Η έξαρση της παιδικής παραβατικότητας τις τελευταίες μέρες «ταρακούνησε» τόσο την κοινωνία όσο και την πολιτεία. Παρατηρείται πως η παιδική παραβατικότητα έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας μόνο τον Σεπτέμβριο του 2023 συνελήφθησαν 1353 ανήλικοι και σχηματίστηκαν 1201 δικογραφίες για ισάριθμες υποθέσεις. Το 2024 τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Υπολογίζεται πως κάθε μέρα συλλαμβάνονται τέσσερις γονείς για παραμέληση των ανήλικων παιδιών τους που ασκούν βία σε συνομήλικούς τους και τρομοκρατούν συμμαθητές τους, τους ξυλοκοπούν ανηλεώς και τους απειλούν ακόμη και με θάνατο για ασήμαντους λόγους. Είναι χαρακτηριστικό πως η ηλικία των παιδιών που ασκούν βία συνεχώς μειώνεται. Γενικά, τα περισσότερα παιδιά σήμερα ζουν μέσα σε μια κοινωνία φόβου γι’ αυτό που τους αναμένει!

Όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις, με αφορμή το περιστατικό της 14χρονης μαθήτριας που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από συμμαθήτριά της κάπου στη Γλυφάδα τα «παράθυρα» στην τηλεόραση πήραν φωτιά. Όλοι έγιναν «ειδικοί», έγιναν παιδαγωγοί και ψυχολόγοι και προσπάθησαν να αναλύσουν το φαινόμενο της παιδικής παραβατικότητας. Και είναι να απορεί κανείς πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι «ειδικοί» που γνωρίζουν τη λύση του προβλήματος και όμως αυτό όχι μόνο να μην εξαλείφεται, αλλά με την πάροδο του χρόνου να γιγαντώνεται!

Μερικοί είπαν πως για ό,τι συμβαίνει φταίει η οικογένεια. Κανείς δεν αμφισβητεί τον σημαντικό ρόλο που παίζει η οικογένεια στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Έχει αποδειχτεί από έρευνες και μελέτες πως η προσωπικότητα του παιδιού οικοδομείται στο μεγαλύτερο και πιο σημαντικό της μέρος τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του, περίοδο που η οικογένεια έχει στην πλήρη εξουσία της το παιδί. Αξίζει εδώ να αναφέρω όσα λέγονται στο πρώτο κείμενο που περιέχεται στο βιβλίο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας της Α΄ Γυμνασίου και είναι παρμένο από τον Πρωταγόρα του Πλάτωνα (325c-326c). Λέγεται εκεί: «Στην Αθήνα (οι Αθηναίοι) διδάσκουν τα παιδιά με μεγάλη επιμέλεια και τα συμβουλεύουν. Πρώτα πρώτα η παραμάνα, η μητέρα, ο παιδαγωγός και ο ίδιος ο πατέρας φροντίζουν να γίνει το παιδί τους όσο το δυνατό πιο καλό, διδάσκοντάς το ότι αυτό είναι δίκαιο και το άλλο άδικο και ότι αυτό είναι ωραίο, ενώ το άλλο είναι άσχημο…..». Αλήθεια, σήμερα για ποια οικογένεια μιλούμε και για ποιους γονείς; Πρώτα πρώτα ελέγχει κανείς αν αυτοί που έρχονται σε γάμου κοινωνία έχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις να γίνουν γονείς και να αποκτήσουν παιδιά; Πριν και μετά τον γάμο ενδιαφέρθηκε κανείς να τους διδάξει τον ρόλο του γονέα ή ενδιαφέρθηκε κανένας γονιός να λάβει αυτή τα διδαχή; Ασφαλώς όχι. Τα παιδιά δε φταίνε γι’ αυτό που γίνονται. Κάποιοι άλλοι φταίνε. Οι πιο πολλοί το ξέρουν, αλλά προσποιούνται πως δεν το ξέρουν.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει σήμερα οικογένεια; Υπάρχουν γονείς; Γιατί η λέξη «οικογένεια» είναι απαγορευμένη! Όποιος τολμήσει να τη ξεστομίσει (μάλιστα μαζί με τις δύο άλλες αξίες, τη θρησκεία και την πατρίδα) αυτόματα παίρνει τον τίτλο του καθυστερημένου, του ακροδεξιού, του φασίστα κ.λπ. Η ίδια η πολιτεία δεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της και δεν οδήγησε με τους νόμους που ψήφισε στη διάλυσή της; Ας μην ενοχοποιούμε, λοιπόν, την οικογένεια, για ό,τι συμβαίνει στα παιδιά, γιατί αυτή έχει από καιρό πεθάνει (και) στη χώρα μας.

