Τις τελευταίες μέρες η χώρα μας συγκλονίζεται από τις συνέπειες της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών στην κοιλάδα των Τεμπών που στοίχισε τη ζωή 57 ατόμων, στην πλειοψηφία τους νέων, και βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη χώρα μας. Στο διάστημα αυτό φάνηκε ολοκάθαρα πως σε αυτή τη χώρα τίποτε δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει, έστω και αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα! Τα ΜΜΕ έκαναν το καθήκον τους: έκαναν τις αναλύσεις τους, «βομβάρδισαν» τον κόσμο με πληροφορίες και τον ζάλισαν, στερώντας του τη δυνατότητα να τις επεξεργαστεί και να δει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το τραγικό δυστύχημα και να αποδώσει ευθύνες.

Τα κόμματα ακολούθησαν το μοτίβο που ακολουθούν πάντα σε παρόμοιες περιστάσεις. «Εργαλειοποίησαν», όπως λέγεται, το γεγονός και προσπάθησαν να κερδίσουν ψήφους, ενόψει μάλιστα των εκλογών που πλησιάζουν. Η αντιπολίτευση που έχει το «πάνω χέρι» στη περίπτωση αυτή βρήκε την ευκαιρία «να πάρει εκδίκηση» από την κυβέρνηση. Έριξε σ’ αυτή αποκλειστικά την ευθύνη για ό τι συνέβη και μέσω του υπεύθυνου γι’ αυτά τα θέματα πρώην υπουργού της δήλωσε πως δεν ισχύει το «όλοι φταίνε» και ότι δε βρίσκει τίποτε το επιλήψιμο για το κόμμα του. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση μπορεί να απορρίπτει τη θεωρία της κυβέρνησης για «αριστεία» και «επιτελικό κράτος», αλλά, ως φαίνεται, διεκδικεί για τον εαυτό της αυτά τα γνωρίσματα, αφού υποστηρίζει πως αν ήταν αυτή κυβέρνηση το δυστύχημα δε θα γινόταν. Έτσι, θυμίζει τον άλλο υπουργό της που και στην περίπτωση της συμφοράς στο Μάτι δήλωνε πως δεν βρίσκει τίποτε που να έχει κάνει λάθος! Η αντιπολίτευση που, κατά δήλωση πολλών στελεχών της, δεν μπόρεσε τα τέσσερα χρόνια που διακυβέρνησε τη χώρα «να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας» είχε την απαίτηση η κυβέρνηση σε τέσσερα χρόνια να λύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας!

Η ουσία, όμως, είναι μία: όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, έχουν ευθύνες γι’ αυτό που συνέβη στην κοιλάδα των Τεμπών και πρέπει ο καθένας να πληρώσει, ανάλογα με αυτές τις ευθύνες. Και τις ευθύνες αυτές αρμόδια είναι να αποδώσει η δικαιοσύνη. Δυστυχήματα στη στεριά, στον αέρα και στη θάλασσα, παρόμοια ή και χειρότερα, συνέβησαν στη χώρα μας και στο παρελθόν και είναι βέβαιο πως θα συμβαίνουν και στο μέλλον, όπως συμβαίνουν και σε όλες τις άλλες χώρες. Κανείς, όσο και αν το υπόσχεται, δεν μπορεί να τα σταματήσει. Το ζήτημα είναι να περιοριστούν όσο είναι δυνατό οι πιθανότητες να συμβούν παρόμοια δυστυχήματα στο μέλλον. Αυτό ζητούν οι πολίτες. Και στην περίπτωσή μας όχι μόνο κανείς δεν έκανε κάτι, για να αποφευχθεί το κακό, αλλά, αντίθετα, όπως φαίνεται από τις πληροφορίες που έρχονται στο φως, όλοι έκαναν ό τι περνούσε από το χέρι τους να αυξήσουν αυτές τις πιθανότητες και γι’ αυτό οφείλουν να λογοδοτήσουν.

