Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται. Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει τα χωριά, τις πόλεις της και ολόκληρη τη χώρα και τη σφυροκοπούν ανηλεώς. Βομβαρδίζουν αδιακρίτως σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία, παιδιά, γυναίκες και γέροντες, υγιείς και ασθενείς, και κάνουν το παν, για να πετύχουν τον ανίερο σκοπό τους. Βομβαρδίζουν αεροδρόμια, πυρηνικές εγκαταστάσεις και υποδομές μη σκεπτόμενοι τον κόπο, το χρόνο και το χρήμα που δαπανήθηκαν για να γίνουν όλα αυτά. Γιατί είναι πολύ εύκολο να διαλύσεις ένα ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το δημιουργήσεις. Στέλνουν εκατομμύρια αθώους ανθρώπους στην εξορία και την προσφυγιά και στέλνουν νέους στο μέτωπο να σκοτωθούν πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Με λίγα λόγια διαπράττουν ένα έγκλημα όχι μόνο εναντίον της Ουκρανίας αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. 

Από την άλλη πλευρά οι Ουκρανοί, άντρες και γυναίκες, αμύνονται σθεναρά, προσπαθώντας να σώσουν, ως έχουν χρέος, την πατρίδα τους και δίνουν μαθήματα ηρωισμού και υγιούς πατριωτισμού στον κόσμο. Θα πει κανείς πως οι αντίπαλοι είναι δύο. Ασφαλώς, αλλά την ευθύνη φέρει αυτός που «ήρξατο αδίκων χειρών» και αυτός είναι αποκλειστικά ο Πούτιν. Αλήθεια, ο ίδιος έχει παιδιά; Αν έχει, πού πολεμούν; Ο ίδιος πότε θα επισκεφτεί το μέτωπο; Τολμά;  

Ενώ, όμως, ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία εξαιτίας της «ανοησίας» και της «αλαζονείας» ενός ανθρώπου, ένας άλλος πόλεμος διεξάγεται στη χώρα μας. Αυτός ανάμεσα στα κόμματα και ιδιαίτερα την κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση, ως όφειλε, έπρεπε να λάβει κάποια θέση. Να ταχθεί με κάποια από τις αντιμαχόμενες χώρες, όπως έκαναν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, οργανισμών στους οποίους ανήκει και η χώρα μας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, έκρινε, με τις υποδείξεις βέβαια των ειδικών, πως έπρεπε να ταχθεί με το μέρος της Ουκρανίας, της χώρας που δέχτηκε την απρόκλητη επίθεση, και αποφάσισε α) να καταδικάσει την εισβολή φραστικά, β) να στείλει όπλα για την ενίσχυση της άμυνας της χώρας και γ) να στείλει τρόφιμα και φάρμακα στον δοκιμαζόμενο λαό της. Ο πρωθυπουργός δήλωσε μάλιστα εμφατικά πως «βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Είναι ευνόητο πως κάποιος πρέπει να σταματήσει αυτό τον πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι μια φωτιά που, αν ανάψει σε κάποιο μέρος του πλανήτη, απειλεί να τον κάψει ολόκληρο.  

Η αντιπολίτευση άρπαξε την ευκαιρία. Ακολουθώντας την συνηθισμένη της τακτική της «διαφωνίας» με την κυβέρνηση και της άρνησης των πάντων υποστήριξε πως η στάση της κυβέρνησης θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας. Υποστήριξε πως Ναι μεν έπρεπε να καταδικάσουμε τον πόλεμο και να στείλουμε τρόφιμα και φάρμακα, Αλλά δεν έπρεπε να στείλουμε αμυντικά όπλα στην Ουκρανία. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι σύμβουλοι του κ. Τσίπρα τον συμβούλεψαν να τηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Να κάνει αυτό που έκανε ο Ερντογάν που δήλωσε πως πρέπει να τα έχει καλά «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα».  

