Τον είδε τυχαία. Από κοντά. Εκείνο το απόγευμα στον Μόλυβο. Ήταν ωραίος. Αφόρητα ωραίος. Ψηλός. Με υπέροχα κάτασπρα δόντια. Γυμνασμένος. Ήταν με τον τρόπο του ερωτεύσιμος. Είχε ωραίο χαμόγελο. Καθόλου ερωτικός. Μάλλον αδιάφορο τον έλεγες. Δηλαδή από γοητεία υστερούσε. Όταν τον είδε, δεν τον αναγνώρισε. Δεν τον γνώριζε. Δεν ήταν (ακόμα) δημόσιο πρόσωπο. Ένας ακόμη ωραίος μέσα σε ένα όμορφο τοπίο. Ρομαντικό και προεκλογικό μαζί. Η ομορφιά, η χάρη, η γοητεία και η πολιτική δεν συμβαδίζουν. Δεν βοηθούσε να το ξεχάσει!

Ήταν εκείνο το μεσημέρι που ιδρωμένη τον συνάντησε πάλι. Στην οθόνη της τηλεόρασης αυτή τη φορά. Πάτησε αυθόρμητα το τηλεκοντρόλ και πέταξε το λευκό πουκάμισο που είχε γίνει γκρι από τη σκόνη και τον ιδρώτα. Τον ξαναβρήκε καθοδόν για μπάνιο. Στη μπανιέρα αυτή τη φορά. Ήταν πάντα ωραίος. Ήταν λαμπερός. Γυμναζόταν, έπινε φρέντο σκέτο και ήθελε να γίνει πατέρας από παρένθετη μητέρα. Εκείνη ήθελε απλώς να κάνει μπάνιο. Να πετάξει από πάνω της όλη την κούραση της βιοπάλης. Εκείνος με φανελάκι κολλητό έντονο μπλε βιαζόταν να χωθεί κάτω από το ντους. Να αλλάξει, να φορέσει το δικό του λευκό πουκάμισο που δεν ίδρωνε και ατσαλάκωτος να ριχτεί στο κυνήγι της δόξας. Αχ αυτή η καημένη η ματαιοδοξία!

Όταν βγήκε από το μπάνιο αισθανόταν καλύτερα. Το δωμάτιο σε θερμοκρασία δροσερή, το κλιματιστικό στο φουλ, ένα ποτήρι παγωμένο νερό στο τραπέζι- τι περισσότερο να ζητήσει κανείς; Έγειρε πίσω το κεφάλι, πάτησε αποφασιστικά τον διακόπτη, άλλαξε κανάλι και ο ωραίος άντρας με τα λευκά δόντια και το λευκό πουκάμισο της χαμογέλασε μέσα από την οθόνη. Κατέβασε το παγωμένο νερό μονορούφι! Η ομορφιά είναι υπερτιμημένη; Μήπως είναι ζητούμενο; Είναι κατάρα; Είναι ευλογία; Η ομορφιά πρέπει να αποπνέει γοητεία.

Τη γοήτευαν οι γοητευτικοί άντρες; Μέχρι κάποια ηλικία, μακρινή πια! Μέχρι που έμαθε ότι η γοητεία δεν είναι συνάρτηση της εξωτερικής εμφάνισης. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στον κλασικό ορισμό του ωραίου, ούτε στο πρότυπο της αντρικής ευγένειας, συγκρίνεται με έναν ωραίο άντρα που χαμογελά πίσω από χρυσά γυαλιά; Και τι γίνεται αν το αουτσάιντερ αποδεικνύεται φαβορί; Εξαρτάται για ποιον λόγο βρίσκεται καθένας στην επικαιρότητα. Σήκωσε το τηλέφωνο: «Τούτον τι τον φέρανε να κάνει;» ρώτησε. «Και γιατί τότε δεν μιλά;» ξαναρώτησε, όταν άκουσε την απάντηση. «Ε, πώς; Μιλά». «Γιατί δεν του μαθαίνετε να λέει κάτι άλλο». «Από τι;» «Από αυτό που λέει». Αναστέναξε βαθιά. Δεν υπάρχει πιο κουραστικό πράγμα από ένα πρόσωπο που όταν μιλά δεν λέει κάτι ενδιαφέρον.

Σκεφτόταν πολύ περισσότερα. Η τηλεοπτική μυθοπλασία πολύ συχνά είναι υπερβολική. Εξωπραγματική. Τα τελευταία χρόνια συστηματικά αποφεύγει τα σίριαλ. Αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να αποφύγει και την καθημερινή πραγματικότητα. Αλλά ακόμη και αν η ίδια την απέφευγε τι θα άλλαζε; Η πραγματικότητα υπήρχε. Εκεί. Λαμπερή! Το life style που λάτρευε ως την κρίση την εκδικείται. Ό, τι αποθέωνε την αποτελειώνει τώρα. «Μεγαλώνω» σκέφτηκε και ξαναγέμισε το ποτήρι της. «Μεγαλώνω και πια δεν καταπίνονται όλα».

Ύστερα ήρθε και το λάθος με το κρατίδιο. Σήκωσε και πάλι το τηλέφωνο. «Μα τι λέει;» ξαναρώτησε. «Είσαι αυστηρή! Έχει γκελ! Θα το δεις!» «Πού θα το δω;» «Στις εκλογές» «Δηλαδή ο στόχος είναι να βρούμε κάτι να κερδίζει με κάθε τρόπο εκλογές; Μα είναι σκέψη αυτό;» «Θα μάθει και τα κράτη και τα κρατίδια» «Και τις νύμφες και τα νυμφίδια». «Έχει μυαλό επιχειρηματικό». «Ναι αλλά χρειάζονται διπλωματικές γνώσεις, ενσυναίσθηση, κοινωνικό πρόσωπο». «Θα έχει απ’ όλα» «Πού το ξέρεις;» «Εσύ πού το ξέρεις ότι δεν θα έχει;» «Μα…» «Μαμούνια! Πιο καλός από τον άλλον είναι πάντως!» «Ποιον άλλον;» αγρίεψε και παραξενεύτηκε, γιατί άλλη απάντηση περίμενε. «Από τον προκάτοχό του τι από ποιον». «Δηλαδή εκείνος τώρα θυμήθηκες ότι δεν σου άρεσε;»

Τον είχε δει καλοκαίρι. Ήταν ωραίος. Ευτυχώς φθινοπώριασε. Χειμωνιάζει. Να μαζευόμαστε!