Δυστυχώς, συμβαίνει στη δημοκρατία μας ό τι συνέβαινε στην αρχαία Αθήνα τον 4^ο π.Χ. αι. , τότε που η αθηναϊκή δημοκρατία γνώρισε πρωτοφανή ξεπεσμό και παρακμή. Οι Αθηναίοι τότε για τα δύσκολα προβλήματα απέφευγαν να αποφασίσουν και τα ανέβαλλαν ή αργούσαν να πάρουν αποφάσεις ή να τις πραγματοποιήσουν. Ο Δημοσθένης λέει για τους Αθηναίους «τον του πράττειν χρόνον εις το παρασκευάζεσθαι αναλίσκομεν, οι δε των πραγμάτων ου μένουσι καιροί την ημετέραν βραδύτητα και ειρωνείαν» (Κατά Φιλίππου Α΄37), δηλαδή «ξοδεύουμε τον χρόνο που έχουμε για δράση σε προετοιμασίες, όμως οι ευκαιρίες δεν περιμένουν τη δική μας βραδύτητα και απροθυμία». Γι’ αυτό, όπως παρατηρεί ο Ισοκράτης, καθώς προχωρεί ο 4^ος αι. π.Χ. οι Αθηναίοι «μικρόν απολείπουσι του μη ταις εσχάταις συμφοραίς περιπεσείν» (Αρεοπαγ. 17), δηλαδή «οι Αθηναίοι λίγο απέχουν από το να πέσουν στις μεγαλύτερες συμφορές».

Παρόμοια ήταν η συμπεριφορά των κομμάτων τα τελευταία χρόνια, όσο και αν υποστηρίζουν το αντίθετο. Και γι’ αυτό η χώρα μας έχει πέσει σε αυτή τη συμφορά. Η ιστορία δείχνει πως υπάρχουν κάποιες «καυτές πατάτες», όπως λέγονται, κάποιες βόμβες, που κληροδοτούνται από τη μια κυβέρνηση στην άλλη. Συνήθως τη νύφη την πληρώνει αυτός στα χέρια του οποίου «σκάει» αυτή η βόμβα. Και στην περίπτωσή μας «η βόμβα έσκασε» στα χέρια της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του κ. Μητσοτάκη. Ευθύνεται εξολοκλήρου αυτός; Ένα ιστορικό παράδειγμα θα δείξει τι εννοώ. Στις 25 Μαϊου 1922, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου στη Μ. Ασία, ανέλαβε Διοικητής της στρατιάς της Μ. Ασίας, μετά από πρόταση του τότε Αρχιστρατήγου Παπούλα που παραιτήθηκε, ο Γ. Χατζηανέστης. Αυτός ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 5 Ιουνίου του 1922. Η κατάρρευση του μετώπου έγινε τον Αύγουστο του 1922. Αυτός θεωρήθηκε ένας από τους υπεύθυνους της καταστροφής, ονομάστηκε «αρχιστράτηγος της ήττης», καταδικάστηκε στη δίκη των 6 και εκτελέστηκε στις 15-11-22. Ο ίδιος ο Χατζηανέστης ανέφερε στην απολογία του «Διώκησα, κύριοι, δυόμισι μήνας, διώκησεν ο προκάτοχός μου είκοσι μήνας. Δεν νομίζετε ότι, επειδή απέθανεν εις τας χείρας μου η Μικρά Ασία, είναι άδικον να κατηγορηθώ, και θα ήτο άδικον να κατηγορηθήι ο τελευταίος ιατρός ενός πάσχοντος, εις τον οποίον έκανε κακήν θεραπείαν ένας άλλος;». Είναι , λοιπόν, σωστό να αποδοθεί η ευθύνη αποκλειστικά στην τελευταία κυβέρνηση; Μάλλον όχι. Βέβαια, η κυβέρνηση αυτή είχε την εξουσία τέσσερα ολόκληρα χρόνια και θα μπορούσε να θεραπεύσει τα κακώς κείμενα, αλλά από αδιαφορία ή ανικανότητα δεν το έκανε. Οφείλει, επομένως, και αυτή να πληρώσει.

Δεν ξέρω πού ανήκε ο «μοιραίος» σταθμάρχης και πώς διορίστηκε στη θέση αυτή που, όπως φαίνεται, εξασφαλίζει και «παχυλό μισθό» . Αλλά υπάρχει, αλήθεια, κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχει κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο που, αν μπορούσε, δεν θα ικανοποιούσε τον «κομματικό στρατό» του και δεν θα τοποθετούσε τους δικούς του στ επίκαιρες θέσεις; Βέβαια, όλοι υποστηρίζουν πως εφαρμόζουν τη δημοκρατική αρχή της αξιοκρατίας, όμως θεωρούν άξιους και ικανούς όσους ανήκουν στο κόμμα τους! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γεμίζει το δημόσιο με ανίκανους και ακατάλληλους υπαλλήλους. Αν γινόταν σωστή αξιολόγηση, αυτή που τα συνδικάτα πολεμούν με νύχια και με δόντια, το δυστύχημα αυτό μπορεί να μη γινόταν (Συνεχίζεται).