Αυτό βέβαια θα ήταν πολύ ωφέλιμο, αν ήταν αποδεκτό από τους αντιμαχόμενους. Διότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας γνωρίζει και έχει διακηρύξει πως «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Τα δεδομένα οδηγούν σε άλλη κατεύθυνση. Πρώτα πρώτα υπάρχει το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» που παραβίασε ο Πούτιν περιφρονώντας τους πάντες και τα πάντα. Και δεν είναι ούτε τίμιο ούτε ωφέλιμο να εξισώσει κανείς τον «θύτη» με το «θύμα». Υπάρχουν κάποιες αξίες που ξεπερνούν το συμφέρον των κρατών και πρέπει κανείς να αγωνίζεται με όλους τους τρόπους για την επικράτηση αυτών των αξιών. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία, αν κάθε κράτος, βασιζόμενο στη στρατιωτική του ισχύ, καταλύει αυτές τις αξίες ατιμώρητο όταν και όπου μπορεί. Υπάρχουν στιγμές που και τα κράτη, όπως και τα άτομα, πρέπει να πουν το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι. Μεσοβέζικες θέσεις δεν χωρούν, γιατί αυτές σε κατατάσσουν σε εκείνους τους καιροσκόπους τους οποίους κανένας δεν εμπιστεύεται.  

Έπειτα, η χώρα μας είναι μέλος σε κάποιους οργανισμούς, όπως είναι ο ΟΗΕ, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, έπρεπε να συντονίσει την αντίδρασή της με τις αντιδράσεις των άλλων κρατών που συμμετέχουν σε αυτούς τους οργανισμούς. Δεν θα μπορούσε η χώρα μας και δεν θα ήταν προς το συμφέρον της να δηλώσει ουδετερότητα, τη στιγμή που παραδοσιακοί φίλοι της Ρωσίας, όπως η Γερμανία, αναγκάστηκε να αλλάξει πλεύση, να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία και να δηλώσει πως θα διαθέσει 100 δισεκατομμύρια ευρώ, για να ισχυροποιηθεί στρατιωτικά. Φαίνεται πως αυτοί βλέπουν μακρύτερα από όσο βλέπουμε εμείς και οι πολιτικοί μας. Να γιατί η θέση της χώρας μας θα έπρεπε να είναι δυναμική, ξεκάθαρη και χωρίς αστερίσκους. ΟΙ λεγόμενες «δημιουργικές ασάφειες» τις οποίες εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετυχαίνουν πάντα.  

Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Υποθέστε ότι κάποτε η Τουρκία με το πρόσχημα της προστασίας των ομόδοξών τους που δήθεν καταπιέζονται από τους Έλληνες κάνει κάποια «ειδική επιχείρηση» κατά το παράδειγμα του Πούτιν. Το έχει άλλωστε κάνει στο παρελθόν στην Κύπρο. Από ποιον θα ζητήσουμε βοήθεια; Θα ζητήσουμε όπλα από τη Δύση; Με ποιο επιχείρημα θα τους πείσουμε, αν τώρα σε μια ανάλογη περίσταση δεν φερθούμε με τον τρόπο που στον κίνδυνο θεωρούμε σωστό; Ποιος θα μας δώσει σημασία; Θα ρωτήσει κανείς: αλήθεια, ελπίζουμε πως σε μια σύγκρουση με την Τουρκία η Αμερική, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. θα μας βοηθήσουν; Όχι, δεν τρέφω «φρούδες» ελπίδες, γιατί είναι σίγουρο πως την Ιστορία την γράφει το συμφέρον των λαών. Αλλά μήπως θα μας βοηθούσε η Ρωσία, αν τασσόμασταν τώρα με το μέρος της; Μα πριν από τα γεγονότα η Ρωσία είχε εξοπλίσει την Τουρκία με πυραύλους S 400, ετοιμάζεται να ιδρύσει στην Τουρκία πυρηνικά εργοστάσια και απάλειψε το «αυτοαποκαλούμενη» από το «Τουρκική Βόρεια Κύπρο», σχεδόν αναγνωρίζοντάς την. Τα κράτη είναι σαν τα κόμματα. Δίνουν τα κόμματα καμιά σημασία σε εκείνους τους πολίτες που δεν είναι μέλη τους, έστω και αν αυτοί είναι που τους ανεβάζουν στην εξουσία; Το συμφέρον μας, λοιπόν, επιβάλλει να ανήκουμε κάπου καθαρά και ξάστερα.  

Πάντως, ένα είναι βέβαιο, πως τους καιροσκόπους κανείς δεν τους θέλει. Είδαμε πώς φέρθηκε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ερντογάν στην τελευταία τους επικοινωνία. Κατά το κοινώς λεγόμενο, τον «άδειασε» και του ζήτησε να επιστρέψει στη Ρωσία τους S 400! Δεν μπορεί κανείς να έχει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Δεν μπορεί να κρατήσει δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Με λίγα λόγια δεν μπορεί κανείς στις δύσκολες περιστάσεις να τηρεί ουδετερότητα και ίσες αποστάσεις.