Είμαστε τελικά έθνος ανάδελφον και έχουμε την ιστορική ατυχία και την κακή μοίρα του γείτονα να περιστοιχιζόμαστε από νταήδες, τσαμπουκάδες και αποβράσματα της διεθνούς κοινότητας.

Είμαστε υποχρεωμένοι κάθε μέρα να αντιμετωπίζουμε διεθνείς ταραξίες εκ βορρά και εξ ανατολών.

Σκόπια, Αλβανία και Τουρκία.

Με τους λαούς αυτών των κρατών βέβαια δεν τα πηγαίνουμε και πολύ άσχημα. Μάλιστα οι τουριστικές, οι πολιτισμικές και οι εμπορικές μας σχέσεις δείχνουν ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε, όπως είχε ξαναγίνει στο παρελθόν.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στις αλαζονικές, τις κακόβουλες και τις παράνομα διεκδικητικές ηγεσίες τους, που πολύ συχνά κινούνται στα όρια της διεθνούς αλητείας.

Να πούμε βέβαια ότι αυτή η μαγική σχέση της ποιοτικής ταύτισης λαού και ηγεσίας είναι αποκλειστικά θέμα δημοκρατίας, ενώ είναι βέβαιο ότι η αληθής δημοκρατία σ’ αυτές τις χώρες είναι ένα πρόσχημα και ένα φάντασμα.

Έχουν βαλθεί από χρόνια όλοι οι γείτονες να αφανίσουν τον ελληνισμό από προγονικές εστίες χιλιετιών.

Μετά την Σμύρνη, τον Πόντο, την Πόλη και την από το 1400 π.Χ. αδιαλείπτως μέχρι σήμερα ελληνόφωνη Κύπρο, μέρη στα οποία το ελληνικό στοιχείο διώχθηκε απηνώς, τώρα έρχεται η σειρά της Βορείου Ηπείρου.

Να σημειώσουμε ότι η θρησκεία παίζει καθοριστικό ρόλο στα γεωστρατηγικά παιχνίδια, και γι αυτό βλέπουμε την Τουρκία να υποδαυλίζει, να βοηθά, να εξοπλίζει και να δημιουργεί γύρωθέν μας τόξα επιρροής.

Το θέμα του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας Φ. Μπελέρη ήδη δοκιμάζει ακραία τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Πριν από λίγες ημέρες έγινε με πρωτοβουλία της Ευρώπης «δείπνο των ηγετών των Δυτικών Βαλκανίων».

Με μεγάλη μου λύπη θεωρώ ότι δεν πράξαμε τα δέοντα, για να μην πω ότι την πατήσαμε.

Αποκλείσαμε τη συμμετοχή του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, ενώ την ίδια στιγμή επιτρέψαμε την παρουσία του προέδρου της Αλβανίας Μπεγκάι, με το οδυνηρό αποτέλεσμα αυτός να μην αποδεχτεί την πρόσκληση!

Καταφέραμε δηλαδή, αντί να λογοδοτήσουν στα όργανα της έννομης ευρωπαϊκής τάξης, να βγουν κι από πάνω!

Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στα όρια της Κύπρου και των κατεχομένων από τους μέντορες και καθοδηγητές Τούρκους.

Αφού δεν μπορούν φανερά αυτή τη στιγμή να καταλάβουν και την υπόλοιπη Κύπρο, επιχειρούν να οικειοποιηθούν τις αποστρατικοποιημένες ζώνες.

Αυτοί καταπατούν με τις μπουλντόζες, και εμείς με τον σταυρό στο χέρι περιοριζόμαστε σε επιδερμικές και ακίνδυνες επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου, κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ που δεν ντρέπεται να πλαστογραφεί ακόμα και την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής!

Δυστυχώς η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, όπως και όλοι οι διεθνείς αμυντικοί οργανισμοί κινούνται ανεμπράκτως στον ίσκιο του παγκόσμιου στρατηγικού δί(τρι)πολου και ασχολούνται με αναίμακτες φιλολογικές διακηρύξεις και ευχολόγια, την ίδια στιγμή που τα εν λόγω αποβράσματα ασκούν επικίνδυνη και σε πολλά ταμπλό την εθνική τους πολιτική.

Και για να ολοκληρωθούν οι γύρωθεν απειλές, να υπενθυμίσουμε ότι έχουμε και εκ δυσμών «άσπονδους φίλους».

Κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν μας φέρθηκε τόσο εχθρικά όσο η Ιταλία, η πάλαι ποτέ θυγατέρα της Ελλάδας και της Μεγάλης Ελλάδας.

Είχε καταλάβει ήδη από το 1913 τα Δωδεκάνησα και ορεγόταν και άλλα εδάφη. Εξ αυτού ήταν η βασική υπαίτιος της απώλειας της Σμύρνης.

Ανέλαβε επ’ ονόματί της την κατοχή της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (γι αυτό και θα πρέπει να αναφέρεται ως «ιταλική κατοχή»), βομβάρδισε το 1923 την Κέρκυρα ως αντίποινα για τη δολοφονία στα ελληνοαλβανικά σύνορα του Ιταλού αξιωματικού Ερίκο Τελίνι (πραξικόπημα το οποίο είχε σχεδιαστεί από τον ίδιο τον Μουσολίνι), θεώρησε ανέκαθεν την Αδριατική ως αποκλειστικά ιταλική θάλασσα και την Αλβανία ιταλικό προτεκτοράτο, και πράγματι τον Σεπτέμβριο του 1923 αποπειράθηκε να εισβάλει στην Ήπειρο, αλλά τα σχέδιά της τα ματαίωσε ο γενναίος Δημήτριος Νότη Μπότσαρης στο φυλάκιο της Κακκαβιάς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλες σχεδόν τις διεθνείς μας συνθήκες είχε αντιρρήσεις και μας υπέσκαψε.

Αυτά τα ολίγα, για να μην αιθεροβατούμε και να μην πιστεύουμε ευπίστως ότι ξαφνικά περιτριγυριστήκαμε από κολεγιόπαιδα ……