Είναι γενικά παραδεκτό πως αρμόδιος για θέματα παιδείας είναι όποιος χρόνια ασχολήθηκε και στη θεωρία και στη πράξη με το μέγα αυτό θέμα της πολιτειακής ζωής. Μετά από την 35^η θητεία μου στην εκπαίδευση και την προσφορά μου σε αυτή σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο από ποικίλες θέσεις κατέληξα να θεωρώ την παιδεία «θειότερον όλων» , όπως ο Πλάτων, και κρίνω ότι έχω το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να μιλήσω γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα γύρω από αυτή. Βέβαια, και με άλλες αφορμές είχα την ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις μου μέσω του Εμπρός και για άλλα εκπαιδευτικά θέματα και για την αξιολόγηση, αλλά σήμερα παίρνω αφορμή από τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο Υπουργείο παιδείας και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών, των καθηγητών και των δασκάλων, την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ. Οι οργανώσεις αυτές δεν αρκέστηκαν στις διάφορες συνήθεις διαμαρτυρίες και απεργίες, αλλά έγραψαν και κοινοποίησαν επιστολές προς τους γονείς των μαθητών τους, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πάντως πρέπει να σημειώσω πως η επιστολή της ΔΟΕ είναι πιο ευπρεπής και κόσμια από την επιστολή της ΟΛΜΕ που θυμίζει οξύ «κομματικό» λόγο και αποπνέει απέχθεια και μίσος προς την κυβέρνηση που θεωρεί υπαίτια για όλα τα κακά που συμβαίνουν στον χώρο της παιδείας.

Όταν το 1983 επιλέχτηκα ανάμεσα σε εκείνους που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τον νεοσύστατο τότε θεσμό του Σχολικού Συμβούλου, στην πρώτη επικοινωνία που είχα με τους Συλλόγους των καθηγητών των σχολείων της αρμοδιότητάς μου είχα πει ότι τάσσομαι υπέρ της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και ότι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τον κάθε εκπαιδευτικό είναι να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες δικλείδες για μια όσο το δυνατό πιο αντικειμενική και αξιόπιστη αξιολόγηση. Τους τόνισα μάλιστα πως δεν πρέπει να ανησυχούν, γιατί η αξιολόγηση δεν πρόκειται να εφαρμοστεί! Ούτε μάγος να ήμουν! Πέρασαν σαράντα ολόκληρα χρόνια από τότε, έχουν αλλάξει πολλές κυβερνήσεις και πιο πολλοί Υπουργοί παιδείας, έχουν συνταχθεί αμέτρητα νομοσχέδια για ην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αλλά ακόμη εξακολουθούμε να συζητούμε γι’ αυτή!

Στο παιχνίδι αυτό σημαντικό ρόλο παίζουν και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Στις επιστολές που ανέφερα τίθενται πολλά θέματα, σχεδόν «αξιωματικά», που χρήζουν επεξήγησης. Γιατί κάποια από αυτά που λέγονται δίνουν την εντύπωση πως οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι οι αποδέκτες των επιστολών τους τρώνε, κατά το λεγόμενο, κουτόχορτο!

