Πρόσφατα η κρατική τηλεόραση καινοτόμησε προβάλλοντας αποκλειστικά πλέον ειδήσεις σε σχεδόν εικοσιτετράωρη βάση.

Κάποιοι φαίνεται ότι μέτρησαν τις θεαματικότητες ανά θέμα και είδαν ότι πράγματι προηγούνται τα δελτία των ειδήσεων.

Και βέβαια έχουμε εξασφαλίσει πολυφωνία και σχετική αμεροληψία και πλουραλισμό.

Δεν το συζητάμε.

Το θέμα όμως είναι αν χρειάζονται όλα αυτά στην κοινή λεγόμενη γνώμη και με ποιο τρόπο τη μορφώνουν και την παιδαγωγούν.

Η τηλεόραση θα’ πρεπε -κατά τη γνώμη του πλείονος κόσμου- να είναι πιο προσεκτική και στο τι μεταδίδει αλλά κυρίως στο πώς το μεταδίδει.

Και ας αναφέρομε ορισμένα παραδείγματα.

Οι ανθελληνικές και ψευδείς δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων που με ευκολία αναπαράγονται και δημοσιοποιούνται, διαβρώνουν και τη διεθνή αλλά και την εγχώρια κοινή γνώμη αργά και μιθριδατικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Η με κάθε εξονυχιστική λεπτομέρεια κυνική περιγραφή ειδεχθών εγκλημάτων (σε ποιο σημείο του σώματος σκοτώνεις αποτελεσματικά, πού βρίσκεις τα βιτριόλια, πώς κρύβεις το πτώμα, πώς ελέγχεις την κατάσταση μέσα από τη φυλακή, ποιο είναι το ελάχιστα επιβαρυντικό ποινολόγιο, πότε ακριβώς περνάει το αυτόφωρο και άλλα τέτοια «χρήσιμα» δικονομικά) έχει καταστήσει τη μαγική οθόνη ταχύρυθμο φροντιστήριο εγκλήματος.

Οι λεπτομέρειες της κακοποίησης και της παιδικής πορνογραφίας ανοίγουν κανιβαλιστικές και αποτρόπαιες ορέξεις και δημιουργούν την εικόνα ότι όλος ο κόσμος είναι σάπιος.

Η υπερήφανη (!) υπερέκθεση των ζητημάτων της ομοφυλοφιλίας, δεν μπορούμε δυστυχώς να το κατανοήσουμε, ότι την καθιστούν ελκυστική παραδοχή και «φυσική» ενασχόληση με αλυσιδωτές επιπτώσεις για τη συνέχεια του ανθρωπίνου γένους.

Και πάνω απ’ όλα βέβαια θα έπρεπε να μας απασχολεί το φθοροποιό μανιφέστο του δικαιωματισμού που προβάλλεται ασυστόλως.

Όλοι σήμερα έχουν δικαιώματα παντός τύπου, και ουδείς έχει υποχρεώσεις.

Η τηλεόραση όχι μόνον εκπαιδεύει το έγκλημα, αλλά (με τη μαρκετινίστικη στάση της) το ηρωοποιεί κιόλας.

Αυτό έχει καθοριστική απήχηση στην ηθική διαπαιδαγώγηση ειδικά των νέων.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι στα περισσότερα εγκλήματα που μας απασχολούν εμπλέκονται πολλοί νέοι βαλκάνιοι. Αυτό σημαίνει ότι χρόνια τώρα αντί να τους αφομοιώσουμε, μας αφομοιώνουν ....

Ο σεβασμός και η πειθαρχία έχουν πρωταρχική σημασία στην αγωγή των νέων.

Και οι στερήσεις.

Τα αρχαία Σπαρτιατόπουλα εκπαιδεύονταν στην εγκράτεια, στην ανέχεια, ακόμα και σε ληστείες (με την ονομαστή «κρυπτεία»), ωστόσο υπήρχε ένας λόγος και ένας εθνικός στόχος πίσω από αυτή τη σκληρή εκπαίδευση.

Έτσι παρά τις στερήσεις και την υπέρμετρη σκληραγωγία, ευτύχησε η πατρίδα να δει σπουδαίους στρατηγούς με άρτια κατάρτιση, με γενναιοψυχία και προπαντός με υποδειγματική φιλοπατρία (Λεωνίδας, Βρασίδας, Αρχίδαμος Β και Γ, Αγησίλαος, ακόμα και αυτός ο Παυσανίας προτού αλλοφρονήσει, και τόσοι άλλοι)

Τώρα λοιπόν που εξέλιπε το πατροπαράδοτο σχολειό και η υποχρεωτική ευγένεια των γενεών, τώρα που εξαφανίστηκε η επαφή με την εκκλησία αλλά και με την αρχαία παράδοση, τώρα που τα «έξυπνα» κινητά στα χέρια των νεαρών βλαστών έχουν γίνει ωρολογιακές βόμβες, τώρα που οι μισές οικογένειες είναι αδιάφορες, διαλυμένες και θεσμικά ανύπαρκτες (!), τώρα θα πρέπει να αντιληφθεί η τηλεόραση ότι, πέρα από την απαιτούμενη δεοντολογία, παραμένει ο μεγάλος παιδαγωγός του μεγάλου πλήθους, και θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτική, διότι δεν έμεινε πια κανείς να διδάξει στις συμμορίες των ανηλίκων τη φυσική των πραγμάτων τάξη και το «αγαπάτε αλλήλους» .....

Κοιτάζοντας στην τηλεόραση την πρωτοφανή νεανική παραβατικότητα και τις ατέρμονες συζητήσεις των δήθεν ειδικών και υπευθύνων για τα αναγκαιούντα μέτρα, θυμήθηκα την εποχή τη δικιά μας όταν παιδιά σ’ αυτή την ηλικία (!) φεύγαμε από τα χωριά και λόγω κυρίως της δυσκολίας των μετακινήσεων νοικιάζαμε κατά ζεύγη ή κατά μόνας δωμάτια στην τοπική πρωτεύουσα για να είμαστε κοντά στο Γυμνάσιο.

Χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλεοράσεις, χωρίς τηλέφωνα και προπαντός χωρίς τη στοιχειώδη οικονομική ευχέρεια αντέξαμε ζώντας με την ιερή συναίσθηση ότι αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον, που το ευαγγελιζόταν η παιδεία.

Όλη η τότε κοινωνία και ιδιαίτερα οι καθηγητές μας ήταν συστρατευμένοι στην ηθική διαπαιδαγώγησή μας. Ακόμα και μια αθώα βόλτα μας σε προχωρημένη ώρα και χωρίς την «κουκουβάγια» επί της κεφαλής, ήταν πράξη κολάσιμη.

Όλη η τότε κοινωνία βάδιζε πάνω σε ένα σύστημα αρχών, ένα σύστημα που σήμερα ή έχει μεταλλαχθεί ή δεν υπάρχει.

Όλοι σήμερα που σκέφτονται δικαστήρια, αυξημένες ποινές και φυλακές θα πρέπει να θυμούνται ότι τη ζωή δεν τη φκιάχνουν οι τιμωρίες, αλλά οι στόχοι μιας συγκροτημένης πολιτείας, και πρωτίστως οι έντιμοι παιδαγωγοί.