Η πείρα δείχνει πως πίσω από ένα «παραβατικό» παιδί βρίσκεται μια διαλυμένη οικογένεια. Και σήμερα όλες, σχεδόν, οι οικογένειες είναι διαλυμένες. Τι μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους, όσο και αν το θέλουν, δυο γονείς που τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για τη ζωή αγαθά; Το ωράριο εργασίας είναι τόσο εξαντλητικό που, όταν οι γονείς επιστρέψουν από τη δουλειά στο σπίτι, δεν έχουν ούτε τον χρόνο ούτε και τη διάθεση να ασχοληθούν με το παιδί τους. Αλλά και αυτοί που είναι τυχεροί και επιστρέφουν από τη δουλειά στο σπίτι νωρίς, αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.

Όμως, όπως λέει ο λαός, «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Σε ποιο σπίτι επικρατεί σήμερα ηρεμία και τάξη; Σε κανένα! Οι γονείς τσακώνονται μεταξύ τους και στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν στο διαζύγιο. Όπως συνήθως λέγεται, οι μισοί είναι χωρισμένοι και οι άλλοι μισοί ετοιμάζονται να χωρίσουν! Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι γονείς κακοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά ή οι άνδρες κακοποιούν ή και σκοτώνουν τις συζύγους τους. Με αυτό, όμως, τον τρόπο αντί στην ψυχή των παιδιών να σπέρνουμε άνθη σπέρνουμε αγκάθια και τριβόλους από τα οποία θα βλαστήσουν το μίσος, η βιαιότητα, η απανθρωπιά και κάθε ανθρώπινη κακία. Και δε μιλώ για τους γονείς εκείνους που, όντας οι ίδιοι, διεφθαρμένοι συγχαίρουν τα παιδιά τους για τη βίαιη συμπεριφορά τους και την ανάδειξή τους στην αρένα των παθών! Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε πολλά από το θύμα της επίθεσης στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω από το πατέρα της ή από τους δικούς της. Δεν ακούσαμε , όμως, τίποτε και από την άλλη πλευρά. Πώς αξιολόγησε το περιστατικό ο πατέρας του άλλου κοριτσιού που έπαιξε τον ρόλο του «νταή» και έδειξε την επιδεξιότητά του στην πάλη; Γιατί, όπως είπαμε, υπάρχουν πολλοί γονείς που συγχαίρουν τα παιδιά τους για τη βίαιη συμπεριφορά τους.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Όλοι κατηγορούν την οικογένεια και το σχολείο για ό,τι συμβαίνει στις τάξεις των ανήλικων και στα σχολεία, αλλά κανείς δε μιλά για την ευθύνη της πολιτείας. Γιατί αυτή είναι που καθορίζει τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο της παιδείας που δίνεται στα παιδιά, αυτή με τους νόμους της ρυθμίζει τις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους και τις σχέσεις τους με τα παιδιά, αυτή έχει στη διάθεσή της διάφορα προληπτικά και κατασταλτικά μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει για τον περιορισμό του φαινομένου. Τον παιδαγωγικό ρόλο της πολιτείας είχε τονίσει ο Πλάτων στο Μενέξενό του λέγοντας πως η Πολιτεία είναι τροφή των ανθρώπων και, αν είναι καλή, βγάζει καλούς ανθρώπους, αν όμως είναι κακή, τότε βγάζει κακούς. Και όταν λέμε πολιτεία εννοούμε τους πολιτικούς, τους θεσμούς και τους νόμους που αυτοί θεσπίζουν. Η πολιτεία, εκπροσωπούμενη από τα κόμματα, έθετε πάντα ως σκοπό της παιδείας τη διαμόρφωση «ελεύθερων» προσωπικοτήτων. Πρόσφερε αφειδώς ελευθερίες στους νέους χωρίς να θέτει κανένα όριο και κανένα περιορισμό. Και αν έθετε, ποτέ δεν ενδιαφερόταν γα την εφαρμογή του, με αποτέλεσμα η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο, αν και ήξερε πως το κακό πρέπει να το χτυπά κανείς, μόλις παρουσιάζεται. Ήθελε, όμως, πάντα να είναι ευχάριστη στο εκλογικό σώμα!

Η πολιτεία, λοιπόν, και τώρα έκανε ο καθήκον της! Αποφάσισε να τιμωρεί αυστηρά τους γονείς που αδιαφορούν και παραμελούν την επίβλεψη των ανήλικων παιδιών τους. Αν, όμως, αυτή πιστεύει πως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα, πλανάται οικτρά….. Γι’ αυτό όμως θα μιλήσουμε στο επόμενο.