί να είναι ωραίο και καλό πράγμα, και, επομένως, « ουδενί τρόπω… εκόντας αδικητέον είναι», δηλαδή με κανένα τρόπο δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους (Πλάτων, Κρίτων, 49 α).

Συμπέρασμα: η βία όχι μόνο δεν θα λείψει, αλλά και θα ενταθεί, αν οι πολιτικοί ηγέτες δεν αλλάξουν συμπεριφορά και δεν γίνουν πιο προσεκτικοί στα λόγια και τα έργα τους και αν οι Αρχές δεν αντιμετωπίζουν τη βία με τους ίδιους όρους απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Ο κ. Αθανάσιος Φραγκούλης είναι Δρ. Κλασικής Φιλολογίας, επίτ. Σχολικός Σύμβουλος.