Το δράμα που βίωσαν όσοι άμεσα ή έμμεσα ενεπλάκησαν στη δολοφονία της νεαρής Καρολάιν από τον σύζυγό της Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, τον γνωστό και ως «πιλότο», μετά από πολλές «περιπέτειες» έφτασε στη «λύση» του. Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο εξέδωσε την ετυμηγορία του και ο δράστης καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Ο Θουκυδίδης λέει κάπου πως εκείνο που σπρώχνει τον άνθρωπο στην αδικία είναι «ο έρως ηγούμενος και η ελπίς επομένη», δηλαδή η επιθυμία που προηγείται και η ελπίδα που ακολουθεί. Ο Αναγνωστόπουλος είχε αποφασίσει να σκοτώσει τη σύζυγό του, αλλά παράλληλα ήλπιζε πως θα μπορούσε να οργανώσει το «τέλειο» έγκλημα και να μην αποκαλυφθεί. Αλλά η ελπίδα του Αναγνωστόπουλου αποδείχτηκε πλανερή, «κουφονόων ερώτων», όπως λέει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του.  

Είναι αναμφισβήτητο πως η δολοφονία της νεαρής Καρολάιν από τον σύζυγό της που είχε ως αποτέλεσμα η μικρή Λυδία να μείνει ορφανή από μητέρα και να στερηθεί τον πατέρα της υπήρξε ένα από τα πιο φρικιαστικά και ειδεχθή εγκλήματα που διαπράχθηκαν όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Ο δολοφόνος βρίσκεται στη θέση που του αξίζει, αλλά τα αίτια του αποκρουστικού αυτού εγκλήματος που σκηνοθετήθηκε από τον δράστη με μεγάλη επιμέλεια παραμένουν άγνωστα ακόμη. Κάθε μέρα έρχονται στο φως νέα στοιχεία που πραγματικά σοκάρουν την κοινή γνώμη. Πάντως, αν κάποιος δει πίσω από τα φαινόμενα, μπορεί να διδαχθεί μερικά πράγματα: 

Δίδαγμα πρώτο: Στην αρχή και με βάση τις πληροφορίες που έδωσε ο σύζυγος της Καρολάιν στην αστυνομία κυκλοφορούσε η υπόθεση πως ο δράστης είναι αλλοδαπός και μάλιστα συγκεκριμένης εθνικότητας και γράφτηκε μάλιστα πως κάποιος συνελήφθη και ανακρίθηκε, για να ομολογήσει το έγκλημα που δεν έκανε! Όταν, όμως, εξιχνιάστηκε το έγκλημα, πολλοί εκδήλωσαν τη χαρά τους, γιατί ο δράστης της στυγερής δολοφονίας δεν ήταν αλλοδαπός, αλλά Έλληνας! Η προτίμησή τους είναι σαφής, αν και λίγο ανεξήγητη! Σε προηγούμενα άρθρα είχα αναφερθεί στη φιλοσοφία της αδικίας, όπως αυτή αναπτύσσεται από τον Διόδοτο στην Εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας και μεταφέρεται από τον Θουκυδίδη. Ο Διόδοτος, λοιπόν, λέει πως τα βασικά κίνητρα που οδηγούν τον άνθρωπο στην αδικία είναι η φύση και η πενία, η έλλειψη και πείνα. Όσον αφορά το πρώτο, δηλαδή τη φύση, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η φύση των ξένων που με κάποιο τρόπο έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας είναι πολύ διαφορετική από αυτή των Ελλήνων. Οι ξένοι έχουν δεχτεί τελείως διαφορετική παιδεία από τους Έλληνες και γι’ αυτό ενδέχεται να είναι περισσότερο επιρρεπείς στην αδικία και το έγκλημα. Αυτό ενισχύεται από την κατάσταση της πενίας στην οποία λογικά οι περισσότεροι βρίσκονται μια και είναι γνωστό πως η ελληνική πολιτεία αδυνατεί με τα σημερινά δεδομένα να εντάξει όλους τους αλλοδαπούς αρμονικά στο κοινωνικό σύνολο.  

