Ένιωσα προχθές την ανάγκη -μαζί με την θλίψη- να γράψω ένα «αιρετικό» άρθρο για τις φωτιές που μαστίζουν το φετινό καλοκαίρι το σύνολο της επικράτειας.

Στην ουσία το άρθρο αυτό επανέρχεται σε γνωστές παλιές θέσεις, και γράφεται με αφορμή δύο τινά:

Το ένα είναι η μακάβρια εικόνα ενός καμένου σπιτιού στους πρόποδες της Πάρνηθας με αιτία ένα γειτνιάζον και σχεδόν επικαθήμενο πεύκο, και το άλλο είναι η παρακολούθηση μιας εξαιρετικής συνέντευξης του δασολόγου-περιβαλλοντολόγου Ελευθ. Σταματόπουλου στις 23 Αυγούστου εφέτος.

Ο επιστήμονας αυτός, ως φωνή βοώντος εν τη ελληνική ερήμω, επισημαίνει τις βασικές αιτίες των πυρκαγιών, με πρώτη και κύρια το ότι έχει αφαιρεθεί η αρμοδιότητα της δασοπροστασίας από τα Δασαρχεία.

Αυτά είναι τα εκ φύσεως και εκ γνώσεως αρμόδια όργανα που θα πρέπει να εκτιμούν, να καταστρώνουν σχέδια και να υλοποιούν τα προγράμματα της δασοπυρόσβεσης, έργο που έχει ανατεθεί εδώ και πολλά χρόνια εξ ολοκλήρου στα πρόσθετα και κατασταλτικά όργανα της πυροσβεστικής και της αστυνομικής προστασίας.

Αυτές οι υπηρεσίες σήμερα διαχειρίζονται περί το 1,5 δις προϋπολογισμό (εν πολλοίς με μυστικά κονδύλια όπως διατύπωσε ο καθηγητής), ενώ οι ίδιες υπηρεσίες πριν από τριάντα χρόνια στοίχιζαν περί τα 30 εκατομμύρια ΕΥΡΩ!

Τα δάση χρειάζονται αληθινό και φυσικό προστάτη που θα τα οριοθετεί, θα τα ανανεώνει, θα τα περιορίζει, θα τα χρησιμοποιεί και θα τα προβάλλει.

Σήμερα το δασαρχείο περιορίζεται σε ανακοινώσεις και στον ρόλο του απολιθωμένου δικαστή που θα δικάσει χωρίς λόγο την κοπή λ.χ. ενός πεύκου, την κοπή που, παρόλο αναγκαία πολλές φορές, αποτελεί πραγματική οδύσσεια για τον ενδιαφερόμενο πολίτη με την αντιδραστική και πολυδαίδαλη γραφειοκρατία.

Το αποτέλεσμα το είδαμε σε κείνη την οικτρή εικόνα του απανθρακωμένου σπιτιού στην Πάρνηθα.

Να σημειωθεί ότι ο ιδιοκτήτης του είχε προληπτικά καθαρίσει όλα τα γύρω από αυτόν ξένα οικόπεδα, αλλά είχε την ατυχία να ακουμπά το παρακείμενο πεύκο στην στέγη του …

Θα πρέπει να αλλάξει ριζικά η δασοαντίληψη.

Το δάσος δεν είναι ένας ελκυστικός και ανεξέλεγκτος οικιστικός χώρος, με τις παθογένειες που συνεχίζουν να επικρατούν.

Κάποτε οι άνθρωποι «συνοικίζονταν» στις πόλεις και τα χωριά, και στην ύπαιθρο έκαναν τσαρδάκια και απλά καλύβια για την επιστασία των γεωργικών τους ασχολιών.

Σήμερα βλέπουμε να ξεφυτρώνουν μέσα στα δάση σπίτια και βίλες χωρίς οικιστικές προβλέψεις και χωρίς οικιστική άδεια. Συχνά και χωρίς δρόμους.

Και όμως το Σύνταγμα, όσο κουτσό και να είναι, στο άρθρο 24 παράγραφος 3 αναφέρει:

«Για να αναγνωριστεί μια περιοχή ως οικιστική και να ενεργοποιηθεί πολεοδομικά, οι ιδιοκτησίες που περιλαμβάνονται σε αυτή συμμετέχουν υποχρεωτικά, χωρίς αποζημίωση από τον οικείο φορέα, στη διάθεση των εκτάσεων που είναι απαραίτητες για να δημιουργηθούν δρόμοι, πλατείες και χώροι για κοινωφελείς χρήσεις και σκοπούς καθώς και στις δαπάνες για την εκτέλεση βασικών κοινοχρήστων πολεοδομικών έργων».

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για εκτάσεις εθνικού δάσους.

Και το συνολικό πρόβλημα ολοκληρώνεται με το έλλειμμα παιδείας, μιας παιδείας που απαξιοί να μάθει τα παιδιά μας τους φυσικούς μας φίλους (δάση και φυτά), ενώ κόπτεται εσχάτως να τους μάθει τους παρά φύσιν …..