Το ωραιότερο, το βαθύτερο και στοχαστικότερο ποίημα του θανάτου μάς το έχει κληροδοτήσει ο μεγάλος από κάθε άποψη δογματιστής και μελουργός της εκκλησίας Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Μέσα σε δέκα δωρικά τροπάρια (που ξεκινούν με το «ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος, ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος» και που θα το μεταφράζαμε: «ποια τάχα της ζωής χαρά δεν την κερνάει η λύπη, ποιας δόξας τα θεμέλια δεν τρίζουν δεν κουνιούνται») βλέπουμε να αποκαλύπτεται με έναν γλαφυρό και καθοριστικό τρόπο η ματαιότητα των γηίνων, καθώς και το αναπόδραστο του θανάτου μαζί βέβαια με τα ελπιδοφόρα μηνύματα μιας ουράνιας ζωής.

Σε κάποιο άλλο σημείο λέει: «είδα τα γυμνά κόκαλα μέσα στα μνήματα και διερωτήθηκα, ποια άραγε από αυτά είναι του βασιλιά και ποια του στρατιώτη, ποια του πλούσιου και ποια του φτωχού, ποια του δίκαιου και ποια του αμαρτωλού;». Η πλήρης και φυσική οντολογική εξίσωση όλων των ανθρώπων μπροστά στο άρρητο και φοβερό μυστήριο.

Το άρθρο δεν θέλει να κάνει υποδείξεις (αν και πολλές φορές αυτό είναι αναπόφευκτο) αλλά, υπάρχει ανάμεσά μας μια τάξη ανθρώπων, εντοπισμένη κυρίως στον χώρο της Τέχνης, που σνομπάρουν και τη φύση του ανθρώπου, και την ψυχική του υπόσταση και τα όνειρά του για μια άλλη ζωή.

Ο μόνος τρόπος να το πετύχουν αυτό και να το διακηρύξουν, και εν ζωή αλλά και μετά θάνατον, είναι να απορρίψουν τη χριστιανική θρησκεία και τα όσα υψηλά και σπουδαία τελετουργικά έχει θεσπίσει από τα βάθη των αιώνων η εκκλησία της.

Διατυπώνουν λοιπόν την τελευταία επιθυμία τους (γιατί έτσι πιστεύω ότι γίνεται) να μη διαβαστούν από το επίσημο ιερατείο, να μην παραβλέψει ο άρχων του κόσμου -όπως λέει το σχετικό τροπάριο- τα πιθανά τους «εγκλήματα», να μην ακούσει η ψυχή τους τη θεσπέσια νεκρώσιμη ακολουθία με τους ανεπανάληπτους βυζαντινούς ήχους και φυσικά να καούν, δηλαδή να μην επανέλθουν κατά τας γραφάς στον χόα (χώμα) από τον οποίο -και κατά τις επιστημονικές θεωρίες- προήλθαν.

Αυτοί δηλαδή δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι και θνητοί όπως όλοι εμείς.

Αυτοί είναι αθάνατοι μέσα μόνο από τα έργα τους.

Τύφος και ύβρις. Και προπαντός αχαριστία απέναντι στην -κατά πάσα πιθανότητα- αθάνατη ψυχή που τους έδωσε εν ζωή τόσα κίνητρα για τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες.

Και να επισημάνουμε και κάτι εννοιολογικό.

Πολίτης σημαίνει τον άνθρωπο που τηρεί την παράδοση και υπακούει στους θεσμούς της πολιτείας του.

Με αυτή την έννοια οι λεγόμενες πολιτικές κηδείες -που δυστυχώς έχουν αρχίσει να γίνονται προκλητική μόδα και κυρίως κομματικός συρμός- είναι στην ουσία, και παρά τον τίτλο τους, όχι μόνο αντιθρησκευτικές, αλλά και α-πολιτικές.