Θεωρώ όλα τα χρόνια που αρθρογραφώ υποχρέωσή μου να ερευνώ και να εκθειάζω το αρχαίο ελληνικό θαύμα.

Οι ειδικοί θεωρούν ότι αυτό το θαύμα συντελέσθηκε και ήταν καρπός κάποιων ευγενών προϋποθέσεων, όπως είναι το ελεύθερο πνεύμα, η άμιλλα, η καλαισθησία και η λειτουργία του γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και όμως δεν είναι μόνο αυτά. Παραλείπουμε, ίσως ένοχα, ένα σπουδαίο παράγοντα, κι αυτός δεν είναι άλλος από την παιδεία.

Την παιδεία σαν σύστημα, αλλά κυρίως την παιδαγωγική επάρκεια και το υψηλό ήθος των διδασκάλων.

Δυστυχώς ο φυσικός κληρονόμος αυτού του θαύματος αποδείχθηκε ασυνεπέστατος και ανάξιος διαχειριστής του.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα σύγχρονα δεινά που μαστίζουν το ελληνικό κράτος ξεκίνησαν από την «Κλεώνεια» δημοκοπία των «προοδευτικών» δυνάμεων, και από το ξεχαρβάλωμα της παιδείας.

Δεν υπάρχει πουθενά μέτρο, δεν υπάρχει αριστεία, δεν διδάσκεται η φιλοκαλία και η φιλοπονία και προπαντός δεν επικρέμαται κανένας απολύτως έλεγχος και καμία λογοδοσία ούτε των διδασκόντων ούτε των διδασκομένων.

Το καμπανάκι της ποιοτικής υποβάθμισης και του επελθόντος ολέθρου ήχησε ήδη από τη «μακάρια» μεταπολεμική εποχή που το αφιλοσόφητο και ανιστόρητο κράτος έβαλε λανθασμένες προτεραιότητες: επί δεκαετίες έβαζε τους αριστούχους στην ιατρική και το πολυτεχνείο (να φκιάχνουν μηχανές), και τους μαθητές τού ένδεκα στα παιδαγωγικά τμήματα (να φκιάχνους ανθρώπους).

Δεν λέω ότι δεν υπήρξαν -όπως υπάρχουν και σε κάθε επαγγελματικό τομέα- αξιόλογες περιπτώσεις δασκάλων, όμως το γενικό κλίμα ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο και μάλιστα από τη ολέθρια στιγμή που καταργήθηκε ο θεσμός του επιθεωρητή. Πρόκειται ίσως για τη μοναδική έμμισθη εργασία χωρίς προϊστάμενο - ελεγκτή.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι πριν από κάποιες δεκαετίες δίδασκαν μέσω των τότε «Χρηστομαθειών» τους νέους ότι «αρχή σοφίας φόβος κυρίου» (με την πλατιά έννοια).

Αυτή τη στιγμή κονταροχτυπιούνται πάλι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας για τα μαθήματα και τα συστήματα της παιδείας, και ουδείς ασχολείται με την ενδοσχολική αγωγή και τα έκτροπα και στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Μας κάνει ύστερα εντύπωση πώς παράγονται τόσοι ανίκανοι, τόσοι κλέφτες, τόσοι εγωιστές, τόσοι άμουσοι και ακαλαίσθητοι, τόσοι ρουφιάνοι, τόσοι βάνδαλοι και βάρβαροι μέσα σε μια κοινωνία Ελλήνων. Είναι δε ιδιαίτερα κρίσιμο ότι από τα σχολικά φυτώρια φυτρώνουν και οι πολιτικοί μας άνδρες, οι οποίοι, όπως επιβεβαιώνεται κάθε μέρα, δεν χαίρουν και άκρας εκτιμήσεως.

Φτάνουν από παντού εξοργιστικές ειδήσεις για τα σχολικά ήθη και την πρέπουσα συμπεριφορά μαθητών και δασκάλων σε αρκετά, αν όχι όλα, τα εκπαιδευτήρια της χώρας.

Νέοι και νέες που προσέρχονται στα λυκειογυμνάσια με αδαμιαία περιβολή, με μάτια, νύχια και μαλλιά βαμμένα σε στιλ αρτίστας της νύχτας, και με το πνεύμα να έχει μετοικήσει στην υπογάστρια χώρα. Οι προηγμένες χώρες που επιβάλλουν ομοιόμορφες στολές είναι, κατά την προοδευτική αντίληψη, απαρχαιωμένων παιδαγωγικών αρχών.

Νέοι και κυρίως νέες να βυθίζονται αυτιστικά στις οθόνες των κινητών και να φουμέρνουν σαν πατηνιώτικες φιγούδες σε αγαστή συνεργασία και ομοθυμία με τους καθηγητές τους.

Ακούστηκε και καθηγητής που μπήκε στη Β΄ Λυκείου και άρχισε ως εξής: «Τώρα είστε μεγάλα παιδιά και ασφαλώς θα ξέρετε ότι δεν υπάρχει θεός ....».

Έχουν διαλυθεί τα πάντα και προσωπικά δεν βλέπω τον τρόπο πώς μπορούν να ξαναχτιστούν (εκτός ίσως από τον οδυνηρό και απευκταίο «πατέρα των πάντων» κατά τον Ηράκλειτο).

Εξάλλου είναι πολύ επώδυνο να βάλεις μπουλντόζες να γκρεμίζεις ανθρώπους...