Στο προηγούμενο άρθρο μου, αυτό της 1-7-2023, σχολιάζοντας τις δηλώσεις κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ πως ο κ. Τσίπρας είναι «μεγάλος πολιτικός ηγέτης», πως είναι «Γίγαντας ης πολιτικής», πως είναι «πολιτικός με μέταλλο» κ.λπ., γιατί τάχα παραμένει όρθιος στις επάλξεις και γιατί, όπως δήλωσε μετά την ήττα του, θα συνεχίσει να αγωνίζεται γι’ αυτούς που διψούν για δικαιοσύνη και δημοκρατία και θα θέσει τον εαυτό του στην κρίση των μελών του κόμματος, έγραψα πως «οι μεγάλοι άνδρες αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους, αναγνωρίζουν τις αποτυχίες και τα σφάλματά τους και παραιτούνται αυτοβούλως και δε θέτουν τον εαυτό τους στην κρίση κανενός». Έλεγα, μάλιστα, πως δεν είναι δυνατό ως αντιπολίτευση να ζητάς την παραίτηση ή την αποπομπή των αντιπάλων σου, γιατί απέτυχαν στο πόστο τους, και εσύ μετά από επανειλημμένες αποτυχίες και ήττες να λες πως θα θέσεις τον εαυτό σου στην κρίση των μελών του κόμματος!

Φαίνεται, όμως, πως επικράτησαν δεύτερες, «σοφότερες σκέψεις» και μετά από λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, δήλωσε πως παραιτείται από την αρχηγία του κόμματος και πως δε θα είναι υποψήφιος στη διαδικασία της εκλογής νέου αρχηγού που θα δρομολογηθεί! Ακολούθησαν πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις από ειδικούς και μη που προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτή την αιφνίδια μεταστροφή του κ. Τσίπρα που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε διάλυση τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούσαν την αποχώρηση του κ. Τσίπρα, έστω και αν δεν το έδειχναν. Αυτό άλλωστε δείχνει και η πληθώρα των «δελφίνων» που ξεπετάχτηκαν ξαφνικά και ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματος. Ίσως είναι η μόνη φορά που ο κ. Τσίπρας, απαλλαγμένος από τους συμβουλάτορες του που του έκαναν μεγάλο κακό, πήρε μια σωστή απόφαση. Αυτός διείδε πως στις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου τον αναμένει ακόμη μια βαριά ήττα, ενώ στις Ευρωεκλογές του επομένου έτους η κατάσταση δε φαίνεται ότι θα μπορούσε να αλλάξει αποφασιστικά. Από την άλλη πλευρά η μείωση της κοινοβουλευτικής του ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κατά το ήμισυ αποδυναμώνει πλήρως το αντιπολιτευτικό του έργο. Γι ποιο λόγο, λοιπόν, να συνεχίσει ο κ. Τσίπρας να είναι αρχηγός ενός κόμματος που βρίσκεται σε διάλυση; Και ας ξέρουμε πως, όπως και αλλού, έτσι και στην πολιτική είναι τέχνη να ξέρει κανείς πότε να αποχωρήσει. Μπορεί ο κ. Τσίπρας να λέει πως θα βρίσκεται σε δράση, αλλά το μέλλον θα δείξει πως θα κάνει ό τι έκαναν όλοι όσοι διετέλεσαν πρωθυπουργοί στο παρελθόν, όταν τέθηκαν από τον λαό στο περιθώριο.

