Στο πρώτο μέρος του άρθρου μου για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τον ρόλο των συνδικαλιστών που προκάλεσε η αποστολή μιας επιστολής από τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου προς τους γονείς των μαθητών, στην οποία αυτά καταφέρονται εναντίον της αξιολόγησης, προσπάθησα να δείξω πόσο ανυπόστατα και αυθαίρετα είναι τα επιχειρήματα που αυτά χρησιμοποιούν. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Οι συνδικαλιστές στην επιστολή τους επικαλούνται «διεθνείς επιστημονικές έρευνες που αποτίμησαν τα αποτελέσματα της αξιολόγησης» και κατέληξαν στο ότι «η αξιολόγηση έφερε μόνο αρνητικές συνέπειες στην Παιδεία των χωρών αυτών». Αλήθεια; Δεν υπάρχει τίποτε το θετικό στην αξιολόγηση; Τότε θα πρέπει να είναι «ηλίθιοι» αυτοί που κυβερνούν τα ευρωπαϊκά κράτη, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ανεξαιρέτως, που την έχουν θεσπίσει! Θα πρέπει να είναι «ηλίθιοι» όλοι όσοι διαχειρίζονται τον ιδιωτικό τομέα που την έχουν εφαρμόσει και την αξιοποιούν! Θα πρέπει να είναι «ηλίθιοι» όσοι εκπροσωπούν τα κόμματα που τάσσονται, θεωρητικά τουλάχιστον, υπέρ της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αλλά για ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς αποφεύγουν να την εφαρμόσουν! Θα πρέπει να είναι «ηλίθιοι» όσοι , πριν προσλάβουν κάποιον στην υπηρεσία τους τον αξιολογούν από όλες τις πλευρές ή , εν πάση περιπτώσει, ψάχνουν πάντα να βρουν τον καλύτερο! Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως στη σημερινή τραγική συγκυρία που βιώνει η χώρα μας, εννοώ το φρικτό γεγονός της σύγκρουσης των τρένων που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες αθώους και νέους ανθρώπους, όλοι μιλούν γι’ αυτή την αξιολόγηση πραγμάτων και προσώπων που δυστυχώς δεν υπήρξε. Γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν υπάρχει μόνο «φυσικός θάνατος», αλλά υπάρχει και «ψυχικός και πνευματικός θάνατος» και αυτόν μπορεί να τον προκαλέσει ένας ακατάλληλος εκπαιδευτικός! Εγκλήματα γίνονται καθημερινά και μέσα στις τάξεις των σχολείων, αλλά τα προσπερνούμε «ελαφρά τη καρδία»!

Οι συνδικαλιστές στην επιστολή τους υπερτονίζουν ως αρνητικά αποτελέσματα, ανάμεσα σε άλλα, την αύξηση «του ανταγωνιστικού κλίματος» στα σχολεία και «τις κομματικές εξαρτήσεις και πελατειακές σχέσεις». Αφήνω το δεύτερο που μου θυμίζει τις εποχές που κάποια συνδικαλιστικά όργανα κήρυσσαν απεργίες για τα συμφέροντα του κλάδου και, υποτίθεται, δημιουργούσαν προβλήματα στην εκάστοτε κυβέρνηση και μετά οι πρόεδροί τους διορίζονταν νομάρχες από την κυβέρνηση την οποία, υποτίθεται, πολεμούσαν! Περιορίζομαι στο «ανταγωνιστικό πνεύμα». Μήπως παρεξηγούμε τις έννοιες; Μήπως πρόκειται για τη λεγόμενη «ευγενή άμιλλα» χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος σε μια κοινωνία; Αλήθεια, όσοι από τους συνδικαλιστές έχουν παιδιά, πόσες γλώσσες τα αναγκάζουν να μάθουν; Μήπως οι ίδιοι στρέφονται δημόσια εναντίον του ανταγωνισμού, ενώ στην ιδιωτική τους ζωή προετοιμάζουν τα παιδιά τους για μια πράγματι ανταγωνιστική κοινωνία; Εξάλλου, εδώ θα φανεί η αξία του εκπαιδευτικού, να μην επιτρέψει , ώστε η «ευγενής άμιλλα» να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε ολέθριο «ανταγωνισμό».

Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο. Οι εκπαιδευτικοί γενικά αποδέχονται την αξιολόγηση, όταν, όμως, την κάνουν οι ίδιοι για άλλους! Έτσι δέχονται να αξιολογούν τους μαθητές τους και, πολλές φορές, να ρυθμίζουν τη ζωή τους, αλλά, το πιο σημαντικό, κάποιοι συνδικαλιστές πολεμούσαν διαχρονικά την αξιολόγηση, αλλά δέχονταν να συμμετέχουν σε συμβούλια, να παίρνουν «κατ’ απονομή» βαθμούς και να κρίνουν ανωτέρους τους, όπως Προϊσταμένους και Σχολικούς Συμβούλους. Αυτή τη δοκιμασία και απρέπεια έχω υποστεί και εγώ που ως υποψήφιος Σχολικός Σύμβουλος κρίθηκα από συναδέλφους με Μ.Κ. 6, ενώ είχα Μ.Κ. 9, δηλαδή τον βαθμό του Λυκειάρχη! Εκεί οι συνδικαλιστές δεν αντιδρούσαν καθόλου!

Οι συνδικαλιστές θεωρούν τις θέσεις τους «θέσφατα». Έχουν αποφασίσει πως η αξιολόγηση είναι η πηγή όλων των κακών για την εκπαίδευση των παιδιών. Ας λάβουμε υπόψη πως τα μέτρα που κάθε φορά εισάγονται στην εκπαίδευση δεν προέρχονται από «έμπνευση» του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας. Στη περίπτωσή μας την αξιολόγηση δεν την αποφάσισε η κ. Κεραμέως, αλλά ένα επιτελείο επιστημόνων που στηρίχτηκε σε μελέτες και σε δεδομένα που προέρχονται από άλλα επιτυχή εκπαιδευτικά προγράμματα. Και διερωτάται κανείς γιατί τα πορίσματα των μελετών των συνδικαλιστών να είναι πιο σωστά από αυτά των Συμβούλων του Υπουργείου παιδείας; Βέβαια, δεν υπάρχει καμιά ζυγαριά που μπορεί να ζυγίσει τη βαρύτητα των δύο αντιτιθέμενων απόψεων! Και εδώ είναι που παρεμβαίνει ένα πολύ σημαντικό θέμα που σχετίζεται με την ίδια τη δημοκρατία.

Όπως ξέρουμε, δημοκρατία είναι το πολίτευμα που στηρίζεται στους νόμους που ψηφίζει η Βουλή που εκλέγει ο λαός. Το κάθε κόμμα παρουσιάζει κάποιο πρόγραμμα και με βάση αυτό το πρόγραμμα ο λαός αποφασίζει. Στην περίπτωσή μας το κόμμα της Ν.Δ. είχε στο πρόγραμμά της για την Παιδεία τη θέσπιση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Πιστή , λοιπόν, στις εξαγγελίες της θέσπισε αυτή την αξιολόγηση. Ο Δημοσθένης έλεγε πως «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», ότι δηλαδή το κάθε πράγμα κρίνεται από τα αποτελέσματά του. Εδώ οι συνδικαλιστές, πριν ακόμη εφαρμοστεί η «ατομική» αξιολόγηση, γι’ αυτή είναι ο καβγάς, γνωμάτευσαν ότι θα καταστρέψει την εκπαίδευση και κάνουν αγώνα, για να μην εφαρμοστεί! Αλήθεια, είναι δημοκρατικό αυτό; Δηλαδή κάθε φορά που μια συντεχνία δεν ικανοποιείται από ένα νόμο να προσπαθεί βίαια να τον ανατρέψει; Γιατί είναι βία να δίνεται εντολή στους καθηγητές και τους δασκάλους να μη δέχονται αξιολογητές στην τάξη τους και να τους παρέχουν συνδικαλιστική κάλυψη, διακηρύσσοντας πως αυτοί θα ακυρώσουν τον νόμο! Στα δημοκρατικά καθεστώτα οι κυβερνήσεις αλλάζουν με εκλογές και όχι με τη βία! Μπορεί να κυβερνηθεί έτσι ένα κράτος; Σκεφθείτε τι θα συμβεί, αν και οι γιατροί έκαναν το ίδιο! Τότε οι εκλογές θα ήταν περιττές! Θα μπορούσαμε να αφήσουμε τους συνδικαλιστές να μας κυβερνούν, όπως κάνουμε, δηλαδή, σε πολλές περιπτώσεις!

Και για να πούμε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη» η «ατομική» αξιολόγηση, όπως εισάγεται στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια «καρικατούρα» αξιολόγησης. Ο νόμος ορίζει ότι θα γίνεται μετά από ειδοποίηση του εκπαιδευτικού. Με άλλα λόγια, ο αξιολογητής θα λέει στον εκπαιδευτικό «βάλε τα καλά σου, γιατί θα έρθω να σε δω»! Έτσι, όμως, ο αξιολογητής θα δει τι μπορεί να κάνει ένας εκπαιδευτικός, τι δυνατότητες έχει, και όχι τι κάνει σε καθημερινή βάση, το πόσο ευσυνείδητος είναι. Εκεί οδηγεί η ατολμία της κυβέρνησης. Και ο νοών νοείτω.