Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όταν δημοσίευσα ένα για τρεις φίλους που ξημερώνονται στα επείγοντα. Αφορμή να γραφτεί το κείμενο μια στενή μου φίλη που αργά ένα βράδυ αισθάνθηκε τους παλμούς της να πέφτουν. Την παρέλαβε το ΕΚΑΒ και ξημερώθηκε στο νοσοκομείο Μυτιλήνης. Η ιστορία μόλις ξεκινούσε. Σε λίγες μέρες ταξίδευε με συνοδεία από το τοπικό νοσοκομείο στο αντίστοιχο αθηναϊκό εφημερεύον, σε άσχημη κατάσταση. Ακολούθησαν δύο χειρουργεία και φυσικά μία μακροχρόνια αναρρωτική άδεια. Τώρα που γράφω ζει ακόμη στην Αθήνα, αν και η βάση της είναι το νησί, γιατί η υπόθεση δεν έχει κλείσει - υπάρχει και το άτιμο το ιατρικό απόρρητο-.

Ήταν το ένα από τα δύο απροσδόκητα του νέου χρόνου, που μας ταρακούνησε ότι καθώς ο χρόνος περνά, αλλάζουμε, θέλουμε αλλά δεν μένουμε οι ίδιοι.

Είχα και διατηρώ την πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος στέκεται με σεβασμό απέναντι στην αρρώστια του συνανθρώπου του, επειδή δεν υπάρχει καθολικότερο και πιο δημοκρατικό «αγαθό». Θεωρώ αυτονόητο ότι όποιον πάσχει, τον σεβόμαστε. Στοιχειωδώς. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για αιρετική άποψη από γεγονότα που πληροφορούμαι. Εναλλακτικά φαντάζομαι ότι υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους άτρωτο. Διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω τις αντιδράσεις τους και δεν μπορώ να τις δεχτώ ούτε ως ανοησία ούτε ως αήθεια.

Εξηγούμαι.

Στο πρώτο περιστατικό η φίλη επέστρεψε σπίτι της χαράματα και εξαντλημένη κοιμήθηκε, ενώ η αδερφή της ειδοποίησε την υπηρεσία που εργάζεται. Σημειωτέον ότι η μέρα που ξημέρωνε ήταν ιδιαίτερα χαλαρή για τη συγκεκριμένη υπηρεσία, για λόγους που δεν θέλω να εξηγήσω, για να μην αναφερθώ ονομαστικά σε πρόσωπα και καταστάσεις. Η κυρία ξύπνησε στις δέκα και πήγε στο γραφείο της, όπου ζήτησε και έλαβε μονοήμερη αναρρωτική άδεια. Στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι της και το απόγευμα περπάτησε στην παραλία με τον σκύλο της και αφελώς ανάρτησε μία φωτογραφία με φυσικό τοπίο στα κοινωνικά δίκτυα. Το αποτέλεσμα ήταν η υπεύθυνη του γραφείου να την καταγγείλει ότι αντί να εργάζεται παίρνει σκόπιμα άδειες και πηγαίνει βόλτες, επισυνάπτοντας στην γραπτή καταγγελία της τη φωτογραφία.

Η ιστορία έχει και συνέχεια. Ύστερα από δύο και παραπάνω μήνες πήγαινε - έλα σε εντατικές, χειρουργεία, δωμάτια νοσοκομείων, δημόσια και ιδιωτικά ιατρεία, ένα μεσημέρι την πείσαμε να βγούμε μία βόλτα, για να φτιάξει η διάθεσή της και να δει λίγο κόσμο, να αλλάξει παραστάσεις αδερφέ! Καταλήξαμε σε ένα καφέ στη Νέα Σμύρνη, όπου παραδοσιακά κάθε χρόνο πίνουμε τον πρώτο καφέ μετά την Πρωτοχρονιά. Ίσως αφελώς, ανάρτησα μία φωτογραφία από το καφέ, στα κοινωνικά δίκτυα: τρεις γυναίκες έπιναν καφέ, σε μία καρέκλα ήταν ακουμπισμένες σακούλες από καταστήματα ρούχων, είχαν άλλωστε ξεκινήσει οι εκπτώσεις, και έγραψα μία ουδέτερη λεζάντα, γιατί αυτό συνηθίζεται. Σε λίγες μέρες η φίλη μου ειδοποιήθηκε από την υπηρεσία της ότι η υπεύθυνη του γραφείου της επανέκαμψε με νέα καταγγελία: Αντί να εργάζεται, την κατηγορούσε, έπαιρνε μακροχρόνιες αναρρωτικές άδειες και περνούσε στην Αθήνα βίον ακόλαστον, ψωνίζοντας. Η αλήθεια είναι ότι τρεις εβδομάδες μετά το κατά την προϊσταμένη του party animal έμπαινε ξανά στο χειρουργείο και ακόμη και τώρα που γράφω η κατάσταση δεν έχει σταθεροποιηθεί. Το χυδαιότερο από όλα είναι -και αυτό η προϊσταμένη, ως προϊσταμένη το γνωρίζει πολύ καλά, ή τουλάχιστον θα όφειλε να το ξέρει- ότι μακροχρόνιες αναρρωτικές άδειες χορηγούνται στο δημόσιο από υγειονομικές επιτροπές, στις οποίες κατατίθενται παραστατικά από δημόσιο νοσοκομείο, τόσο λεπτομερή που είναι αδύνατον να είναι πλαστά.

Το βασικό πρόβλημα που προκαλείται είναι ότι η κοπέλα ταράζεται και αυτό δεν είναι επιθυμητό. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι σταματήσαμε να μιλάμε με γιατρούς (δεν έχουμε αφήσει γνωστό που να έχει ειδικότητα στο πρόβλημα, και ας είναι καλά όλοι έχουν ανταποκριθεί) και ασχοληθήκαμε λίγο με δικηγόρους. Ξέρετε αποζημιώσεις που ζητούνται σε αστικά δικαστήρια; Δεν ξέρετε. Μην μάθετε, προτείνω. Ήρεμα μιλάω.