Ουδέποτε αυτό το κράτος από τότε που συγκροτήθηκε, ασχολήθηκε με την προστασία και την ανάδειξη της τοπικής μας παραγωγής με βάση τα ασύγκριτα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής αυτής της χώρας.

Απεναντίας φρόντισε θεσμικά και διοικητικά να αποτρέψει τις σχετικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες και να διαλύσει και τους υφιστάμενους συνεταιρισμούς, αναγκαστικούς και μη.

Ενέδωσαν όλοι στις σειρήνες ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού, διαπλέχθηκαν, φάγανε κατά το λαϊκότερον, διασπάθισαν τα κονδύλια των ευρωπαϊκών ενισχύσεων, μιας Ευρώπης που πίστεψε ότι συνδιαλέγεται με σοβαρές και προνοητικές ηγεσίες και, το χειρότερο απ’ όλα, δεν μπόρεσαν -με μια υψηλόβαθμη εθνική μυωπία- να δουν ότι υπάρχει και Ελλάδα μακρύτερα από την Αθήνα.

Θα απαριθμήσουμε κάποια συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και ποιοτικές υπεροχές, στοιχεία των οποίων μπορεί ο καθένας να βρει στα βιβλία και στο διαδίκτυο.

Έχουμε βαμβάκι ανώτερο από το αιγυπτιακό και ρύζι εξαιρετικής ποιότητας.

Τα καλύτερα πορτοκάλια στον κόσμο είναι της Άρτας και της Λακωνίας, ο καπνός (νικοτιανή) της Σάμου και της Ξάνθης και τα σύκα της Κύμης και της Αττικής.

Αδιαμφισβήτητες πρωτιές παγκοσμίως κατέχουν ο κρόκος της Κοζάνης, η φάβα της Σαντορίνης, η σταφίδα της Κορινθίας, το μέλι της Σάμου, η μαστίχα της Χίου, το χαβιάρι του Μεσολογγίου και η σμίρυδα καθώς και ο σίτος της Σικίνου!

Μπορεί να παραπαίει χωρίς ενισχύσεις η κτηνοτροφία μας, ωστόσο η φέτα και κάποια τυριά μας (Νάξος, Κρήτη κλπ.) βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης.

Δεν χρειάζεται να εγκωμιάσει κανείς το ελληνικό λάδι, το παραγόμενο εδώ επί χιλιετίες, ωστόσο έκπληξη αποτελούν μη γηγενή προϊόντα και εισαχθέντα (ροδάκινα, μήλα, άμπελος, ντομάτα, πατάτα και πολλά άλλα) που βρέθηκαν με παγκόσμιες πρωτιές.

Παράγουμε σήμερα κυρίως στο Σουφλί λίγο, αλλά ανώτερο και από το κινεζικό, μετάξι, ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια ήμασταν πρώτοι παγκοσμίως στην κλωστοϋφαντουργία, στα υφάσματα, στις γούνες και στα υποδήματα!

Διαθέτουμε κατά γενική ομολογία, τα πιο νόστιμα ψάρια της υφηλίου και έχουμε την ποικιλωδέστερη και ομορφότερη αρωματική χλωρίδα της Μεσογείου, που αφιέρωσαν τη ζωή τους κάποιοι Ευρωπαίοι να την αναδείξουν («Flora Graeca» του Sibthorp, «Η ελληνική χλωρίδα» του Έλμουτ Μπάουμαν κ.ά.).

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να ντρέπονται, είναι ο ορυκτός πλούτος της χώρας και η διαχείρισή των αποθεμάτων του.

Χρυσός (160 ΤΝ), Άργυρος (2000 ΤΝ), Μόλυβδος και Ψευδάργυρος (1,5 εκατομ. ΤΝ), Χαλκός (1 εκατομ. ΤΝ), Λιγνίτης (3 δις ΤΝ), Βωξίτης (με 2 εκατομ. ΤΝ, πρώτη στην Ευρώπη). Ακόμα, θειάφι, κίσηρις, γύψος, αντιμόνιο, νικέλιο, Γάλλιο, Γερμάνιο, Ίνδιο, λίγο ουράνιο και ίσως τα καλύτερα μάρμαρα στον πλανήτη, που ευτύχησαν πολλά από αυτά να γίνουν η πρώτη ύλη της αθάνατης γλυπτικής δημιουργίας.

Θα μου πει κανείς: «Για τι ποσότητα παραγωγής συζητάμε;». Άσχετο. Μιλάμε κυρίως για ποιότητες κι αυτό δείχνει την ευλογία αυτής της φύσης και ταυτόχρονα το πόσο λίγες και ανοργάνωτες είναι οι προσπάθειές μας να διαχειριστούμε επ’ αγαθώ του έθνους αυτή την ευλογία.

Αν μάλιστα προσθέσουμε και τα πιθανά και διαφαινόμενα σήμερα πετρέλαια και το φυσικό αέριο, τότε θα καταλάβουμε ότι ζούμε αδιάφοροι έως προδοτικοί σε ένα φυσικό παράδεισο, που ακόμα και η λέξη «παράδεισος» είναι περσική (pairidaeza), αλλά εδώ σ’ αυτά τα χώματα βρήκε το σπίτι της και τον προορισμό της.