Πρώτα πρώτα οι συνδικαλιστές τονίζουν πως εκπροσωπούν όχι μόνο τους καθηγητές, αλλά και τους μαθητές και τους γονείς τους και πως αυτοί είναι οι «σύμμαχοί» τους στον αγώνα που δίνουν για καλύτερη εκπαίδευση! Αλήθεια, από πού συνάγουν το συμπέρασμα πως οι γονείς τους ακολουθούν και συμμερίζονται τις δήθεν ανησυχίες τους για την εκπαίδευση; Έχει γίνει κανένα «δημοψήφισμα» και δεν το ξέρουμε; Γιατί η κοινή αίσθηση είναι πως οι συνδικαλιστικές αυτές οργανώσεις δεν εκπροσωπούν ούτε την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών! Είναι εύκολο να διαπιστωθεί αυτό, αν κάποιος δει πόσα είναι τα ενεργά μέλη αυτών των οργανώσεων, πόσοι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν στις συνελεύσεις που κάνουν αλλά , το πιο σημαντικό, πόσοι είναι αυτοί που κάθε φορά αποφασίζουν, ακόμη και για σοβαρά θέματα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Η ΟΛΜΕ αναφέρεται στην Υπουργό παιδείας και λέει ότι αυτή χαίρεται που «επιστρέφει την εκπαίδευση σε ένα καθεστώς που ίσχυε πριν 41 χρόνια , στο καθεστώς του επιθεωρητή» , ένα θεσμό , όπως λέει, «αντιπαιδαγωγικό και αποπνικτικό για τη δημοκρατική έκφραση των παιδιών». Αλλά τι έγινε πριν από 41 χρόνια; Τότε με τον Νόμο 1304 /7-12-1982 που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ικανοποιώντας, να το πούμε και αυτό, διαχρονικό αίτημα ου κλάδου καταργήθηκε αυτός ο «αναχρονιστικός» πράγματι θεσμός και θεσμοθετήθηκε ο πιο δημοκρατικός θεσμός του Σχολικού Συμβούλου. Ο θεσμός αυτός ήταν πρωτοποριακός και στηριζόταν σε τρεις άξονες: α) την επιστημονική και παιδαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, β) την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και γ) την προώθηση της έρευνας στην περιοχή τους. Αλήθεια, τι έκαναν οι συνδικαλιστές για όλα αυτά. Τα προώθησαν και με ποιες δράσεις τους; Δυστυχώς, έκαναν ότι μπορούσαν, για να απαξιώσουν και αυτό τον θεσμό! Γιατί εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην έχουν κανένα πάνω από το κεφάλι τους. Να κάνουν ό τι θέλουν, έστω και αν μερικοί, για να μην πω πολλοί, από τους εκπαιδευτικούς είναι πραγματικά «στραβοί» και δεν ξέρουν που πηγαίνουν! Και είναι έγκλημα να αφήνουμε κάποιον να καταστρέφει μια τάξη τριάντα παιδιών, γιατί δεν θέλει αξιολόγηση.

Οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν πως δεν θέλουν αξιολόγηση, αλλά θέλουν επιμόρφωση και ότι αυτή μπορεί να διορθώσει τα κακά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση. Σκόπιμα, όμως, βάζουν μπροστά από τη λέξη «επιμόρφωση» διάφορα επίθετα, όπως «καθολική», «επιστημονική», «ουσιαστική» κ.λπ. Αλήθεια, τι εννοούν με τον όρο «ουσιαστική»; Μήπως αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να ακυρώσουν και κάθε προσπάθεια επιμόρφωσης που καταβάλλει το Υπουργείο; Γιατί η εμπειρία μου δείχνει πως οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι δεν έχουν ελλείψεις και δεν έχουν ανάγκη κανένα Σύμβουλο ή άλλον να τις καλύψει. Δεν έχουν ανάγκη από επιμόρφωση! Αυτό άλλωστε φαίνεται και από τη στάση που τηρούν οι συνδικαλιστές απέναντι στην «εισαγωγική» επιμόρφωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών. Αυτή, λένε, γίνεται «για επικοινωνιακούς και προεκλογικούς λόγους» και προχωρώντας ακόμη περισσότερο την αξιολογούν ποιοτικά και λένε πως η φιλοσοφία της είναι «αντιεπιστημονική, αντιπαιδαγωγική και σκοταδιστική»!

Το 1983, πριν αναλάβουμε το έργο μας οι τότε Σχολικοί Σύμβουλοι, κληθήκαμε να παρακολουθήσουμε ένα «εισαγωγικό», σεμινάριο στο Ολυμπιακό στάδιο. Μας είπαν, λοιπόν, τότε ότι πρέπει να δίνουμε τα ονόματά μας, για να ελέγχεται η παρουσία μας. Πολλοί «προοδευτικοί» και «δημοκράτες» Σχολικοί Σύμβουλοι επαναστάτησαν! «Δεν είναι δυνατό», είπαν, « εμείς οι Σχολικοί Σύμβουλοι, η κορυφή της εκπαίδευσης, να αναγκαζόμαστε να δίνουμε παρουσίες, σαν μαθητές κ.λπ.!». Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις και πολύ φοβάμαι πως θα γίνει και τώρα η Πολιτεία απέσυρε το μέτρο! Και ξέρετε τι συνέβη; Ούτε οι μισοί δεν πατούσαν το πόδι τους στην επιμόρφωση! Αλλά και οι Σχολικοί Σύμβουλοι προέρχονταν από το σώμα των εκπαιδευτικών! Μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς τους γονείς των μαθητών ότι τα πράγματα έχουν γίνει καλύτερα; Το αντίθετο μάλιστα. Η πραγματικότητα δείχνει πως «ηθικό πλεονέκτημα» δεν υπάρχει σε κανένα κι πουθενά. Και ας ξέρουμε πως αυτοί που μιλούν και φωνάζουν για δικαιοσύνη και εντιμότητα είναι πολλές φορές οι πιο άδικοι και οι πιο ανέντιμοι….(Συνεχίζεται)