Για να αξιολογήσει κανείς σωστά και ορθολογικά τα πράγματα πρέπει να λάβει υπόψη τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ανδρώθηκε, έφτασε να κυβερνήσει τον τόπο και πολιτεύτηκε. Είναι γνωστό πως το κόμμα αυτό ξεκίνησε από ένα 3% που μόλις και μετά βίας του έδινε το δικαίωμα να βρίσκεται στη Βουλή. Οι συγκυρίες, όμως, και η αστόχαστη πολιτική των άλλων μεγάλων κομμάτων οδήγησαν στη διάψευση των ελπίδων του λαού, στην απογοήτευσή του και τη στροφή του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, το κόμμα αυτό με τη συμβολή και του κ.Τσίπρα, ενός νέου πολιτικού που είχε αρκετά χαρίσματα και ιδιαίτερα το χάρισμα της ρητορικής ικανότητας και ευγλωττίας, σκαρφάλωσε αναπάντεχα στο 32 % και κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλούνταν να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την Ιστορία. Γιατί, η πολιτική δεν είναι κάτι που εκφράζεται με λόγια, αλλά εκφράζεται με πράξεις* δεν είναι κάτι το γενικό και αόριστο, το ευκταίο και επιθυμητό, αλλά κάτι το «εφικτό». Ο Κρέων στην Αντιγόνη του Σοφοκλή διακηρύσσει πως «αμήχανον δε παντός ανδρός εκμαθείν // ψυχήν τε και φρόνημα και γνώμην, πριν αν// αρχαίς τε και νόμοισι εντριβής φανήι» (στ. 175-177 που σημαίνει πως «δεν είναι δυνατό να γνωρίσει κανείς την ψυχή, τις ιδέες και τη γνώμη του κάθε ανθρώπου, πριν αυτός δοκιμαστεί στην εξουσία και στην εφαρμογή των νόμων».

Και εδώ άρχισαν τα δύσκολα για τον κ. Τσίπρα που έπρεπε με την πολιτική του, τις αποφάσεις και τις πράξεις του να δείξει ποιος πραγματικά είναι και τι πιστεύει! Η πρώτη πολιτική του πράξη ήταν η συνεργασία του με ένα ακροδεξιό κόμμα, αυτό των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» του κ. Καμμένου, που άφησε ένα στίγμα στην ιδεολογία και την ταυτότητα του κόμματος. Εξίσου βλαπτική ήταν και η «κωλοτούμπα» που έκανε όσον αφορά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος που οργάνωσε και έδειξε πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε αρχές ούτε αξίες, αλλά τρέχει πίσω από τις εξελίξεις προσπαθώντας να επωφεληθεί όσο μπορεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποχωρήσουν από το κόμμα πολλά γνήσια στελέχη του και να παραμείνουν σε αυτό οι «παρείσακτοι».

Και ακολούθησαν διάφορες επιμέρους πολιτικές που μπορεί να ήταν αρεστές στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά δεν ήταν αποδεκτές από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα που σχετίζεται με την επικαιρότητα, για να φανεί τι εννοώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι γνωστό, πολέμησε με δόντια και με νύχια τη λεγόμενη «αριστεία» δίνοντας την εντύπωση πως ικανοποιείται με τους μέτριους και πως αποβλέπει στη δημιουργία μιας κοινωνίας μετριοτήτων. Κι, όμως, μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων των Πανελληνίων Εξετάσεων που έγινε πριν λίγες μέρες όλοι φαίνεται να εγκωμιάζουν τους «αρίστους» και να υπολογίζουν σε αυτούς. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δε βλέπει πως την κοινωνία τη σέρνουν μπροστά οι «άριστοι» και όχι οι «μέτριοι». Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δε βλέπει πως είναι δυνατό να συνυπάρξουν και οι άριστοι και οι μέτριοι και μάλιστα οι πρώτοι να βοηθήσουν στην ανύψωση των δεύτερων.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαια πρόβλημα αρχηγού, αλλά παράλληλα είναι πρόβλημα ιδεολογίας και ταυτότητας. Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά του είναι δύσκολος, τραχύς και ανηφορικός. Αν θα μπορέσει να τον ανεβεί θα το δείξει ο χρόνος…….Το κακό είναι πως ακόμη και τώρα πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζονται στην τηλεόραση και απευθύνονται στο λαό δείχνουν πως εξακολουθούν να μην παίρνουν μυρωδιά από όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Εξακολουθούν να βαδίζουν την «πεπατημένη» με ό τι αυτό συνεπάγεται……