Ο Ιούλιος έγινε κι αυτός από φέτος -μετά τη μηνιαία παράταση των φορολογικών δηλώσεων- ο μήνας που αλωνίζει την αδικία και την οργή.
Μικροεπιχειρηματίες των επτά και οκτώ χιλιάδων ευρώ καθαρών ετησίων κερδών καλούνται πάλι εφέτος να πληρώσουν τέσσερις έως πέντε χιλιάδες φόρο εισοδήματος.
Και για να το μεταφράσουμε ανά μήνα, ένα μηνιαίο εισόδημα των 700 ευρώ, που δεν φτάνει ούτε για τις πάνες δυο μωρών παιδιών, υποχρεώνεται να πληρώσει κοντά στα 400 ευρώ μηνιαίως, ποσοστό πάνω από το 50%, που σε ακραίες περιπτώσεις ελευθέρων επαγγελματιών φτάνει μέχρι το 75%(!)
Αδικίες μεσαιωνικού τύπου που επισύρουν νομοτελειακά την οργή και την ανομία.
Εγκλωβισμένος μέσα σ’ αυτόν τον φορολογικό παραλογισμό βάζω τη σκέψη μου να πετάξει εξήντα τόσα χρόνια πίσω και να περιγράψω την εικόνα.
Ζω σε μια κωμόπολη 3500 κατοίκων, ακμαία, ζωντανή και σχετικά εύρωστη οικονομικά με ευκατάστατους γεωργούς, εμπόρους και βιοτέχνες παντός είδους και πάσης τέχνης, τουλάχιστον όσους δεν ξενιτεύτηκαν.
Ουδείς πληρώνει φόρο εισοδήματος!
Ουδείς υποβάλλει φορολογική δήλωση, πράγμα όχι εν σπαργάνοις τότε, αλλά άγνωστο και ανύπαρκτο.
Στρατός, σχολεία, σώματα ασφαλείας και νοσοκομεία λειτουργούν όλα κανονικά.
Ακόμα και οι παπάδες έχουν ήδη από το 1954 υπαχθεί στο δημόσιο μισθολόγιο και δεν είναι αναγκασμένοι να επαιτούν για να ζήσουν.
Όλοι είναι ευχαριστημένοι, το κράτος -ω! του θαύματος- είναι ισχυρό, προγραμματίζει στοιχειώδεις επενδύσεις (όλοι θυμούνται για παράδειγμα τα πρώτα αεροδρόμια, κάποια λιμάνια και τα εκτεταμένα έργα οδοποιίας και αγροτικής άρδευσης, τα επιγραφόμενα τότε «έργα Καραμανλή και λαού») και, το απολύτως περίεργο, αυτό το κράτος δεν είναι καταχρεωμένο στας Ευρώπας.
Όλο αυτό το κρατικό και κοινωνικό τοπίο που περιέγραψα με λίγες λέξεις μπορεί να θεωρηθεί μια «μαγική εικόνα», ιδίως όταν αντιπαραβληθεί με τα σήμερον κρατούντα.
Σήμερα πληρώνουμε φόρους ακόμα και για να αναπνεύσουμε, και το δημοσιονομικό αποτέλεσμα είναι οικτρό: μια χώρα διαλυμένη, χρεοκοπημένη, ασύδοτη, ανεπρόκοπη, απαισιόδοξη, αποεπενδυτική, αποδιοργανωμένη, ανεκπαίδευτη, ανιστόρητη, βορά των λαθρομεταναστών και δέλεαρ όσων επιβουλεύονται την οικονομική και εθνική της κυριαρχία.
Οι συνταξιούχοι όλων των τομέων ξεπέρασαν ήδη τους κανονικά εργαζομένους, η ΕΡΤ έχει κοντά 3000 υπαλλήλους για να μας λένε τον καιρό, η ΔΕΗ χαροπαλεύει και κανείς δεν βγαίνει να πει ότι ο «χάρος» της είναι 26000 αμετακίνητοι υπάλληλοι της μισθολογικής ελίτ και, κοντολογίς, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι παντός είδους αεριτζήδες του τριτογενούς τομέα είναι ανισοκατανεμημένοι αλλά κυρίως είναι περίπου τριπλάσιοι από τον αριθμό του προσδοκώμενου έργου.
Μου έλεγε πριν πεθάνει θείος μου, παλιός μηχανικός αεροσκαφών της πολιτικής αεροπορίας, ότι επί εποχής ισχυρής και αναπτυσσόμενης Ωνάσειας Ολυμπιακής Αεροπορίας υπήρχαν έξι όλοι κι όλοι μηχανικοί της εταιρίας. Σήμερα είμαι σίγουρος ότι δεν χωράνε ούτε σε αμφιθέατρο.
Πληρώνουμε επί έτη τον κομματισμό και την αρχή της ήσσονος (και κεκρυμμένης) προσπάθειας.
Στύβουμε τον Έλληνα ιδιώτη, αυτόν που όργωσε μέχρι χθες και τις εφτά θάλασσες της υδρογείου και όπου πήγε μεγαλούργησε επιχειρηματικά και πνευματικά.
Αυτόν τον Έλληνα όσο αποφασίζει «ερωτικά» να μείνει και να ζήσει στην πατρίδα, έχουμε βάλει στόχο να τον εξοντώσουμε.
Είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να έρχονται απειλές από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο του οικονομικού στραγγαλισμού, και αλίμονο αν δεν αντισταθούμε.
Τότε πλέον δε θα χρειαζόμαστε καμιά «Τουρκία». Η Ελλάδα θα αλωθεί από μόνη της και εκ των έσω!