Όλα αυτά καθιστούν τους ξένους πιο ευάλωτους από τους ντόπιους και δεν είναι περίεργο και παράλογο να πηγαίνει ο νους του καθενός μας στους ξένους σε περίπτωση κάποιας κλοπής, ληστείας κ.λπ. Βέβαια, υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να το λάβουμε υπόψη πριν ενοχοποιήσουμε τους ξένους για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα μας. Η αναλογία των πληθυσμών καθιστά τους Έλληνες εξίσου πιθανούς δράστες με τους ξένους. Ανάμεσα στα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων είναι φυσικό να υπάρχουν περισσότεροι «απάνθρωποι» και «σκληροί» από όσους υπάρχουν ανάμεσα στο ένα (;) εκατομμύριο ξένων που διαβιούν στη χώρα μας.  

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ξέσπασε ένας πόλεμος σχετικά με τη χρησιμοποιούμενη ορολογία. Πρέπει να μιλούμε για γυναικοκτονία ή συζυγοκτονία ή ανθρωποκτονία κ.λπ.; Είναι φανερό πως ο καθένας βλέπει το θέμα μέσα από τον ιδεοληπτικό του φακό που πολλές φορές είναι παραμορφωτικός και απομακρύνει από την ουσία της υπόθεσης. Τούτο θυμίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στους Έλληνες για το αν αυτοί που εισέρχονται στη χώρα μας νόμιμα ή παράνομα θα πρέπει να λέγονται πρόσφυγες ή μετανάστες ή οικονομικοί μετανάστες ή λαθρομετανάστες! Η ουσία είναι μία: ότι υποβόσκει κάποια εμπάθεια στην ελληνική κοινωνία και ζητά πάντα την κατάλληλη ευκαιρία, για να εκδηλωθεί.  

Δίδαγμα δεύτερο. Ο λαός λέει πως «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός» και πως «τα φαινόμενα απατούν». Η δολοφονία της Καρολάιν ήλθε να επιβεβαιώσει περίτρανα τη λαϊκή σοφία. Οι φωτογραφίες του ζεύγους που κυκλοφόρησαν στην αρχή έδειχναν ένα ζευγάρι «ιδανικό» που θα το ζήλευε κάθε νέος και κάθε νέα! Τα πρόσωπα των δύο νέων αντανακλούσε την ευτυχία τους: η νεαρή όμορφη κοπέλα από τη μια με τα ποικίλα ενδιαφέροντά της και την πλούσια δράση της και ο ωραίος νεαρός από την άλλη, ο επαγγελματικά καταξιωμένος και ελκυστικός, όσο είναι ένα πιλότος, η καλή οικονομική τους κατάσταση που τους επέτρεπε να κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, να ζουν πολυτελή βίο κ.λπ. Όμως η πραγματικότητα έδειξε πως τίποτε από αυτά δεν ίσχυε. Πίσω από το φως υπήρχε πυκνό σκοτάδι, πίσω από την ευτυχία μεγάλη δυστυχία και πίσω από τη δήθεν οικονομική άνεση μεγάλη ανέχεια και έλλειψη, αν είναι αλήθεια πως ο Μπάμπης ζήτησε από την μητέρα της Καρολάιν να αναλάβει τα έξοδα της κηδείας της κόρης της!  

Δίδαγμα τρίτο: Ο Δημοσθένης έλεγε πως «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», πως το κάθε τι κρίνεται με βάση το αποτέλεσμα, την τελική του έκβαση. Και η ζωή του ζεύγους αυτού δεν είχε αξιοζήλευτη έκβαση. Επαληθεύτηκε ο λόγος του Σόλωνα προς τον Κροίσο «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (Ηρόδ. Ι 20) και τα λόγια του Χορού με τα οποία κλείνει η τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος. Ο Κορυφαίος του Χορού σχολιάζοντας την ανατροπή που συνέβη στη ζωή του βασιλιά Οιδίποδα λέει « Γι’ αυτό ας μη μακαρίζουμε κανένα θνητό, που τη στερνή του τη μέρα να δει καρτερεί , πριν της ζωής του φτάσει το τέρμα, χωρίς να πάθει κανένα κακό» ( στ. 1527-1530: ώστε θνητόν όντ’ εκείνην την τελευταίαν ιδείν // ημέραν επισκοπούντα μηδέν ολβίζειν, πριν αν // τέρμα του βίου περάσηι μηδέν αλγεινόν παθών).